«Κανένα από τα μπαρ εδώ δεν είναι γκέι-μπαρ», είπε η Λιζ Πάτον. «Αλλά ταυτόχρονα, όλα είναι».
Η Πάτον είναι η χαρισματική ιδιοκτήτρια του Drink, ενός ανεξάρτητου taproom στην πόλη Hebden Bridge που βρίσκεται στο Γιορκσάιρ της Αγγλίας.
Τοποθετημένη ανάμεσα στο Μάντσεστερ και το Λιντς στη γραφική κοιλάδα Ούπερ Κάλντερ, αυτή η αγροτική πόλη αυτοαποκαλείται «μποέμικος παράδεισος», χάρη στα πολλά οικολογικά καταστήματα, τις χειροποίητες αγορές, τις γκαλερί και τα ίντι βιβλιοπωλεία της.
Τα πλακόστρωτα δρομάκια της, τα ποτάμια και τα κανάλια της, οι δασωμένες πλαγιές σε κάνουν να νιώθεις πως ο χρόνος έχει γυρίσει πίσω, ειδικά όταν ατενίζεις από την επιβλητική γέφυρα του 16ου αιώνα.
Αν και διαθέτει πληθυσμό μόνο περίπου 4.500 κατοίκων, αυτή η μικρή, ειρηνική κοινότητα είναι εδώ και καιρό γνωστή ως «η λεσβιακή πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου», με το 8,95% του πληθυσμού να αναγνωρίζεται στην τελευταία απογραφή ως ΛΟΑΤΚΙ+.
Η εξέλιξή της από μια αγροτική πόλη μύλων σε ένα προπύργιο ανεκτικότητας ήρθε σταδιακά.
Πίσω στη δεκαετία του 1970, καλλιτέχνες και ακτιβιστές μετακόμισαν στο Hebden Bridge λόγω της φτηνής στέγασης, μετά το κλείσιμο των βαμβακοβιομηχανιών.
«Ένας ιστορικός και πολιτιστικός παράγοντας που βοήθησε στη δημιουργία μιας αναπτυσσόμενης λεσβιακής κοινότητας μπορεί να ήταν η αυτονομιστική πτέρυγα του φεμινισμού της δεκαετίας του 1960 και του 1970», δηλώνει στο BBC ο Δρ Άντριου Μουρ, ο οποίος διδάσκει Κινηματογραφικές Σπουδές στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
«Υπήρχε ένα στοιχείο που συμμάχησε με τα πειράματα της εναλλακτικής χίπικης κουλτούρας για εναλλακτική διαβίωση, τις κομμούνες και την αντίσταση στον καπιταλισμό. Το Hebden είχε το κατάλληλο μέγεθος και βρισκόταν στο κατάλληλο μέρος».
Η πρώην κάτοικος Μπεν Μάντερς μετακόμισε εδώ τη δεκαετία του 1980. «Σίγουρα μέχρι το 1986, οι λεσβίες δεν ήταν ιδιαίτερα ορατές». Αλλά η ανάπτυξη της κοινότητας ήταν τόσο σταθερή που, στο γειτονικό Todmorden, ξεκίνησε μια μηνιαία εκδήλωση αφιερωμένη στις γυναίκες.
«Η πρώτη πραγματοποιήθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1986 στο Κορνχολμ Τσέρτς Χολ. Με αρκετή συμμετοχή γυναικών, πιστεύω ότι αυτό ήταν το σημείο που γίναμε πιο ορατές και έδωσε και σε άλλους την ώθηση να γίνουν ορατοί – και σε κάποιους να βγουν από την ντουλάπα».
Η εκδήλωση γινόταν σε διάφορους χώρους προτού μεταφερθεί στο Todmorden Cricket Club, όπου εξακολουθεί να πραγματοποιείται το δεύτερο Σάββατο κάθε μήνα. «Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η είδηση διαδόθηκε και έρχονταν γυναίκες από το Μπράντφορντ, το Λιντς, το Μπέρνλεϊ, ακόμη και από την Κάμπρια, το Μπλάκπουλ και το Νότιγχαμ».
Από το 1986 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Μάντερς θυμάται ότι ένας μεγάλος αριθμός λεσβιών κατέφθασε στην μικρή αυτή πόλη.
