Περιεχόμενα
Aφρική. Νότια Αιθιοπία. Νομαδικές φυλές κοντά στον ποταμό Όμο, αποκαλύπτονται μέσα από τον φωτογραφικό φακό και ζουν μια καθημερινότητα αδιανόητη για μας, αποδεικνύοντας πώς, ό,τι αγνοείς, δεν υπάρχει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ-ΑΦΗΓΗΣΗ: Μάρω Κουρή
Turmi, κοιλάδα του Όμο, ώρα 11.00
Με το τζιπ, από την πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα ως την Άρμπα Μινκ, την πόλη-ξεκίνημα του οδοιπορικού στην κοιλάδα Όμο, χρειαζόμαστε περίπου μισή μέρα. Από εκεί, διασχίζουμε ατέρμονα, ανόθευτα τοπία μέχρι το Turmi. Μας καλωσορίζουν οι γυναίκες της φυλής Hamer, με τα μαλλιά πλεγμένα σε δαχτυλίδια, από λάσπη και βούτυρο. Ο χαιρετισμός τους; Χειροφίλημα τρεις φορές και χειραψία. Οι ιθαγενείς της φυλής Κάρο ζωγραφίζουν τα σώματά τους με φυτικά χρώματα και εμείς χορεύουμε μαζί τους, στις όχθες τους Omo, παρέα και με τους Kangatan, ένα μίγμα βοσκών και ψαράδων.
Dimeka, στο παζάρι των φυλών, ώρα 14.00
Στο αχανές, κατάμεστο παζάρι της πόλης συναντιούνται διαφορετικές φυλές, μεταξύ αυτών οι Hamer, οι Benna και οι Karo. Ανάμεσα στους ξύλινους πάγκους με τα μικροσκοπικά λαχανικά, τις παπάγιες, τις μπάλες από βούτυρα, τα καπνά, τις χάντρες και τα καλλυντικά, προχωρούν, ανενόχλητες, αγελάδες και κατσίκες. Ανάμεσα στο κουρείο, το σχολείο και το ζυθοποιείο, ένα ραφείο, όπου ένας άνδρας ράβει φορέματα με αφρικάνικο στιλ, σε ευρωπαϊκή γραμμή κι αναρωτιέμαι αν προορίζονται για τις γυναίκες, που κυκλοφορούν ξυπόλητες, γυμνόστηθες με ένα μωρό, στην αγκαλιά.
Omorate, ώρα 07.00
Ξυπνάμε με δυνατή βροχή κι αναχωρούμε για το Omorate, προς την πλευρά της Κένυα. Διασχίζουμε με κουπί τον ποταμό Omo, με πιρόγες από κομμένους κορμούς, φτάνοντας στην κοινότητα των κτηνοτρόφων, την ποιμενική φυλή Dassenech. 72.000 άνθρωποι, οι οποίοι μετακινούνται ως νομάδες διασχίζοντας πάνω από 400 χλμ. γης. Μακρόστενες φιγούρες σαν τα γλυπτά του Τζιακομέτι. Γυναίκες με πολύχρωμα περιδέραια.
Oι νεαροί της φυλής μας συνοδεύουν στις καλύβες με τα τσίγκινα μπαλώματα. Κάποιοι από αυτούς, κατάφεραν να σπουδάσουν, να μάθουν γλώσσες και να επιστρέψουν στον τόπο τους. Ρωτάω τον Γκαμακόλε, τον συνοδό μας, την ηλικία του. «Στη φυλή μας, αποφεύγουμε να μετράμε», μου απαντά.«Ούτε την ηλικία μας γνωρίζουμε, ούτε πόσα ζωντανά έχουμε στα κοπάδια μας, ούτε υπολογίζουμε την ώρα ή τα χρήματα. Αν τα μετρούσαμε, θα τα περιορίζαμε», λέει. Οι νέοι της κοινότητας ξεκινήσανε μια εκστρατεία πληροφόρησης εναντίον της κλειτοριδεκτομής, μου εξηγεί. «Έχουμε αδερφές και κορίτσια που παντρευόμαστε και δεν θέλουμε να υποφέρουν».
Στην αγορά διαλέγουμε κοσμήματα από χάντρες και ξυλόγλυπτα, χρηστικά αντικείμενα, με το εξαιρετικό κάλαμπας να «πρωτοστατεί». Το λεγόμενο headrest, λειτουργεί ως μαξιλάρι όπου τοποθετούν το κεφάλι τους όταν κοιμούνται στο έδαφος αλλά, και ως σκαμπό. Πίνουμε φρεσκοστυμμένους χυμούς αβοκάντο, παπάγια και τρώμε ιντζέρα, την αιθιοπική πίτα από το πανάρχαιο μοναδικό αιθιοπικό σιτηρότεφ, με καυτερά κρεατικά και λαχανικά.
