Πιο ωραίες τον Σεπτέμβριο: Οι 9 καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα (που έχουμε πάει)

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Κανείς δε μπορεί να πει ποιες είναι οι καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα. Κανείς δεν τις έχει γυρίσει όλες ώστε να πει αξιόπιστα ποιες είναι οι καλύτερες παραλίες. Απλώς, όλοι μας, τείνουμε με βάση τις εμπειρίες μας, τις εικόνες που έχουμε δει, τις εμπειρίες άλλων και την εικασία πως το όμορφο που αντικρύσαμε, δε μπορεί να γίνει πιο όμορφο, να βγάζουμε τέτοια βαρύγδουπα πορίσματα.

Οι καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα, το λοιπόν. Από αυτές που έχουμε πάει. 10 συντάκτες του Intronews επέλεξαν τις αγαπημένες τους παραλίες, αυτές που θα έβαζαν πρώτη θέση σε λίστα με τις καλύτερες παραλίες της χώρας και βγήκαν 9. Γιατί 9; Γιατί δύο συντάκτες έχουν την ίδια επιλογή. Τι να τους κάνουμε;

Πάμε να δούμε ποιες είναι οι 9 καλύτερες παραλίες για την ομάδα του Intronews.

Οι καλύτερες παραλίες του Κώστα Ζοργιού έχουν χοντρό βότσαλο

Πώς μπορείς αλήθεια να διαλέξεις αγαπημένη παραλία; Δύσκολο… Γυρίζοντας, όμως, τον χρόνο όλο και κάποια θα σου φέρει πιο έντονο συναίσθημα. Παλαιοχώρα, Χανιά. Ένας μικρός παράδεισος στα μάτια των (μετα)φοιτητικών μου χρόνων με το μαγικό γυαλισκάρι. Μια παραλία με πολύ χοντρό βότσαλο, άβολο είναι η αλήθεια καθώς χωρίς σαγιονάρες δεν κουνιέσαι, αλλά νερά που πετάς μέσα δίευρο, κάνεις κανά 40λεπτο μπάνια και στο έβγα το ξαναβρίσκεις.

Καρέτα καρέτα ενίοτε να κολυμπούν δίπλα σου και μια καντίνα να προσφέρει αρκετά παραπάνω από ό,τι περιμένεις με το που την πρωτοβλέπεις. Με κάποιο μαγικό τρόπο όμως, η παραλία παραμένει «προσωπικός κόλπος» ακόμα και 15Αύγουστο. Τουλάχιστον τότε, κοντά στο 2008, που έμεινα 10 μέρες σε μια γωνία, πάνω στο άβολο βότσαλο και κάτω από τα εκατοντάδες αστέρια, νιώθοντας τελικά ότι μπορούσα να μείνω ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Κάνει την διαφορά ο Στέφανος Νικήτας

Η αγαπημένη μου παραλία είναι μικρή. Δεν έχει άμμο αλλά βότσαλα και βράχια. Δεν διαθέτει ούτε ξαπλώστρες, ούτε beach bar, παρά μόνο μια καντίνα με το όνομα «Απέραντο Γαλάζιο».

Πρόκειται για την παραλία της Αγίας Άννας στην Αμοργό. Είναι μια παραλία ιδανική για όσους δεν θέλουν να κάνουν ηλιοθεραπεία ή να παίξουν ρακέτες – δεν υπάρχει και χώρος για κάτι τέτοιο – αλλά θέλουν να κολυμπήσουν και να κάνουν βουτιές.

Είναι από εκείνες τις παραλίες που έγιναν διάσημες πρώτα στο εξωτερικό πριν γίνουν στην Ελλάδα. Τα υπέροχα νερά της αποτυπώθηκαν στον κινηματογραφικό φακό του Λικ Μπεσόν μέσα από τη γαλλική ταινία του 1988 «Απέραντο Γαλάζιο» (Le Grand Bleu).

Ανοιχτείτε προς τη θάλασσα και θα μπορέσετε να δείτε από εκεί το Μοναστήρι της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας.

Φροντίστε να έχετε μαζί σας μάσκα γιατί ο βυθός είναι υπέροχος.

