Το Μαρντίν είναι μια πόλη στη νοτιοανατολική Τουρκία όπου η κάθε γωνιά της κρύβει χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Με λευκόχρυσα σπίτια χτισμένα σε ένα λόφο που βλέπει στις πεδιάδες μέχρι τη σημερινή Συρία, κάποτε η πόλη ήταν μέρος της Μεσοποταμίας, μια περιοχή που οριοθετούνταν από τους ποταμούς Ευφράτη και Τίγρη. Η παλιά πόλη της βρίσκεται υπό την προστασία της UNESCO , η οποία απαγορεύει τις νέες κατασκευές για τη διατήρηση της.
Βρίσκεται εκεί όπου σημαντικοί πολιτισμοί όπως οι Σουμέριοι και οι Βαβυλώνιοι εξελίχθηκαν. Το Μαρντίν είναι αδιαμφισβήτητα μια πόλη με τεράστια ιστορία και πολιτισμική αξία, καθώς είναι γνωστή κυρίως για την αραβική αρχιτεκτονική της. Οι Ναβαταίοι (ένας αραβικός λαός) την αποκαλούσαν πατρίδα από το 150 π.Χ. έως το 250 μ.Χ.
Τον 4ο αιώνα ήταν ένας χριστιανικός οικισμός, που ιδρύθηκε από τους Ασσύριους. Μετά ήρθαν οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι θέλησαν να την κατακτήσουν τον 11ο αιώνα, αλλά εμποδίστηκαν τους Τουρκομάνους τον 12ο αιώνα. Με καταγωγή από το βόρειο Ιράκ (Diyarbakır στη σημερινή Τουρκία), παρέμειναν στην εξουσία για τριακόσια χρόνια, έως ότου τους εκθρόνισαν οι Μογγόλοι. Αυτοί με τη σειρά τους αντικαταστάθηκαν από μια περσική μοναρχία.
Υπήρχε ακόμη χριστιανικός πληθυσμός στην πόλη, όταν βασίλεψε ο Οθωμανός σουλτάνος Σελίμ ο Γκριμ το 1517. Αυτή η θρησκευτική και πολιτισμική ποικιλομορφία, διατηρείται μέχρι και σήμερα. Εκεί οι δύο θρησκείες και εθνότητες παντρεύονται και συνυπάρχουν, δημιουργώντας ζωντανή πόλη όπου το παρελθόν ζει στο παρόν. Ακόμα εκτός από τουρκικά και αραβικά, θα ακούσεις κατοίκους να μιλούν αραμαϊκά, μια αρχαία σημιτική γλώσσα που κάποτε πίστευαν ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού.
Το Kırklar Kilisesi, γνωστό κι ως Mor Behnam, μια από τις επτά Συριακές Ορθόδοξες εκκλησίες, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αρχικά κατασκευάστηκε το 569 μ.Χ., η Εκκλησία των Σαράντα Μαρτύρων, όπως είναι γνωστή στα αγγλικά, πήρε το όνομά της όταν τα λείψανα 40 μαρτύρων μεταφέρθηκαν εκεί το 1170.
Κατά τη μεσαιωνική περίοδο, η πόλη έγινε το κέντρο για τις επισκοπικές έδρες των Αρμενικών Αποστολικών, Αρμενικών Καθολικών, Εκκλησίας της Ανατολής, καθώς και προπύργιο της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το 1451, οι KaraKoyunlu πολιόρκησαν το κάστρο του Μαρντίν, καταστρέφοντας την πόλη μετά την αποτυχημένη προσπάθειά τους να καταλάβουν το οχυρό. Περίπου μισό αιώνα αργότερα, το 1507, ο Ισμαήλ Α’ των Σαφαβιδών κατάφερε να καταλάβει την πόλη και το κάστρο.
Πότε οι Οθωμανοί προσάρτησαν την πόλη
Το 1517 η πόλη πέρασε στα χέρια των Οθωμανών και ακολούθησε μια σχετικά ήρεμη περίοδος, χωρίς συγκρούσεις. Η περίοδος ειρήνης σταμάτησε τελικά όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήρθε σε σύγκρουση με το Χεδιβάτο της Αιγύπτου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η πόλη περιήλθε στην κυριαρχία των ανταρτών που σχετίζονταν με την κουρδική φυλή των Μίλι. Το 1835, η φυλή αυτή υποτάχθηκε από τα στρατιωτικά στρατεύματα του Wāli του Diyarbekir Eyalet , Reşid Mehmed Pasha.
