Από τα οκτώ υποείδη λεοπάρδαλης στον κόσμο, η αραβική λεοπάρδαλη, είναι από τα πιο σπάνια. Το 1996 η IUCN κατέταξε το υποείδος ως κρισίμως κινδυνεύον, με λιγότερα από 200 να είναι ζωντανά. Είναι το μικρότερο από τα υποείδη της λεοπάρδαλης. Μάλιστα, έπειτα από γενετικές αναλύσεις πάνω σε μια λεοπάρδαλη από την νότια Αραβία, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι λεοπαρδάλεις της Αραβίας είναι γενετικά πολύ κοντά στις λεοπαρδάλεις της Νότιας Αφρικής.
Η λεοπάρδαλη ζούσε κάποτε στην Αραβική Χερσόνησο, αλλά σήμερα η IUCN απαριθμεί μόνο το Ομάν, την Υεμένη, τη Σαουδική Αραβία και πιθανώς το Ισραήλ. Η σύγκρουση ανθρώπου και άγριας ζωής, το κυνήγι του θηράματος και η απώλεια οικοτόπων είναι όλοι παράγοντες της απότομης μείωσης της αραβικής λεοπάρδαλης.
Είναι ένα είδος προς εξαφάνιση, αλλά αφοσιωμένοι οικολόγοι κάνουν ότι μπορούν για να διασφαλίσουν ότι δεν θα έχει τη μοίρα του λιονταριού και του τσιτάχ στην περιοχή και θα συνεχίσει να υπάρχει στο μέλλον. Το Ομάν πιστεύεται ότι έχει τον μεγαλύτερο αριθμό αραβικών λεοπαρδάλεων, ενώ το Dhofar φιλοξενεί περίπου 50 που ζουν στις οροσειρές Jabal Samhan, Jabal Qara και Jabal Qamar, σύμφωνα με τον Hadi Al Hikmani, διευθυντή περιβαλλοντικών υποθέσεων στο Office for the Conservation, στη Salalah.
«Είναι πολύ ντροπαλή», λέει ο Al Hikmani, ο οποίος είδε για τελευταία φορά μια λεοπάρδαλη πριν δύο χρόνια. Μια λεοπάρδαλη μπορεί να περιπλανηθεί πάνω από 150 τετραγωνικά χιλιόμετρα (58 τετραγωνικά μίλια). «Ο μόνος τρόπος να μελετηθούν αυτά τα ζώα είναι η τεχνολογία, είτε πρόκειται για παγίδευση με κάμερα είτε για γενετική δειγματοληψία (συχνά μέσω scats)», λέει.
Κατά τα παλαιότερα χρόνια, οι κτηνοτρόφοι δηλητηρίαζαν, πυροβολούσαν και παγίδευαν λεοπαρδάλεις για να προστατεύσουν τα ζώα τους. Ωστόσο, θεωρείται παράνομο στο Ομάν από το 1976.
Tο Ομάν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή προστασίας της αραβικής λεοπάρδαλης
Το 2014, η κυβέρνηση ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για την αποζημίωση των αγροτών για τα χαμένα ζώα. Έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό, λέει ο Al Hikmani. «Δεν θέλουμε να τιμωρούμε τους ανθρώπους», λέει. «Θέλουμε να συνεργαστούμε με αυτούς τους ανθρώπους για να προστατεύσουμε αυτό το ζώο».
Ο Al Hikmani είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα μιας στροφής γενεών προς το καλύτερο. Ο πατέρας του είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που εξακολουθούν να βοσκούν καμήλες γύρω από το Jabal Samhan. «Πριν σαράντα χρόνια, δεν θα δίσταζε να πυροβολήσει μια λεοπάρδαλη. Τώρα ο γιος του ηγείται της μοναδικής πρωτοβουλίας για να συνεχίσει να υπάρχει το είδος», εξηγεί ο Andrew Spalton.
Μέχρι τώρα, ο αριθμός της αραβικής λεοπάρδαλης μοιάζει να είναι σταθερός. Ωστόσο, ο Al Hikmani προειδοποιεί ότι πρέπει να γίνει ακόμη πολλή δουλειά για να διασφαλιστεί το μέλλον του είδους. Το 2021, η χώρα ανακοίνωσε μια δεύτερη προστατευόμενη περιοχή στο Ντοφάρ, κοντά στα σύνορα με την Υεμένη, παρέχοντας περαιτέρω καταφύγιο για τη λεοπάρδαλη. «Έχουμε ήδη χάσει μερικά από τα ενδημικά και πιο εμβληματικά είδη μας», λέει ο Al Hikmani και προσθέτει: «Δεν θέλουμε να χάσουμε τη λεοπάρδαλη».
Με πληροφορίες από CNN