Ποιος διαλέγει Σαντορίνη για τις καλύτερες παραλίες; Η Νατάσσα Βουδούρη

Σίγουρα θα έχεις ακούσει την κόκκινη παραλία στη Σαντορίνη, καθώς αποτελεί ένα μοναδικό στο είδος του αξιοθέατο λόγω της ιδιαιτερότητας του ηφαιστειακού τοπίου της.

Κύρια χαρακτηριστικά της, το κόκκινο και μαύρο βουνό από πάνω (αποτέλεσμα της έκρηξης του ηφαιστείου), τα μπλε σκούρα κρυστάλλινα νερά, η κόκκινη αμμουδιά και η εναλλαγή της με τα μαύρα βότσαλα. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο. Όταν θα κολυμπήσεις ίσως νιώσεις σε κάποια σημεία ότι το νερό είναι ζεστό και αυτό οφείλεται στις θερμές πηγές που υπάρχουν μέσα στη θάλασσα.

Είναι προσβάσιμη με δύο τρόπους. Είτε με καραβάκι από το Ακρωτήρι είτε με το αυτοκίνητο. Ως ένα σημείο βέβαια γιατί θα χρειαστεί να περπατήσεις και λίγο για να φτάσεις στην παραλία. Έχει κάποιες ομπρέλες και ξαπλώστρες και λίγο χώρο αν θες να φέρεις τον δικό σου εξοπλισμό. Για όποιον ενδιαφέρεται, στην παραλία επιτρέπεται ο γυμνισμός.

Ανάμεσα σε δύο καλύτερες παραλίες ο Γιώργος Καραχάλιος

Στο καραβάκι που ναυλώσαμε από το Βαθύ, ο καπετάνιος ήτανε πολύ ξηγημένο παλικάρι. Κουβέντα στην κουβέντα, τα συζητάγαμε ωραία θαρρώ, του λέω «τι καλή βόλτα που μας πας, πειράζει που δεν θα πληρώσω;». Αμφιλεγόμενο χιούμορ, αλλά μου φάνηκε αστείο, η στιγμή περνά – δε χάνεται.

Έπεσα γαρ σε πιο δυνατό: «Το συζητάς; Να σου δώσω εγώ αν δεν έχεις». Γέλασα. Πολύ. Με τη φυσικότητα, την αμεσότητα. Όταν το απόγευμα ανταμώσαμε ξανά, για να μας πάρει πίσω, ήξερα πια. Θα του έδινα, αν μου τα ζητούσε, ό,τι είχα στην τράπεζα (δεν ήταν και πολλά, για να είμαι ειλικρινής).

Ήταν ανεκτίμητο αυτό που μου χε προσφέρει. Με είχε πάει στον παράδεισο. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το Γιδάκι, στην Ιθάκη. Το τέλειο σε παραλία. Σε χρώμα, νερά, αίσθηση γαλήνης και χαλάρωσης.

Είχε μάλιστα τότε, δεν ξέρω αν είναι ακόμη μακάρι να ‘ναι, σε μια γωνιά, εντελώς διακριτικά και ταιριαστά, το πιο ήσυχο beach bar, αν μπορώ να το πω έτσι, που χω δει ποτέ. Λειτουργούσε χωρίς… ρεύμα, σου φτιάχνε καφέ με σέικερ και το είχε μια οικογένεια, νομίζω, Ελληνοαυστραλών.

Ήταν όλα αυθεντικά, όπως πρέπει. Και στα σημεία κερδίζει το 2ο αγαπημένο μου: Τον Κέδρο, στη Δονούσα. Αλλά αυτό ήξερα, μου ‘χαν πει γι’ αυτό. Στο Γιδάκι έκανε τη διαφορά η ευχάριστη έκπληξη: Δεν το χα δει να έρχεται και έγινε ακόμα πιο γλυκό.

Στην πιο δημοφιλή παραλία της Πελοποννήσου η Δήμητρα Πραντάλου

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μετά με τη δεύτερη και μετά με την τρίτη. Τόσες είναι και οι φορές που έχω βρεθεί στην Ελαφόνησο και δη στην παραλία Σίμος. Την πρώτη φορά που κολύμπησα στα καταγάλανα νερά, που μοιάζουν σαν να είσαι σε πισίνα, ήταν το 2014. Τότε ήταν οργανωμένος μόνο ο μεγάλος Σίμος, ο μικρός παρέμενε ανέγγιχτος. Εκεί κολυμπούσαν όσοι ήθελαν την ησυχία τους και όσοι έκαναν γυμνισμό.

