Περιεχόμενα
Η Ανάφη δεν έχει επισκέπτες. Η Ανάφη έχει πιστούς. Είναι ένα μέρος που αγαπάς. Δένεσαι με τους ανθρώπους, αιχμαλωτίζεις τις εικόνες και τις εμπειρίες βαθιά στη ψυχή σου. Και όταν αργότερα έρθει ο χειμώνας, όταν έξω (θα) φυσάει και (θα) κάνει κρύο, η ανάμνηση βγαίνει από το κουτάκι της μνήμης για να σε ζεστάνει…
Μπορεί να μην είναι πια το underground νησάκι της εσχατιάς των Κυκλάδων, εκεί που έριχνε τη σκιά της η Σαντορίνη και οι λουόμενοι σε Περίσσα και Καμάρι ρωτούσαν «ποιος είναι αυτός ο βράχος που φαίνεται εκεί κάτω με τα λίγα λευκά σπιτάκια;».
Με την πάροδο των ετών, η Ανάφη απέκτησε δημοτικότητα – ταυτότητα είχε πάντα. Την έμαθε πολύς κόσμος και έπαψε να είναι ένα κρυμμένο διαμάντι για λίγους.
Ειδικά τον Αύγουστο, γίνεται πλέον χαμός. Και σε ένα μικρό μέρος, όπως αυτό, η πολυκοσμία έχει την τάση να φαίνεται, ενοχλεί ενδεχομένως, περισσότερο. Πόσο μάλλον αν έχεις δει την Ανάφη στα κανονικά της, αυτά της ηρεμίας.
Ανάφη: Το κάμπινγκ, ο γυμνισμός και…
Άλλαξε με τα χρόνια και η φυσιογνωμία των επισκεπτών του νησιού. Οι free campers του άλλοτε που ερχόντουσαν για να ζήσουν τη «φάση» τους είναι πολύ μικρό μέρος πια του συνόλου κι αυτό στη ζούλα και αν.
Ήταν, κάποτε, όχι πολύ παλιά, η χαρά του «ελεύθερου» αυτός ο τόπος. Χίπικες διακοπές, που αν ξεχνούσες το μαγιό κανένα πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς περιττό ήταν. Υπήρχε μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας.
Με τα χρόνια δεν συνέβη κάποιου είδους extreme makeover, ωστόσο η αλλαγή είναι εμφανής. Εν αρχή το ελεύθερο κάμπινγκ είναι μη επιτρεπτό και κυρίως μη ανεκτό – γιατί «απαγορευμένο» ήταν και παλιότερα. Για τους γυμνιστές πάντως, υπάρχουν σταθερά οι «καβάτζες».
Μία ή άλλη, η Ανάφη ζήτησε και ζητάει και άλλου είδους επισκέπτες. Πάντα κατά προτεραιότητα ανθρώπους που θέλουν να έρθουν σε επαφή με τη φύση, που δεν γουστάρουν τα κοσμικά και τη «λεζάντα». Μποέμ, εναλλακτικούς. Αλλά όχι και το «χύμα» του άλλοτε.
Μες την αναμπουμπούλα, κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει και για επέλαση των «δήθεν» τα τελευταία καλοκαίρια, αυτών που άκουσαν καλά λόγια και είπαν να κάνουν join στο hype. Χωρίς να ξέρουν ακριβώς πού έρχονται. Χωρίς να το νιώθουν αληθινά.
Περπατώντας (σ)την ομορφιά
Μπορεί να είναι και έτσι και στην τελική, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, ο καιρός (αυτό)ρυθμίζει τον τουρισμό ενός τόπου. Αυτό που δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ είναι η ομορφιά της Ανάφης. Το μέρος είναι ανεπιτήδευτα γνήσιο και ειλικρινές απέναντί σου. Χύμα με την πιο ωραία έννοια που μπορεί να πάρει η λέξη. Δεν είναι επίσης διόλου αλλοιωμένο. Δεν υπάρχουν μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και τα συναφή του μαζικού τουρισμού.
Και βέβαια, θα την περπατήσεις την Ανάφη. Επιβάλλεται – έχε μαζί σου αθλητικά παπούτσια για να κουβαλάς στην τσάντα. Τα μονοπάτια που σε βγάζουν στις παραλίες, πρακτικά παντού στο νησί, είναι η μισή γοητεία. Και κολλάνε τέλεια με τους αργούς ρυθμούς της γης αυτής, με τη χαλαρότητα που τη διέπει. Γιατί να βιαστείς; Γιατί να τρέχεις;
Λίγα πράγματα συγκρίνονται με το κοντράστ του να έχεις ιδρώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι να δεις μπροστά σου καταγάλανα κρυστάλλινα νερά να περιμένουν για να σε δροσίσουν, για να σε αναζωογονήσουν.
Οι παραλίες είναι μαγικές, άγρια όμορφες, ακαταμάχητα ελκυστικές. Ο θρυλικός Ρούκουνας, το στέκι κάποτε των ελεύθερων κατασκηνωτών με τη μεγάλη αμμουδιά και την ταβέρνα της Παπαδιάς. Το Κλεισίδι, η πιο κοντινή στη Χώρα, cosy και με εύκολη πρόσβαση. Άγιοι Ανάργυροι, Μέγας Ποταμός, Κατσούνι και Μοναστήρι επίσης θα (πρέπει να) βρεθούν στις επιλογές σου.
Η κουκλίστικη Χώρα και ο βράχος που τα βάζει με το… Γιβραλτάρ
Και βεβαίως είναι η Χώρα. Κουκλίστικη. Ο μόνος οικισμός του νησιού. Με φοβερά σοκάκια, με απίστευτη θέα σε όλα της τα σημεία. Και με ωραία μαγαζιά για (τα πάντα) όλα. Για καφέ, για φαγητό, για ποτό. Καλαίσθητα, με προσωπικό που σου χαμογελάει και σε κοιτάει στα μάτια. Δεν είναι πολλά. Είναι όμως όλα τους καλά, ποιοτικά.
Συμβουλή μας: Μην φύγετε από την Ανάφη χωρίς να προμηθευτείτε μέλι. Λαχταριστό και πεντανόστιμο!
Και βεβαίως: Μην παραλείψετε να ανεβείτε στο μέρος που οφείλεται ο χαρακτηρισμός «Γιβραλτάρ» του Αιγαίου, που αποδίδεται στην Ανάφη. Είναι ο 2ος ψηλότερος μονόλιθος στην Ευρώπη – μετά προφανώς από αυτόν του Γιβραλτάρ. Στα 460 μέτρα το υψόμετρο.
Κάλαμος λέγεται ο βράχος. Στην κορυφή του βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγιάς της Καλαμιώτισσας. Το να σε βρει εκεί το ξημέρωμα και να απολαύσεις την ανατολή του ηλίου είναι μια εμπειρία που θα κουβαλάς μαζί σου στην καρδιά. Δεν είναι εύκολη η άνοδος, αλλά η ταλαιπωρία είναι προσωρινή. Το συναίσθημα «για πάντα». Βασικά η Ανάφη είναι για πάντα…