Μεταξύ 1847 και 1865 ο πληθυσμός της πόλης υπέφερε από μια αξιοσημείωτη επιδημία χολέρας, με τον ακριβή αριθμό των θανάτων να μην είναι γνωστός. Γενοκτονίες Ασσυρίων και Αρμενίων εκτυλίχθηκαν στην πόλη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς τότε ζούσαν εκεί πάνω από 12.000 Ασσύριους και 7.500 Αρμένιους.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, πολλοί στάλθηκαν στα στρατόπεδα Ras al-Ayn , αν και κάποιοι κατάφεραν να δραπετεύσουν στο όρος Sinjar με τη βοήθεια ντόπιων Τσετσένων. Μετά την συνθήκη του Μούδρου, ι η γνωστή συμφωνία ανακωχής, αποτέλεσε μια από τις τουρκικές πόλεις που δεν καταλήφθηκαν από τα στρατεύματα των Συμμαχικών Δυνάμεων.
Το 1923, με την ίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, έγινε διοικητική πρωτεύουσα μιας επαρχίας που πήρε το όνομά της πόλης. Πολλοί Ασσύριοι επιζώντες έφυγαν από το Μαρντίν για το κοντινό Qamishli τη δεκαετία του 1940, αφού η στρατολόγηση τους στον τουρκικό στρατό έγινε υποχρεωτική. Πλέον μέσω νόμου έχει γίνει μητροπολιτικός δήμος.
Τι μπορείς να δεις στο Μαρντίν
Αρχιτεκτονικά είναι απλή, καθώς αποτελείται από ένα θολωτό καμπαναριό με σταυρό και βρίσκεται σε μια ορθογώνια αυλή που οριοθετείται από χρυσούς πέτρινους τοίχους. Ακόμα μια εκκλησία, η Προτεσταντική Εκκλησία, που φτιάχτηκε πριν από 150 χρόνια από Αμερικάνους, διατηρείται ακόμα και είναι ανοιχτή για το κοινό.
Οι διακοσμήσεις στο Τζαμί Abdullatif από το 1371 έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη λιτότητα των εκκλησιών. Οι δύο μεγάλες πύλες του είναι απαλά σκαλισμένες και είναι φτιαγμένες από πέτρα. Ακόμα, το Zinciriye Medresesi, ένα θρησκευτικό σχολείο που χρονολογείται από το 1385, είναι ακόμα μια απόδειξη της μακράς ιστορίας του τόπου. Οι κήποι του οδηγούν σε ένα μικρό τζαμί που περιέχει μια περίτεχνα σκαλισμένη κόγχη μιχράμπ που δείχνει προς την κατεύθυνση της Μέκκας.
Στο Μουσείο του Μαρντίν, που βρίσκεται στο πρώην Ασσυριακό Καθολικό Πατριαρχείο από το 1895, θα βρείτε πολλά αντικείμενα από τη Μεσοποταμία και την Ασσυρία, ρωμαϊκά ψηφιδωτά και οθωμανικά αντικείμενα. Επίσης, αξίζει να επισκεφθείτε το μεγαλοπρεπές μοναστήρι Deyrulzafaran και η αρχική έδρα του Συριακού Ορθόδοξου Πατριαρχείου.
Μπορεί να βρεις κανείς και στοιχεία από την ρωμαϊκή εποχή στην πόλη. Ένα από αυτά είναι το κάστρο, κατά τη ρωμαϊκή περίοδο η πόλη ονομαζόταν Marida, μια αρχαία νεοαραμαϊκή λέξη που σημαίνει φρούριο. Το οχυρό είναι πολύ ψηλά πάνω από την πόλη και ενώ ένα μονοπάτι οδηγεί σχεδόν στις πύλες, δεν είναι ανοιχτό για το κοινό.
Πηγή: CNN.com – Photo: Unslpah.com – deniz-ates
Διαβάστε επίσης στο intronews.gr:
«Σεϋχέλλες της Ελλάδας»: Η παραλία της Εύβοιας που αποθεώνεται χωρίς λόγο
Λιβόρνο, μια πόλη που «κρύβεται» πίσω από την ομορφιά της Τοσκάνης