Όμως η παραλία του μικρού Σίμου είναι υπέροχη σε όλα της. Ίσως σε αυτό συμβάλλει και το ότι δεν πιάνει καθόλου κύμα και για μένα κλικάρει τα θετικά μιας παραλίας. Ο συνδυασμός της λευκής άμμου σε συνδυασμό με τα τιρκουάζ νερά δημιουργούν ένα υπέροχο σκηνικό που σε κάνει να θέλεις να μείνεις όλη μέρα εκεί. Όσο πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο μαγικά.

Ο μικρός Σίμος πλέον είναι οργανωμένος, ωστόσο αποζημιώνουν τόσο πολύ τα νερά εκεί που θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και θα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις αγαπημένες παραλίες.

Στην πεπατημένη ο Κωνσταντίνος Ταγαράς

Αν ψάχνεις ένα νησί στην Ελλάδα που να θυμίζει Καραϊβική, τότε η Ελαφόνησος είναι ο προορισμός σου. Αν όμως ψάχνεις μία παραλία η οποία δεν μοιάζει με καμιά άλλη, τότε οφείλεις στον εαυτό σου να επισκεφθείς έστω και μία φορά τον Σίμο.

Η παραλία φέρεται να πήρε το όνομα από έναν ναυτικό που το κύμα τον ξέβρασε σε αυτή. Σύμφωνα με τον θρύλο, καταγόταν από την Κάλυμνο, βρέθηκε στο νησί και νόσησε από μια βαριά ασθένεια. Παρέμεινε στην παραλία μέχρι να ιαθεί και πέθανε εκεί.

Χαρακτηριστικό του τοπίου είναι η ψιλή χρυσή άμμος, τα ρηχά, γαλαζοπράσινα, διάφανα νερά, οι αμμόλοφοι που φτάνουν ακόμα και τα 10 μ. ύψος και το κεδρόδασος που απλώνεται σε μεγάλη έκταση ενώνοντας τις δύο παραλίες (Σίμος και Σαρακήνικο). Η απέραντη, κατάλευκη αμμουδιά και τα τιρκουάζ νερά δίνουν στο τοπίο μια εξωτική ομορφιά που όμοιά της δεν έχεις συναντήσει ξανά.

Οι πιο μαγικές στιγμές για να βρεθεί κανείς στο Σίμο είναι την ώρα της ανατολής του ήλιου, τις νύχτες που, όταν δεν υπάρχει φεγγάρι, μπορεί κανείς να δει τα αμέτρητα αστέρια αλλά κυρίως, τις νύχτες με πανσέληνο: μία σπάνια εμπειρία κατά την οποία η κατάλευκη άμμος αντανακλά το φως της σελήνης και η θάλασσα γεμίζει ασημόσκονη.

Εννοείται πως οι περισσότεροι επισκέπτονται την παραλία αυτή λόγω του ξακουστού και ιδιαιτέρως οργανωμένου camping, αλλά η αλήθεια είναι πως αρκετοί αποζητούν την παραδεισένια ομορφιά του Σίμου δίχως να μένουν σε σκηνή.

Παράλληλα, αν δεν είσαι από αυτούς που θέλουν απλά να χαλαρώσουν και να κλείσουν ένα πλήρες οκτάωρο στην ξαπλώστρα, μπορείς να επιχειρήσεις την ανάβαση στο σπήλαιο του Σίμου, περίπου είκοσι λεπτά από την παραλία. Όταν νιώσεις κουρασμένος, ρίξε μια ματιά προς το Σαρακήνικο που απλώνεται μαγευτικό μπροστά σου και είμαστε σίγουροι πως θα τα ξεχάσεις όλα!

