Περιεχόμενα
Πίσω στο 2018 ο Bobby Kolade γύρισε στη μία από τις δύο πατρίδες του, την Ουγκάντα. Η έτερη είναι η Γερμανία. Είχε περάσει 13 χρόνια στο χώρο της μόδας στην Ευρώπη και επέστρεφε στην Αφρική για να αλλάξει κάτι που στο μυαλό του ήταν μια ασέβεια και μια συνέχεια της υποτίμησης της Μαύρης Ηπείρου. Ένα κίνημα κατά των ρούχων secondhand είχε ξεκινήσει τότε στην Ουγκάντα, το οποίο σε πρώτη ανάγνωση θα έπρεπε να μην υπάρχει, δεδομένου ότι τα secondhand ρούχα είναι μια απάντηση στην κλιματική κρίση.
Όμως δεν είναι τόσο αθώα τα πράγματα. Ο Kolade πέρασε τα παιδικά του χρόνια αγοράζοντας ρούχα από την υπαίθρια αγορά της Ουγκάντα στο Όβινο, στην πρωτεύουσα Καμπάλα. Μεγαλώνοντας έμαθε πως το secondhand όπως γίνεται στην χώρα του, αποτελεί κάτι επιζήμιο για το περιβάλλον και για τις αφρικανικές βιοτεχνίες υφασμάτων.
«Βλέπω αυτά τα ρούχα και με προσβάλλουν. Βλέπω λευκά μπλουζάκια με σημάδια ιδρώτα και ξεφτισμένα χρώματα και νιώθω καταπιεσμένος. Τι λέει αυτό για εκείνον που δώρισε αυτά τα ρούχα σε εμάς; Και τι λέει για τη θέση μας στον κόσμο; Είναι αγένεια, καταλαβαίνεις; Είναι πραγματική αγένεια».
Ο Bobby Kolade αποφάσισε πως αφού δε μπορεί να ανατρέψει την πορεία των ρούχων και της βιομηχανίας που θεωρεί την Αφρική το σκουπιδιάρικο της Ευρώπης και της Αμερικής, μπορεί να αντιστρέψει το αφήγημα και να εκμεταλλευτεί τα ρούχα για να φέρει πίσω κέρδος στη χώρα του, στην ήπειρό του.
Έτσι, το 2021 λάνσαρε ένα fashion brand που τα ρούχα του είναι φτιαγμένα από υλικά που έχουν αντληθεί από secondhand ρουχισμό από την Ουγκάντα. Το Buzigahill είναι ο επανασχεδιασμός των ρούχων από δεύτερο χέρι και η αναδιανομή τους στον βορρά, εκεί απ΄όπου προήλθαν ως πεταμένα και μεταφέρθηκαν στην Αφρική γιατί «οι μαύροι έχουν ανάγκη τα σκουπίδια μας».
Asakaa: Όταν το Drill άλλαξε ριζικά την ραπ μουσική ταυτότητα της Ghana
Ο Bobby Kolade είναι ο πιονέρος μιας επανάστασης του sustainable fashion για την Ουγκάντα
Η πρώτη κολεξιόν του Bobby Kolade έχει τον τίτλο Return To Sender, δηλαδή Επιστροφή στον Αποστολέα, και είναι genderless, δεν απευθύνεται δηλαδή μόνο σε ένα φύλο. Πρόκειται για 250 μοναδικά κομμάτια, φτιαγμένα από υλικά που κόπηκαν και ράφτηκαν διαφορετικά και με καλλιτεχνία. Οι τιμές κυμαίνονται από τα 195 δολάρια μέχρι τα 530. Και σε κάθε κομμάτι που αποτελεί το κάθε ρούχο, ο Kolade έχει βάλει μια ετικέτα που αναφέρει τον προορισμό του. Έτσι, κάποιος μπορεί να έχει μια μπλούζα-μιγά, που προέρχεται δηλαδή από πολλές χώρες και ηπείρους.
«Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο, είναι η δουλειά που έχει γίνει και φαίνεται. Μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος έκατσε κάτω με ένα ψαλίδι, έκοψε κάτι και μετά το ένωσε με κάτι άλλο».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για να βρει τα υλικά του, ο Bobby Kolade παίρνει τα ταξί-μηχανάκια της Ουγκάντας και πηγαίνει μέχρι τις μεγάλες αποθήκες στο Όβινο, όπου αγοράζει όσα χρειάζεται. Με αυτόν τον τρόπο έχει χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τους εισαγωγείς, οι οποίοι κρατάνε καλά υλικά για εκείνον. Είτε πρόκειται για μεταξένια φουλάρια από τη Ν. Κορέα είτε για μπλουζάκια από τον Καναδά και τις ΗΠΑ, καταλήγουν συνήθως στο στούντιο του Buzigahill.
Ο Kolade έχει μια μικρή ομάδα ανθρώπων και μαζί κάνουν αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «αντιδραστικό σχέδιο» κατά της υπερκατανάλωσης του παγκόσμιου βορρά και κατά του ρόλου που έχει ανατεθεί στην Αφρική: να είναι ο κάδος απορριμμάτων των ρούχων των ανθρώπων.
