Λιγότερο από ένα χιλιόμετρο από το Μανχάταν στη μέση του East River βρίσκεται το νησί North Brother, το πρώην σπίτι ενός διαβόητου νοσοκομείου τυφοειδούς πυρετού.

Σήμερα, η Σπιναλόγκα της Νέας Υόρκης είναι κλειστή για το κοινό για περισσότερα από 50 χρόνια.

Βρίσκεται στον ποταμό East River της Νέας Υόρκης μεταξύ του Μπρονξ και του νησιού Ρίκερ. Άνοιξε ως κέντρο καραντίνας το 1885 και λειτουργούσε ως λοιμοκαθαρτήριο για ασθενείς που πάσχουν από μολυσματικές ασθένειες όπως φυματίωση, ευλογιά, ιλαρά και τυφοειδής πυρετός μέχρι το 1943.

Το νησί φιλοξένησε εκατοντάδες ασθενείς, συμπεριλαμβανομένης της διαβόητης «Τυφοειδούς Μαίρης» – του πρώτου υγιούς φορέα οποιασδήποτε ασθένειας που αναγνωρίστηκε ποτέ – η οποία πέρασε χρόνια κλεισμένη στα ζοφερά δάση του.

Η Μέρι Μάλλον έζησε σε καραντίνα στο νησί για 26 χρόνια. Προσδιορίστηκε από το τμήμα υγείας ως ο πρώτος ασυμπτωματικός φορέας τυφοειδούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Μάλλον, η οποία εργαζόταν ως μάγειρας στη βιομηχανία τροφίμων- θεωρήθηκε υπεύθυνη για πολλαπλές εστίες τυφοειδούς και εξορίστηκε στο νησί το 1907.

Επικαλούμενη τη δική της ανοσία στην ασθένεια, η Μάλλον μήνυσε το τμήμα υγείας και απελευθερώθηκε από το Ρίβερσαϊντ το 1910 – υπό τον όρο ότι θα παρέμενε σε στενή επαφή με το τμήμα και δεν θα εργαζόταν ποτέ ξανά στη βιομηχανία τροφίμων.

Αντ ‘αυτού, η Μάλλον έχασε την επαφή της με τις αρχές. Στην συνέχεια ανακαλύφθηκε ότι εργαζόταν ως μάγειρας με ψεύτικο όνομα. Η Μάλλον συνελήφθη ξανά το 1915 και στάλθηκε μόνιμα πίσω στο Ρίβερσαϊντ, όπου πέθανε σε ηλικία 69 ετών τον Νοέμβριο του 1938.

Οι πρώτοι κάτοικοι της Σπιναλόγκας της Νέας Υόρκης, ήταν εκείνοι οι άτυχοι ασθενείς με μεταδοτικές ασθένειες, όπως η ευλογιά, η φυματίωση, η οστρακιά και η λέπρα, οι οποίοι απομακρύνθηκαν βίαια από τους πολυσύχναστους δρόμους της πόλης και στάλθηκαν για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στο νησί αυτό, το οποίο βρίσκεται μόλις 350 μέτρα μακριά από το Νότιο Μπρονξ.

Το 1941, έκλεισε για πρώτη φορά πριν χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που σπούδαζαν στην πόλη. Αλλά αυτή η ιδέα εγκαταλείφθηκε γρήγορα.

«Το νησί ήταν πάντα μια πλήρως λειτουργική κοινότητα», δήλωσε η Κριστι Κίνγκ, διευθύντρια δασών αποκατάσταση στο Τμήμα Πάρκων και Αναψυχής της Νέας Υόρκης.

Το 1952, υπέστη την τελική του μεταμόρφωση, φιλοξενώντας ένα πειραματικό πρόγραμμα για τη θεραπεία νεαρών τοξικομανών. Όταν και αυτό απέτυχε, το νησί αφέθηκε στη φθορά του χρόνου και από το 1963 έχει εγκαταλειφθεί και σε μεγάλο βαθμό ξεχαστεί.

Με την αυγή του 20ου αιώνα, οι αρχές της πόλης έκαναν μια απέλπιδα προσπάθεια να καθαρίσουν το νησί, να φτιάξουν καλύτερα κτίρια και να προσφέρουν βελτιωμένη περίθαλψη.

Σήμερα εκεί θα βρεις 25 κτίρια τα οποία τα έχουν καταπιεί τα φυτά και τα δένδρα. Ένα κτίριο που κάποτε χρησίμευε ως περίπτερο φυματίωσης για το νοσοκομείο Riverside έχει καταρρεύσει.

Μόλις οι άνθρωποι έφυγαν από το νησί North Brother, νέα είδη φυτών και πτηνών άρχισαν να αποικίζουν το νησί, συμπεριλαμβανομένων ειδών όπως ο αγγλικός κισσός και το κούντζου.

Το Τμήμα Πάρκων της Νέας Υόρκης ανέλαβε την κυριότητα του νησιού North Brother το 2001 και συνεργάζεται με περιβαλλοντικούς φορείς για την προστασία του νησιού ως χαρακτηρισμένου καταφυγίου πουλιών, μαζί με το μικρότερο γείτονα του, το νησί South Brother.

Τα προστατευόμενα πουλιά είναι τώρα οι μόνοι κάτοικοί του ενώ περιπολείται από ένοπλους λιμενικούς. Όσον αφορά την επίσκεψη στο νησί, πρέπει να εξασφαλιστεί άδεια εκ των προτέρων.

Η ιστοσελίδα NYC Parks σημειώνει : «Δεν επισκεπτόμαστε και δεν επιτρέπουμε επισκέψεις στο νησί μεταξύ 21 Μαρτίου και 21 Σεπτεμβρίου, λόγω της περιόδου αναπαραγωγής των παράκτιων πτηνών. Η καλύτερη εποχή για να επισκεφθείτε το νησί North Brother είναι το φθινόπωρο, πριν αρχίσει ο χειμώνας και οι συνθήκες είναι δύσκολες».

*Πηγή: interactive.wttw

* Photo Credit: creativecommons