Αν έλεγες σε κάποιον μη Ιταλό για την Τοσκάνη, το πιο πιθανό είναι να σου μιλούσε μόνο για τη Φλωρεντία. Όμως η Τοσκάνη δεν είναι μόνο η πόλη-συνώνυμο της Αναγέννησης. Περίπου 20 χιλιόμετρα νότια της Πίζας, βρίσκεται το Λιβόρνο, μια ιταλική πόλη που στην όψη της δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι μια πόλη της νότιας Ευρώπης με λιμάνι. Ένας κόμβος εμπορίου χαοτικός και μες στη βαβούρα. Πολυεθνικός. Με πολιτισμικές προσμίξεις.
Το Λιβόρνο δεν είναι ένας δημοφιλής προορισμός. Ανήκει στις άσχημες πόλεις της πανέμορφης Ιταλίας. Ελάχιστοι θα πάνε αποκλειστικά εκεί. Ίσως το δουν σε μια μονοήμερη, ίσως να μείνουν μια μέρα εκεί ως ενδιάμεσο σταθμό. Οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί με σκοπό να πάρουν το πλοίο για να πάνε στην Κορσική ή τη Σαρδηνία. Ή θα πάρουν το τρένο για να πάνε στο Πόρτοφινο και τη Σπέτσια που είναι λίγο πιο βόρεια.
Κι αυτό είναι το μεινέκτημα και ταυτόχρονα το πλεονέκτημα του Λιβόρνο. Βρίσκεται κοντά στα μέρη που πάνε οι τουρίστες και ίσως να κερδίζει ξώφαλτσα σε τουρισμό και τουριστικά έσοδα. Κι αυτό φαίνεται να αρκεί για να μπορέσει να δείξει τα καλά του στοιχεία, μιας και στο μυαλό των πολλών είναι μια βιομηχανική πόλη σαν τη Μπολόνια, με μη καθαρή ατμόσφαιρα. Όμως, αυτό που ισχύει για το Λιβόρνο είναι ότι έχει μια πανέμορφη ακτογραμμή που αποτελεί το μονοπάτι για να βρεθείς στα πιο γνωστά και όμορφα μέρη.
Πρόκειται για μια πόλη που ιδρύθηκε στα 1500 από τους Μεδίκους και από τότε είχε το χαρακτηριστικό του εμπορίου, προσφέροντας σε κάθε άνθρωπο που εισερχόταν, ελευθερία για να ζήσει και να φτιάξει τη δική του επιχείρηση.
Τον 18ο και 19ο αιώνα, το Λιβόρνο είχε γίνει δημοφιλές θέρετρο για την υψηλή κοινωνία της Ιταλίας, αναφέρει στο BBC ο ιστορικός Giorgio Mandalis. Μέχρι τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ένα από τα πρώτα θέρετρα της χώρας. Μπορούσε να συναντήσει κανείς εκεί μέχρι και γόνους βασιλικών οικογενειών. Ο Λόρδος Βύρωνας είχε ζήσει για λίγες εβδομάδες σε ένα σπίτι στη γειτονιά του Μοντενέρο το 1822. Μάλιστα, στο Λιβόρνο είχε παρουσιαστεί σε πρώιμη εκδοχή ο κινηματογράφος. Όμως, στη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου οι ΗΠΑ έστησαν βάσεις εκεί και η μορφολογία της πόλης άλλαξε.
6 υπερεκτιμημένα ελληνικά νησιά – Πραγματικά, γιατί πηγαίνετε ακόμη;
Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος χάλασε το Λιβόρνο
Το Λιβόρνο μετετράπη σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Και μετά το τέλος του πολέμου, η αναγέννηση της πόλης έγινε με λάθος τρόπο που έκανε τον κύκνο ασχημόπαπο. Η πόλη έχασε την αρμονία και την ισορροπία της. Αρκετοί ντόπιοι έχουν φτιάξει ένα γκρουπ στο Facebook με τίτλο «Αν μπορούσα να γκρεμίσω» και μοιράζονται κάθε μέρα την επιθυμία τους να διαλύσουν κτήρια που τους χαλάνε την αισθητική.
Οι ιστορικοί το αποκαλούν Nobile Interrompimento, δηλαδή Ευγενική Παρέμβαση. Αυτή η παρέμβαση έγινε στο επίκεντρο του Λιβόρνο, στην Piazza Grande, που ήταν κάποτε από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης και τώρα είναι κατά το ήμισυ πάρκινγκ για αυτοκίνητα και στο έτερο ήμισυ στάση για λεωφορεία.
