Βιώνοντας την εποχή της διαρκούς εξέλιξης, που ως στόχο θέτει μόνιμα την διεκδίκηση του ιδανικού αποτελέσματος, ως μόνη λύση επιτυχίας, παρουσιαζόταν μια έννοια «τελειότητας» σε όλα τα επίπεδα. Σταδιακά ωστόσο, η φιλοσοφία αυτή αλλάζει και έτσι οι περισσότεροι προπονητές και διευθυντικά στελέχη, προωθούν μία νέα ανατρεπτική φιλοσοφία επί του ζητήματος.
Επιδιώκοντας να τρέχει κανείς σε υψηλές ταχύτητες μονίμως, τα αποτελέσματα επιφέρουν πιο αργούς ρυθμούς τελικά, σύμφωνα με την έρευνα που επικαλούνται με αφορμή τη φυσική κατάσταση, στην οποία αποδεικνύεται ότι το να σηκώνουμε μεγάλα βάρη λόγου χάρη, μέχρι τελικής πτώσεως, δεν θα προκαλέσει περισσότερη μυϊκή αύξηση. Σημαντικότερο θα ήταν να σταματήσουμε πριν το σημείο έσχατης κόπωσης.
Το μυστικό λοιπόν, αναγάγοντας την νοοτροπία αυτή σε μια γενικότερη κλίμακα, είναι να μην στοχεύει στην τελειότητα κανείς, αλλά να προσπαθεί να κατακτήσει το 85% του επιθυμητού αποτελέσματος. Η αυστηρή επιθυμία του να κατακτηθεί η τελειότητα, συχνά φέρνει αρνητικά συναισθήματα, προκαλώντας απογοήτευση που δεν επιτεύχθηκαν όλοι οι στόχοι, ενώ στην πραγματικότητα πρέπει να επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας που κατάφερε τους 8 από τους 10 για παράδειγμα. Δεν χρειάζεται να βλέπουμε τη δουλειά, την υγεία ή τα χόμπι μας με τρόπο που να απαιτούμε την τλειότητα, θεωρώντας πως η μη κατάκτησή τςη ισούται με αποτυχία.
Τα οφέλη του να κάνεις λιγότερα
Τα ερεθίσματα άλλωστε στον κόσμο της υπερπροβολής που ζούμε, μας κάνει να διαβάζουμε για τη δουλειά των ονείρων κάποιου άλλου στο LinkedIn, να παρακολουθούμε μια μαμά να ετοιμάζει ένα τέλειο γεύμα για το παιδί της στο TikTok, να παρακολουθούμε διαφημίσεις για χιλιάδες προϊόντα που θα θέλαμε να προμηθευτούμε από διάσημα ηλεκτρονικά σημεία πώλησης. Η συνεχής σκέψη σύγκρισης, σημαίνει συχνά ότι κανένα τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά καλό. Ακόμη και η αναζήτηση, ας πούμε, της καλύτερης ομπρέλας για αγορά μπορεί να γίνει μια χρονοβόρα αναζήτηση, που θα μας αναγκάσει να αναζητήσουμε το ιδανικό.
Η ουσία της νέας προσέγγισης άπτεται του γεγονότος ότι ακόμη και οι μικρολεπτομέρειες αρχίζουν να φαίνονται «σαν μια υπαρξιακή κρίση», καθώς αναλύονται σε τεράστιο βαθμό, θέματα που στην λήψη της τελικής απόφασης δεν θα είχαν αξία.
Όσο πιο σκληρά προσπαθούμε, μερικές φορές, τόσο χειρότερα γινόμαστε, τραυματίζοντας τον εαυτό μας λόγω πίεσης, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί.
Χαλαρή αυτοπεποίθηση
Η αβίαστη επιτυχία που τόσο πολλοί από εμάς ποθούν προέρχεται συχνά από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Η κλήση στο γλυκό σημείο του 85% μπορεί να μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε. Σε μια εργασία του 2019, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μηχανική μάθηση για να προσπαθήσουν να βρουν το ιδανικό επίπεδο δυσκολίας για να μάθουν νέα πράγματα. Το νευρωνικό δίκτυο που δημιούργησαν, με σκοπό να μιμηθεί τον ανθρώπινο εγκέφαλο, έμαθε καλύτερα όταν αντιμετώπιζε ερωτήματα με 85% δυσκολία, που σημαίνει ότι λάμβανε ερωτήσεις σωστά το 85% του χρόνου.
Εάν μια εργασία είναι πολύ δύσκολη, οι άνθρωποι αποθαρρύνονται, λέει ο Bob Wilson, συγγραφέας της μελέτης και αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας και γνωστικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. «Αν δεν κάνεις ποτέ κανένα λάθος, είσαι 100% ακριβής, δεν μπορείς να μάθεις από τα λάθη».
Ο Ron Shaich, ιδρυτής και πρώην διευθύνων σύμβουλος της αλυσίδας εστιατορίων Panera, είναι δύσπιστος με τους ανθρώπους που αγγίζουν το 100% τους στόχους ή τις προβλέψεις πωλήσεων, διερωτώμενος μήπως οι στόχοι είναι πολύ χαμηλοί.
Πότε πρέπει να σταματήσουμε
Πριν από χρόνια, ως σύμβουλος στο Bain, η Grace Ueng έμαθε τον «κανόνα 80-20». Η ιδέα ήταν να σταματήσετε μόλις ολοκληρώσετε το 80% ενός έργου, λέει. Εκείνη η πρώτη έκρηξη εργασίας περιείχε συχνά το πραγματικό νόημα του έργου.
Πλέον, εργαζόμενη ως σύμβουλος στρατηγικής, ασχολήθηκε με το πιάνο. Ασκήθηκε για ώρες και έκανε μορφασμούς όταν έπαιζε για το μουσικό της συγκρότημα. Έπειτα άρχισε να κάνει πιο στοχευμένες ασκήσεις, όπως να αντιμετωπίζει μι8κρότερα κομμάτια ενός έργου, αντί να τρέχει σε όλο το θέμα ξανά και ξανά.
Πριν από μια πρόσφατη παράσταση, διάβασε ένα βιβλίο και πήγε στην εκκλησία αντί να αφιερώσει επιπλέον ώρες στο πιάνο.
Όταν ήρθε η ώρα να παίξει, έπαιξε καλά – και πραγματικά το απόλαυσε.
«Πρέπει να έχεις τη σοφία να ξέρεις πότε να σταματήσεις», γράφει η ίδια.