Παραλίες στα Κουφονήσια να ‘ναι κι όπου να ‘ναι για τον Αργύρη Παγαρτάνη

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν 35+ χρόνια, μια Ιταλίδα ανακάλυψε τα Κουφονήσια. Η Μαρία ερωτεύτηκε τόσο πολύ αυτές τις κουκίδες των Μικρών Κυκλάδων που αποφάσισε να… επενδύσει στο νησί. Δεν επέλεξε να αγοράσει κάποιο οικόπεδο στον οικισμό, αλλά το χωράφι πάνω από την Πλατιά Πούντα, τη συγκλονιστικότερη παραλία. Στην οποία δεν υπάρχει πρόσβαση με μεταφορικό μέσο. Χρειάζεται λίγο περπάτημα, κανένα δεκάλεπτο, από την προηγούμενη παραλία, του Φανού, όπου φτάνεις με αυτοκίνητο, μηχανάκι, ποδήλατο, ό,τι έχεις.

Η Μαρία έχτισε ένα μικρό σπίτι στο οικόπεδο. Άνοιξε κι ένα πηγάδι. Πλέον οι ντόπιοι, όταν προτιμούσαν να βουτήξουν στα νερά της Πλατιάς Πούντας έλεγαν “πάμε στην Ιταλίδα”. Έτσι, με τον καιρό, οι (ολοένα και περισσότεροι) τουρίστες υιοθέτησαν το νέο όνομα.

Τα νερά είναι, με μια λέξη, συγκλονιστικά. Η αμμουδιά μπόλικη, έτοιμη να υποδεχτεί πετσέτες και ομπρέλες, όσων φέρνουν τέτοια αξεσουάρ μαζί τους στην παραλία. Το τοπίο υποβλητικό, με την Κέρο να σου γνέφει από απέναντι (και να προστατεύει την παραλία από τους νοτιάδες).

Ξαπλώστρες, ομπρέλες σταθερές, beach bar, δυνατή μουσική και τέτοια, δεν θα βρείτε στην Ιταλίδα. Όπως και σε καμία άλλη παραλία στα Κουφονήσια. Συν τοις άλλοις, λόγω της μη άμεσης πρόσβασης, η Ιταλίδα συγκεντρώνει νεαρόκοσμο, σε μεγάλο ποσοστό. Δεν είναι απαγορευτικό για έναν πιο ηλικιωμένο ή μια οικογένεια να πάνε εκεί, κάθε άλλο. Αλλά οι περισσότεροι προτιμούν τις πιο εύκολα προσβάσιμες παραλίες. Τους δε μήνες με μπόλικο τουρισμό οι… συζητήσεις ανάβουν από πετσέτα σε πετσέτα και δημιουργούνται μεγάλες παρέες. Το απογευματάκι, όταν δύει ο ήλιος στο λοφάκι προς το οικόπεδο της Ιταλίδας, η πιο συνηθισμένη ερώτηση είναι “πού θα πάμε το βράδυ”;

Ψηφίζει παραλίες Μυκόνου η Κατερίνα Ιορδανίδη

Στην αγαπημένη μου παραλία δεν έχει τύχει να πάω ποτέ καλοκαίρι, αλλά έχω πάει το Πάσχα. Μόλις 6 χλμ από τη χώρα της Μυκόνου, κοντά στον Άι Γιάννη βρίσκεται η απομονωμένη Κάπαρη, το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος του κύματος και του αέρα, ενώ στον ορίζοντα φαίνεται το νησί της Δήλου. Μπορεί η Κάπαρη να έχει δύσκολη πρόσβαση, λόγω του δύσβατου μονοπατιού, όμως όταν φτάσεις θα σε ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο. Θα κάτσεις στην χρυσαφένια άμμο και θα αντικρίσεις τα πανέμορφα καταγάλανα και κρυστάλλινα νερά της. Φυσικά δεν πρέπει να φύγεις πριν απογευματιάσει γιατί θα χάσεις το απίστευτο ηλιοβασίλεμα. Υπάρχει και η ήσυχη πλευρά της Μυκόνου που αξίζει να δεις.

Στην παραλία της Αγκάλης ο Σπύρος Δαρσινός

Μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα μπορώ ν’ απαριθμήσω είκοσι παραλίες που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Το ερώτημα όμως είναι υποκειμενικό και υπό τέτοιο καθεστώς η απάντηση είναι αυθόρμητη και αδιαπραγμάτευτη.

Επομένως μου είναι αδύνατο να μην παινέψω την Αγκάλη της Φολεγάνδρου, μία παραλία στην οποία ουσιαστικά έζησα τα μισά παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Σχετικά βαθιά νερά και κρύα, κρυστάλλινα όταν δεν φυσάει νοτιάς, με τον μικρό κολπίσκο που αποκαλούμε «Βαρέλα» και τον φυσικό… βατήρα των 7-8 μέτρων, βουτάγαμε από εκεί πιτσιρικάδες, τώρα που γέρασα σκέφτομαι πόσο βλαμμένα ήμασταν.

