Περιεχόμενα
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, 15 ναύτες τοποθετήθηκαν στις Η.Π.Α. Τα σωματεία Αφροαμερικανών της Φιλαδέλφεια έστειλαν μια επιστολή σε μια τοπική εφημερίδα περιγράφοντας λεπτομερώς την κακοποίηση και την ταπείνωση που είχαν αντιμετωπίσει στο πολεμικό πλοίο μόνο και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματός τους.
Όταν στρατεύτηκαν, το Ναυτικό είχε υποσχεθεί εκπαίδευση και αποστολές που θα οδηγούσαν στην πρόοδο, αλλά οι Αφροαμερικανοί ναυτικοί σύντομα διαπίστωσαν ότι αυτές οι ευκαιρίες δεν υπήρχαν για αυτούς. Αναγκάστηκαν να είναι υπηρέτες για τους αξιωματικούς του πλοίου, «περιορισμένοι στο να περιμένουν σε τραπέζια και να στρώνουν κρεβάτια» ως λεγόμενοι συνοδοί, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους.
Επειδή τόλμησαν να αντιδράσουν, μερικοί εξ αυτών φυλακίστηκαν και όλοι τους εκδιώχθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό με απορρίψεις που τους χαρακτήριζαν για πάντα ως ακατάλληλους να υπηρετήσουν.
«Φιλαδέλφεια 15»
Τα δεινά της ομάδας, η οποία έγινε γνωστή ως «Φιλαδέλφεια 15», ξεθώριασε από τη δημοσιότητα καθώς ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αλλά η αδικία που αντιμετώπισαν και το στίγμα που έφεραν τα απολυτήρια τους, «άντεξαν» για περισσότερα από 80 χρόνια.
Την προηγούμενη Παρασκευή, σε μια τελετή στο Hall of Heroes του Πενταγώνου, τέσσερα συγγενείς μελών της ομάδας αυτής δέχτηκαν μια επίσημη συγγνώμη από το Πολεμικό Ναυτικό για τη ρατσιστική μεταχείριση που είχαν υποστεί τα αγαπημένα τους πρόσωπα ως ναύτες στο πλοίο τους.
Η υπηρεσία παρουσίασε επίσης στην οικογένεια νεοεκδοθείσες τιμητικές προαγωγές για τους αδελφούς Πόντερ και ανακοίνωσε ότι αυτές αφορούν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας «Φιλαδέλφεια 15».
«Αυτό είναι ένα λάθος που δεν έπρεπε να συμβεί», είπε ο Λάρι Πόντερ, 72 ετών, γιος του Τζον Πόντερ, σε μια συνέντευξη. «Ο μπαμπάς μου και το Φιλαδέλφεια 15, ήταν απλώς πληροφοριοδότες. Το μόνο που έκαναν ήταν να ενημερώσουν το ευρύ κοινό για την κακομεταχείρισή τους».
«Προσπάθησαν να κάνουν ό,τι ήταν σωστό μέσω της ιεραρχίας, αλλά δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Έτσι, αποφάσισαν να γράψουν αυτή την επιστολή».
Ο κ. Πόντερ είπε ότι ο πατέρας του δεν μίλησε ποτέ για τη θητεία του στο Ναυτικό. Έμαθε τι είχε συμβεί όταν ανακάλυψε τα έγγραφα για την απαλλαγή μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1997.
Το πρώτο παράδειγμα
Χρόνια αργότερα, βρήκε ένα άρθρο στο The Philadelphia Inquirer σχετικά με έναν Αφροαμερικανό βετεράνο στον οποίο δόθηκε τιμητική απαλλαγή 75 χρόνια αφότου εξαναγκάστηκε άδικα από τον στρατό.
Επικοινώνησε με μια δικηγόρο, την Ελίζαμπεθ Κρίστεν, η οποία είχε αναλάβει αυτή την υπόθεση, και εκείνη συμφώνησε να βοηθήσει τον κ. Πόντερ στην αναζήτηση δικαιοσύνης για τον εκλιπόντα πατέρα του.
Η Κρίστεν τον βοήθησε να υποβάλει αίτημα για τη διόρθωση των εγγράφων απαλλαγής του πατέρα του το 2021. Ανέφερε ότι ο Τζον Πόντερ και οι άλλοι Αφροαμερικανοί ναυτικοί είχαν υποστεί «κυρώσεις κακοποίησης και αντίποινων από συνομηλίκους και αξιωματικούς στις Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια της θητείας στο Ναυτικό».
«Ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλαμπάμα», είπε ο κ. Πόντερ. «Έζησε πολλά πράγματα τότε. Συνήθιζε να αναφέρει μερικά από τα πράγματα που έπρεπε να περάσουν, τις διακρίσεις, ξέρετε, οπότε αυτό δεν ήταν καινούργιο για αυτόν.
Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε. Πήγε στο Ναυτικό με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να έχει μια καριέρα για να μπορέσει να βελτιώσει την κατάσταση για τον εαυτό του. Πήγε εκεί για να υπηρετήσει όπως όλοι οι άλλοι».
«Μην στέλνετε τα παιδιά σας στο ναυτικό»
Σύμφωνα με ένα ιστορικό του ναυτικού του σκάφους, το καταδρομικό συμμετείχε σε επιχειρήσεις στόλου έξω από το Περλ Χάρμπορ τη στιγμή που οι 15 άνδρες υπέγραψαν την επιστολή, η οποία πιστοποιούσε τη μεταχείρισή τους και συνιστούσε στις έγχωρες μητέρες και πατέρες να μην υποστηρίζουν τα παιδιά τους να καταταγούν στον στρατό.