Σύμφωνα με την Oxfam, όταν οι άνθρωποι δίνουν ρούχα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα ή σε αυτούς τους κάδους δωρεών, τα περισσότερα πουλιούνται από εταιρείες εξαγωγής. Το 70% αυτών των ρούχων καταλήγει στην Αφρική και πουλιούνται σε τιμές μη ανταγωνιστικές, με αποτέλεσμα οι τοπικές βιοτεχνίες να οδηγούνται στον αφανισμό.
Η απειλή των ΗΠΑ και η Ουγκάντα που βρήκε τον δρόμο της
Το 2015, μέλη της Ανατολικής Αφρικανικής Κοινότητας (Μπουρουντί, Κένυα, Ρουάντα, Τανζανία, Ουγκάντα) ανακοίνωσαν ένα πλάνο απαγόρευσης των εισαγωγών ρούχων secondhand. Όμως οι ΗΠΑ απείλησαν να αφαιρέσουν αυτές τις χώρες από το African Growth & Opportunity Act, μια νομοθεσία που επιτρέπει στις χώρες της Αφρικής να έχουν πρόσβαση σε εξαγωγές συγκεκριμένων προϊόντων στις ΗΠΑ χωρίς φορολογία. Από τις 5 χώρες, η Ρουάντα ήταν η μόνη που δεν φοβήθηκε. Και σε δύο χρόνια, παρά τις σοβαρές κυρώσεις, η βιομηχανία υφασμάτων της έχει άνοδο 83% από το 2018 ως το 2020.
Η Ουγκάντα παρέμεινε σε αυτή τη φυλακή και ο Bobby Kolade αποφάσισε να γίνει ο caped crusader της αλλαγής. Κι αντί να σχεδιάσει και να παράξει ρούχα που φτιάχτηκαν στην Ουγκάντα από ντόπιο βαμβάκι και για τους συμπολίτες του, επέλεξε να δημιουργήσει μια μικρή βιομηχανία που μπορεί να γίνει το παράδειγμα.
Σε μια χώρα όπως η Ουγκάντα που μέχρι το ’90 είχε μια τεράστια παραγωγή βαμβακιού που διακινείτο εντός των τειχών, αλλά μετά από εκεί μόλις το 5% καταναλωνόταν από τους ντόπιους και το υπόλοιπο εξαγόταν στην πρωτόγονη μορφή του, το έναυσμα που έδωσε ο Kolade μπορεί να θεωρηθεί ως και κοσμογονικό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Το παγκόσμιο εμπόριο έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε χώρες όπως η Ουγκάντα, οι εταιρείες της, να μην πετύχουν ποτέ. Προσπαθώ να θέσω μια θετική ιστορία εδώ, να δείξω ότι αντιδρούμε σε μια οικονομική και πολιτική κατάσταση και βρίσκουμε μια λύση διασκεδαστική και προσιτή, αλλά είναι τελικά ψυχοφθόρο», έχει αναφέρει στο podcast του με τίτλο Vintage or Violence, ο Bobby Kolade, που αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες με τα υλικά που φθείρονται συχνά, ενώ δεν έχει βρει άκρη με τις online πληρωμές. Ο λόγος; Εκτός από το PayPal, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τις επιχειρήσεις στην Ουγκάντα, όπου δεν είναι διαθέσιμες υπηρεσίες όπως το Instagram shopping.
«Όταν είμαι εντελώς μπερδεμένος σε αυτές τις διαδικασίες, πρέπει να έχω μια κάποια κατανόηση και να καταλάβω πως αυτό που κάνουμε είναι αρκετά παράξενο. Και για μένα τον ίδιο, αυτό δεν είναι που σκόπευα να κάνω. Αλλά το ζήτημα δεν είναι εκεί. Αν είμαστε προσηλωμένοι να προσθέσουμε αξία στην Ουγκάντα, τότε θέλω όλα τα κεφάλαια να έρχονται κατευθείαν εδώ και θέλω να στήσουμε εμείς τα συστήματα πληρωμής».
Για να το καταφέρει αυτό ο Bobby Kolade, έχει ξεκινήσει κάτι πιο μεγάλο. Η ΜΚΟ Aiduke προωθεί τη μόδα της Ουγκάντας στις τοπικές αγορές και στόχος είναι να γίνει διεθνής. Σύμφωνα με το 10ετες πλάνο του Buzigahill, στα επόμενα χρόνια θα ανοίξουν μικρές, ειδικές μονάδες σε όλη την Ουγκάντα, όχι μόνο για αναδιανομή των χρησιμοποιημένων ρούχων, αλλά και για παραγωγή υφασμάτων και άλλων υλικών, με την προοπτική να μεταπηδήσουν και σε άλλες χώρες της Αφρικής.
«Έχουμε μια ευκαιρία να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε όλη τη διαδικασία ανακύκλωσης και αναπροσανατολισμού της βιομηχανίας και να μην εστιάζουμε μόνο στις πρώτες ύλες. Η σπατάλη έχει γίνει εμπόρευμα ήδη, αλλά θα είναι ακόμα πιο σημαντικό για εμάς. Έτσι, όσο πιο σύντομα δημιουργήσουμε βιομηχανίες που να εκμεταλλεύονται τα σκουπίδια, τόσο μεγαλύτερη πρόοδο θα έχουμε ως περιοχή»,
* Πηγή: Guardian
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