«Πολλά κορίτσια μετακόμισαν στην κοιλάδα καθώς γνώριζαν κάποιον που ζούσε εκεί ή την είχε επισκεφθεί στο παρελθόν και τους είχε πει τα καλύτερα. Άλλοι είχαν ακούσει από τα αμπέλια για αυτό το “νέο” μέρος με τις λεσβίες. Εκτός από την εκδήλωση με την βραδιά ντίσκο, υπήρχαν ομάδες συγγραφέων, λέσχες βιβλίου, χορωδία και ομάδες περιπάτου. Κάποιες ήταν αποκλειστικά λεσβιακές, κάποιες άλλες μόνο για γυναίκες».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ένα μηνιαίο φυλλάδιο, το Lesbian Zone, ήταν διαθέσιμο για αγορά μέσω συνδρομής ή σε συγκεκριμένα μπαρ – και μέχρι το 2004 το Hebden είχε τον υψηλότερο αριθμό λεσβιών ανά κάτοικο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η ιδιοκτήτρια του μπαρ Drink, Λιζ Πάτον, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάλντερνταλ, αλλά την τράβηξε το Hebden από νεαρή ηλικία. «Είχα επίγνωση του χαρακτηρισμού «λεσβία χίπισσα». Επρόκειτο για ένα κυνήγι αναζήτησης καταφυγίου ανάμεσα σε πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους: καλλιτέχνες και ταξιδιώτες του νέου κύματος αποτελούσαν ευτυχείς συντρόφους κατά τη δεκαετία του 1970 και του ’80».
Ο Τιμ Γουάιτχεντ, καλλιτεχνικός διευθυντής πλέον του Happy Valley Pride, το οποίο υποδέχεται χιλιάδες ανθρώπους από όλη τη χώρα κάθε Ιούλιο, είναι άλλος ένας κάτοικος του Hebden Bridge που τον τράβηξε η αντιπολιτισμική πλευρά του. «Ερχόμουν εδώ τη δεκαετία του 1980 με την οικογένειά μου.
Ενώ άλλες πόλεις του Γιόρκσαϊρ έμοιαζαν την δεκαετία του ’70 με κέντρα συνταξιούχων, ερχόσουν στο Hebden και έβλεπες ανθρώπους με καφτάνια να περιφέρονται. Αλλά υπήρχε πάντα ένα μείγμα: χίπις, καλλιτέχνες, η λεσβιακή κοινότητα, καθώς και παραδοσιακοί κάτοικοι της πόλης του Γιορκσάιρ».
Η Λου Μίλισαμπ έφτασε στο Hebden το 1994 χωρίς να γνωρίζει κανέναν και άρχισε να διευθύνει το υπόγειο Nelson’s Wine Bar το 1997: αρχικά ιδρύθηκε από δύο ομοφυλόφιλους άνδρες και ήταν ένας από τους πρώτους ασφαλείς χώρους του Hebden που υποδέχονταν τόσο λεσβίες όσο και ομοφυλόφιλους άνδρες.
Σήμερα, η Μίλισαμπ εξακολουθεί να διευθύνει το Nelson’s σε «συνεργασία» με άλλες δύο γυναίκες. Τώρα είναι ένα vegan μπαρ και εστιατόριο με κεριά που σερβίρει καινοτόμα μικρά πιάτα, όπως «χτένια» από βασιλικό στρείδι με πουρέ από μπιζέλι καρύδας και τραγανό λάχανο, και μια τάρτα με ντομάτα, φιστίκι και σαφράν.
Παρά την τόση ανοχή, ήταν, δυστυχώς, η ομοφοβία που αποδείχθηκε ο καταλύτης για το Happy Valley Pride.
Το 2015 ένα ομοφοβικό γκράφιτι εμφανίστηκε στο Hebden σε ένα μεγάλο κομμάτι μουσαμά. Μια ομάδα ντόπιων το κατέβασε και κάλεσε τα μέλη της κοινότητας να το μετατρέψουν σε ένα τεράστιο έργο τέχνης.
Ένα χρόνο αργότερα, το 2016, ένα φεστιβάλ διάρκειας μιας εβδομάδας με το κύριο γεγονός να γίνεται το Σάββατο, ονομάστηκε Happy Valley Pride.
Στα χρόνια που πέρασαν κι άλλοι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Hebden. Όπως πάντως, λέει η Πάτον «αισθάνομαι ότι η επιθυμία διαχρονικά ήταν απλώς να υπάρχεις σε μια ευρύτερη κοινότητα χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογήσεις τη σχέση σου.
Υπήρξαν περιπτώσεις που ΛΟΑΤΚΙ+ τουρίστες ήρθαν αναζητώντας κάποιο μυθικό μέρος όπου όλα είναι στημένα για τους γκέι και όλοι είναι γκέι. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια κοινότητα που δεν δίνει αρκετά μεγάλη σημασία στη σεξουαλικότητα των ανθρώπων ώστε να την κάνει πρόβλημα».
* Πηγή: BBC