Τους προηγούμενους έξι μήνες, έλεγε η επιστολή, εννέα Αφροαμερικανοί ναύτες σε υπηρεσία συνοδού είχαν υποστεί μια από τις πιο απόκρυφες και βάναυσες τιμωρίες του Πολεμικού Ναυτικού: τριήμερο περιορισμό χωρίς να φάνε τίποτα εκτός από ψωμί και νερό.
Ο λόγος ήταν οι τσακωμοί με άλλους στρατευμένους, κάτι που οι τιμωρημένοι ναύτες είπαν ότι ήταν αποτέλεσμα της κακομεταχείρισης που δέχτηκαν.
«Ελπίζουμε ειλικρινά να αποθαρρύνουμε οποιαδήποτε άλλα έγχρωμα αγόρια που μπορεί να είχαν σχεδιάσει να ενταχθούν στο Ναυτικό και να κάνουν το ίδιο λάθος που κάναμε εμείς», αναφέρει η επιστολή. «Το μόνο που θα γινόταν είναι θαλάσσιοι υπηρέτες, καμαριέρες και πλύστρες πιάτων».
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να γράψουμε αυτήν την επιστολή, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ενέργεια μπορεί να κάνουν οι ναυτικές αρχές ή όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Ξέρουμε μόνο ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει την ψυχική σκληρότητα που μας επιβλήθηκε σε αυτό το πλοίο».
Η τιμωρία για την επιστολή
Οι συνέπειες για τους 15 έγχρωμους ναύτες ήταν πράγματι σοβαρές: ανεπιθύμητες απορρίψεις – όρος για αυτό που ο στρατός των ΗΠΑ αποκαλεί τώρα «εκτός από τιμητική» απαλλαγή – που έκοψαν για πάντα τους άνδρες από τα επιδόματα των βετεράνων και έβαλαν στα χαρτιά τους ένα ανεξίτηλο στίγμα που έκανε πολλούς μελλοντικούς εργοδότες να μην τους επιλέξουν για θέση εργασίας.
Με βάση τις ημερομηνίες γέννησής τους, και οι 15 άνδρες πιστεύεται ότι είναι νεκροί και το Πολεμικό Ναυτικό προσπαθεί να βρει επιζώντα μέλη των οικογενειών τους, ώστε να μπορούν να τους ζητήσουν συγγνώμη.
Ο Φράνκλιν Πάρκερ, βοηθός γραμματέα του Πολεμικού Ναυτικού που ενέκρινε τις αναβαθμίσεις βαθμού, προήδρευε στην τελετή του Hall of Heroes και μίλησε στην οικογένεια Πόντερ με εμφανή συγκίνηση στη φωνή του.
«Σε εσάς και τις άλλες οικογένειες των ναυτικών της Φιλαδέλφεια 15, θα ήθελα να εκφράσω την ειλικρινή μου λύπη για τη μεταχείρισή τους ενώ φορούσαν τη στολή, καθώς και για την καθυστέρηση δεκαετιών στη λήψη αυτών των μέτρων», είπε ο κ. Πάρκερ στους Πόντερ που κάθονταν στην πρώτη σειρά των τιμώμενων προσώπων.
Κανόνας και όχι εξαίρεση
Η κακοποίηση που υπέστησαν οι άνδρες δεν ήταν παρέκκλιση για το Ναυτικό ή τον ευρύτερο στρατό εκείνη την εποχή.
Τον Δεκέμβριο του 1944, Αμερικανοί πεζοναύτες έριξαν καπνογόνα σε έναν καταυλισμό έγχρωμων ναυτικών στο Γκουάμ για να προκαλέσουν ταραχές, σε ένα περιστατικό που αποκαλύφθηκε ευρέως στο κοινό αρκετούς μήνες αργότερα.
Περίπου 1.000 Αφροαμερικανοί ναύτες που υπηρετούσαν σε ένα τάγμα κατασκευής στο Port Hueneme της Καλιφόρνια, έκαναν διήμερη απεργία πείνας τον Μάρτιο του 1945 για να διαμαρτυρηθούν για την άρνηση του διοικητή τους να προάγει οποιοδήποτε έγχρωμο μέλος της μονάδας στον βαθμό του υπαξιωματικού, παρόλο που πολλοί πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις.
Φέτος το καλοκαίρι το Κογκρέσο αναμένεται να εξετάσει την υποψηφιότητα του στρατηγού Τσαρλς Κ. Μπράουν για να υπηρετήσει ως πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου. Αν επικρατήσει για τη θέση, θα γίνει μόλις ο δεύτερος έγχρωμος αξιωματικός που θα υπηρετήσει ως ο ανώτερος ένστολος αξιωματικός του έθνους.
Εάν επιβεβαιωθεί, το Πεντάγωνο θα ηγηθεί από δύο έγχρωμους αξιωματούχους για πρώτη φορά στην ιστορία. Τον Ιανουάριο του 2021, ο Λόιντ Όστιν, ένας απόστρατος στρατηγός του αμερικανικού στρατού, έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός υπουργός Άμυνας.
«Ο πατέρας μου ήταν περήφανος», είπε ο Λάρι Πόντερ. «Ήταν περήφανος για το χρόνο του στην υπηρεσία. Δεν είπε ποτέ κάτι αρνητικό.
*Με πληροφορίες από το The New York Times