Δεν έχει ξαπλώστρες, αλλά πολύ κοντά έχει τουλάχιστον τρεις ταβέρνες και δύο καφέ για τα απαραίτητα. Μην ξεγελιέστε, παρά την ανάπτυξη η Αγκάλη κρατάει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Η παραλία έχει ψιλή άμμο και χαλίκι σε κάποια σημεία, ενώ στην άκρη υπάρχει και ο μόλος, όπου το απογευμάτακι ψαρεύεις άνετα ή απλώς αράζεις μ’ ένα βιβλίο. Έχει εδραιωθεί ως η λαοφιλέστερη παραλία του νησιού και η δεύτερη γνωστότερη μετά το πολυδιαφημισμένο, τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, Κάτεργο.

Παραλία, περιπέτεια, φαγητό για τον Στέργιο Πουλερέ

Μπορείς να αφαιρέσεις την εμπειρία μιας παραλίας από τη συνολική εμπειρία; Μπορείς να κρίνεις μια παραλία μόνο ως παραλία, αφήνοντας στην άκρη όλα τα παραφερνάλια; Δηλαδή τη διαδρομή για να πας εκεί, την παρέα, το πώς ήσουν εκείνη την ημέρα που πήγες, το φαγητό που έφαγες ακριβώς μετά; Δύσκολο το κόβω.

Για μένα επίσης κάθε εμπειρία συνδέεται και με μια γεύση. Άρα στην επιλογή της παραλίας, οι γεύσεις που έχω συνδυάσει με την παραλία, παίζουν ρόλο. Γι’ αυτό καταλήγω πως η πιο αγαπημένη μου παραλία απ’ όσες έχω πάει, είναι τα Φαλάσαρνα.

Συνδυάζει όσα ζητάω από μια παραλία και θάλασσα. Άμμος δίχως βότσαλο, δεν βαθαίνει απότομα, αλλά έχει ένα διάστημα που είσαι ο μισός πάνω από το νερό, άρα μπορείς να παίξεις beach volley κι έχει και υπηρεσίες για θαλάσσια σπορ.

Έχω πάει τρεις φορές στη συγκεκριμένη παραλία και σε κάθε μία έχω ιστορίες. Η δεύτερη φορά ήταν η πιο ωραία. Είμαστε 4 φίλοι, είναι 1η Αυγούστου, με τον έναν φίλο κάνουμε καγιάκ, έχουμε πάει γύρω στα 100 μέτρα μέσα, έχουμε πάρει το ολοκαίνουργιο iPhone του 3ου της παρέας, βγάζουμε βίντεο τραγουδώντας το 2ο τραγούδι του Παντελίδη μετά τον θάνατό του για να ευχηθούμε χρόνια πολλά σε μια φίλη και έχουμε διαρκώς τον φόβο μη σκάσει κανένα κύμα και μας πέσει το κινητό στο νερό. Κι επειδή είμαστε και χέστηδες, δεν υπήρχε περίπτωση να βουτήξουμε σε τέτοιο βάθος.

Στο τέλος αυτής της περιπέτειας, έχουμε βγει μετά πολλών κόπων με τον φίλο μου στη στεριά και κουβαλάμε για περίπου 50 μέτρα το κανό στα χέρια. Αν έχετε κουβαλήσει κανό, ξέρετε ότι είναι πολύ βαρύ. Όταν φτάνουμε στο σημείο απ’ όπου το πήραμε, μας λένε «καλά γιατί δεν το σέρνατε στο νερό;». Κοιτιόμαστε για λίγο με τον φίλο και συμφωνούμε αυτή τη ντροπή να την πάρουμε στον τάφο μας. Τελικά την δημοσιεύω εδώ.

Στα Φαλάσαρνα επίσης έχει κάτι υπέροχα μεζεδοπωλεία με θέα την παραλία και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα και σε ένα τέτοιο κάτσαμε και απόλαυσα ένα από τα καλύτερα καλοκαιρινά γεύματα της ζωής μου.