Jinka, ώρα 19.00
Διανυκτερεύουμε στην πόλη, με την πολύβουη αγορά και το μουσείο των φυλών. Κουρεία, μπακάλικα και μανάβικα, χωμένα ανάμεσα σε καταστήματα με πολύχρωμα υφάσματα, με σχέδια και χρώματα που ενέπνευσαν πολλούς δυτικούς designers. Αγελάδες, κότες, μικροπωλητές και ξύλινα κάρα με αχθοφόρους ανάμεσα στον κόσμο.
Εκεί, σε ένα μικροσκοπικό τραπέζι ενός καφενέ, πίνουμε αιθιοπικό καφέ, ένα από τα καλύτερα χαρμάνια του κόσμου και συνεχίζουμε την βόλτα ανάμεσα στα πλίνθινα σπίτια βαμμένα με λουλακί, κίτρινα και τιρκουάζ χρώματα, μέχρι που μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό κουτούκι με δύο μικρά δωμάτια. Πάγκοι και μεγάλα τραπέζια απλώνονται από τη μια άκρη ως την άλλη. Λιγοστές γυναίκες και περισσότεροι άνδρες γελάνε και φλερτάρουν πίνοντας αρέκε, ένα τοπικό, δυνατό, πορτοκαλόχρωμο απόσταγμα και σε μια γωνιά, ένα μπιλιάρδο.
Εθνικό Πάρκο Magoo, ώρα 08.00
Εδώ ζει η φυλή των Mursi. Πολλές γυναίκες τηρούν την παράδοση να βάζουν ένα πήλινο πιάτο, στο κάτω χείλος. Όσο μεγαλύτερο είναι το πιάτο τόσο μεγαλύτερη γοητεία ασκούν στους άντρες της φυλής τους, παρόλο που είναι μια μακρόχρονη και ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία.
Έξω από τις καλύβες, φτιαγμένες με άχυρο και λάσπη, οι γυναίκες κοπανάνε τους σπόρους και μαγειρεύουν. Γύρω από το μεγάλο δέντρο, οι νέες μητέρες νανουρίζουν τα μωρά, με τον χτύπο της καρδιάς τους. Κάποιοι άντρες της φυλής είναι οπλισμένοι, για να προστατέψουν τα ζώα τους από τα λιοντάρια και τις λεοπαρδάλεις. Κάποιοι φορούν κέρατα ζώων για σκουλαρίκια και στεφάνια από αποξηραμένα φρούτα στο κεφάλι, για καλλωπισμό.
KeyΑfar, 09.00
Αναχωρούμε για το χωριό των Konso. Στην διαδρομή, συναντάμε κατσίκες, καμήλες και παιδιά με σχολικές στολές και βιβλία σε πλαστικές σακούλες, στα κεφάλια τους. Άλλα περπατάνε με ξυλοπόδαρα, νιώθοντας κύριοι του εαυτού τους. Οι Konso είναι γνωστοί για τα ξύλινα αγάλματα, τα wakas, προς τιμήν των νεκρών ηρώων. Τα παιδιά κατασκευάζουν ξύλινα παιχνίδια και τα πουλάνε. Φωτογραφίζουμε το φυσικό “χωριό της Νέας Υόρκης”, που ονομάστηκε έτσι από τους ψηλούς σχηματισμούς άμμου που μοιάζουν με ουρανοξύστες.
Τελευταία μας στάση, το σχολειό Bumei. Εκεί, μοιράζουμε χαρτική ύλη και φάρμακα στους δασκάλους, ενώ τα πιτσιρίκια τραγουδάνε και γεμάτα ενέργεια χορεύουν μαζί μας, χαρίζοντάς μας χαμόγελα που, γίνονται «κλικ» στη μηχανή μου.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Αιθιοπία: Το αποτύπωμα του εμφυλίου – Αποστεωμένα κι υποσιτισμένα παιδιά στην κοιλάδα Τιγκράι
Κλιματική κρίση: Οι χώρες που δε λέμε – Τα 10 κράτη «θύματα» που κανείς δεν αναφέρει
Enset: Η «ψεύτικη μπανάνα» της Αιθιοπίας δίνει λύση στην κλιματική αλλαγή
