Ο καθένας από εμάς έχει την αισθητική του, τα γούστα του και με βάση αυτά ντύνεται. Με βάση αυτά όμως, ξέρει και τι αντέχει να βλέπει στον άλλον και τι όχι. Και δεν είναι κακό να λέμε αν μας αρέσει κάτι ή αν θα θέλαμε να το βλέπουμε λιγότερο. Και το σανδάλι είναι μια τέτοια περίπτωση.

Καλοκαίρι είναι, όλοι θέλουν να ντύνονται ανάλαφρα και να ανασαίνει το δέρμα και το σώμα τους, άρα και τα πόδια. Δεν είναι όμως το σανδάλι, η σαγιονάρα, το birkenstock, όλη αυτή η «οικογένεια» για να το κάνεις σχοινί-κορδόνι και να το φοράς όπου και να πας. Στην παραλία, στο εστιατόριο, στο μπαρ για ποτό, όλα ένας αχταρμάς. Και δεν είναι και όλα τα στυλ που θα δεις, ωραία αισθητικά.

Κάποια είδη είναι ο ορισμός του κιτς, για κάποιον λόγο όμως τα φτιάχνουν και υπάρχει κοινό να τα αγοράσει, ίσως κάπου στο Venice Beach.

Είναι ένα γύρισμα της μοίρας, της πραγματικότητας αυτό που συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι, αφού το σανδάλι θεωρείτο κάποτε μπανάλ και το είχαμε πολύ στην υποτίμηση εμείς οι άντρες. Μέχρι παντόφλα στρατιωτική, αυτή με το πολύ πλαστικό που αν βραχεί και τη φας στο χέρι, τσούζει για 10 μέρες, άντε καμιά σαγιονάρα στο τσακίρ κέφι και για πιο βραδινές καταστάσεις βλέπαμε στους παππούδες και τους μπαμπάδες μας το ακόλουθο πέδιλο.

Τότε το κοιτούσαμε και το θεωρούσαμε ως και κιτς, τώρα το βλέπεις να είναι στις βασικές καλοκαιρινές αγορές, να έχει σταθερή θέση στην καλοκαιρινή γκαρνταρόμπα και να συμπληρώνει το καλό ντύσιμο στον γάμο ή το casual chic σε κάποιο μαγαζί που θα πάει κάποιος το βράδυ.

Η αλήθεια είναι πως επειδή οι άντρες δεν είχαν στο παρελθόν στο μυαλό τους πως το πόδι χρειάζεται περιποίηση, δεν ήμασταν συνηθισμένοι στο πέδιλο και το σανδάλι. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι άντρες κάνουν και το πεντικιούρ τους, φροντίζουν γενικά την αισθητική των ποδιών τους, οπότε με άνεση το ρίχνουν στα birkenstock και πάσης μορφής «καμπριολέ» υπόδημα.

Απλά μην χαθεί και η γοητεία του loafer ή του brogue που αναδεικνύει τα καλά ντυσίματα το καλοκαίρι, να βάλεις δηλαδή ένα λευκό λινό πουκάμισο, ένα μαύρο παντελόνι κι ένα ωραίο loafer ή ένα καλογυαλισμένο μοκασίνι. Ή του λευκού Tommy και του μαύρου Vans. Με μέτρο και με ποικιλία, γιατί όχι τίποτε άλλο, αλλά με τόση πέραση φέτος το σανδαλοπέδιλο, δεν θα ξεχωρίζει και κανείς, αν το φοράμε όλοι και παντού.

Καλά, για τη σαγιονάρα και την παντόφλα, δεν το συζητάμε, μέχρι παραλία, όχι για λόγους αισθητικής, αλλά γιατί, καλώς ή κακώς, κάθε υπόδημα συνδέεται και με μια ένδειξη καταλληλότητας για κάθε περίσταση. Δεν πας με την παντόφλα στο εστιατόριο να φας, όπως δεν πας και με σκαρπίνι στην παραλία.

Πέραν του αισθητικού, αλλά και του στυλ, υπάρχει και το πρακτικό. Με σανδάλι ή πέδιλο να περπατάς σε δρόμους γεμάτους βρωμιά και μετά θα πας να κάτσεις σε ένα σπίτι και θα απλώσεις τα γυμνά σου πόδια κάπου;

Οπότε ναι στην απελευθέρωση της ανδρικής πατούσας το καλοκαίρι, αλλά όχι στην απώλεια του στυλ εκείνου που αναδεικνύει τον άντρα και αυξάνει την ελκυστικότητα του.

Σε ένα άρθρο του στους New York Times, ο Γκι Τρεμπάι αφήνει τον Πράσαν Σαχ, που έχει το label Original Madras, να πει το πιο βασικό για το σανδάλι και τα απελευθερωμένα ανδρικά δάχτυλα στη Νέα Υόρκη: «Η γοητεία της είναι το urbanity που έχει. Αν ζούσα στο Νιου Τζέρσι, ναι, θα φορούσα σαγιονάρες. Αλλά όταν τις βλέπω στη Νέα Υόρκη, γυρίζει το μάτι μου λίγο»!