«Έχουμε στοιχεία που άλλες, κατάλληλα όμορφες πόλεις της Τοσκάνης, όπως η Σιένα, η Φλωρεντία και η Πίζα, δεν έχουν. Η προσβασιμότητα της πόλης και η φωτεινότητα της έχουν προσελκύσει καλλιτέχνες για αιώνες και το Λιβόρνο είναι γεμάτο με Ιστορία και Τέχνη, όπως τα αρχαία παραλιακά θέρετρα, όπως το φάρος του 14ου αιώνα ή οι βίλες μπροστά στη Ναυτική Ακαδημία», περιγράφει ο Mandalis.
Ο Mario Cardinali από το σατιρικό περιοδικό The Vernacoliere εξηγεί πως το Λιβόρνο δημιουργήθηκε και κατοικήθηκε τεχνητά από τη Φλωρεντία τον 16ο αιώνα με τη βοήθεια των φιλελεύθερων νόμων που έχουν μείνει γνωστοί ως Livornine, που επέτρεπαν στους ξένους εμπόρους και στους εξόριστους κάθε εθνικότητας, ακόμα και ανθρώπους που είχαν διαπράξει εγκλήματα εκτός της δολοφονίας, να βρουν καταφύγιο στην πόλη.
«Το Λιβόρνο είναι μια πόλη μη τοσκανική γιατί έχει μια έλλειψη σεβασμού απέναντι στην πολιτική αρχή και την εκκλησία. Κι αυτό έχει ιστορικές καταβολές», αναφέρει. Στο Λιβόρνο έζησαν στους τελευταίους αιώνες, Σεφαραδίτες Εβραίοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Ολλανδοί, και βοήθησαν στην ευημερία και στη διαμόρφωση του σημερινού Λιβόρνο: οι άνθρωποι απέτυχαν να αναπτύξουν τον τυπικό μεσαιωνικό σεβασμό προς τις αρχές και το εκφράζουν με το χιούμορ».
Το The Vernacoliere είναι η επιτομή της κουλτούρας τους. Ασκεί έντονη κριτική σε πολιτικά πρόσωπα και έχει ασεβή σκίτσα για την Καθολική Εκκλησία με γυμνό και μια κλιμάκωση βλασφημίας.
Αυτό δε σημαίνει πως το Λιβόρνο δεν είναι ανεκτικό στις θρησκείες και τους πολιτισμούς. Τα αγκαλιάζει όλα. Αυτό αποτυπώνεται και στη γαστρονομία. Ο σεφ Simone De Vanni, εξηγεί ότι η κουζίνα της πόλης είναι αποτέλεσμα των επιδράσεων από πολλές εθνικότητες κάπου στον 16ο αιώνα. Το Λιβόρνο δεν είχε μια γαστρονομική παράδοση και αναγκάστηκε να αντλήσει στοιχεία απ΄όλες τις εθνικότητες για να την βρει.
Το λιβορνέζικο κους κούς αποτυπώνει τη σύνδεση της Ιταλίας με τη Βόρεια Αφρική και με την εβραϊκή Ισπανία, όπως και το χαρακτηριστικό πιάτο cacciucco. Ο De Vanni περιγράφει πως μαγειρεύουν επίσης πολύ το ψάρι, αλλά σε μια μορφή που δεν είναι ούτε σούπα ούτε ζωμός, αλλά κάτι άλλο μοναδικό.
Η πόλη αυτή της Τοσκάνης τα τελευταία 10 χρόνια εξελίσσεται πολιτισμικά και πολιτιστικά, ιδίως τα καλοκαίρια. «Το Λιβόρνο έχει να προσφέρει πολλά από την άποψη της θάλασσας, του πολιτισμού, του φαγητού και του κρασιού. Θέλουμε όμως έναν βιώσιμο τουρισμό. Θέλουμε να προσφέρουμε αυθεντικές, όχι στερεοτυπικές εμπειρίες. Τα τελευταία χρόνια η καλλιτεχνική σκηνή έχει γίνει πιο ενεργή, με μουσικά φεστιβάλ, θέατρα, γκαλερί και εκθέσεις», αναφέρουν η Paola Ramoino από του Τουριστικό Γραφείο του Λιβόρνο και η μουσικός Alessandra Falca.
«Οι κάτοικοι του Λιβόρνο πιστεύουν ότι ζουν στην καλύτερη πόλη του κόσμου. Αλλά κρίνοντας από τους τουρίστες, απλώς το λένε στους εαυτούς τους».
Πηγή: BBC
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Μέζαπος: Το στολίδι της λακωνικής Μάνης και το ορμητήριο του πειρατή Σάσσαρη
Το Cinque Terre της Ελλάδας: Το νησί του Αιγαίου που θυμίζει Ιταλία
