Ιούλιος 2021. Το Nitro ξαναβγαίνει σε μορφή CoffeeTableMagazine και θα το πάρω μαζί μου να διακοσμήσει το δικό μου τραπεζάκι στο σπίτι μου στη Μύκονο, παρέα με τα ξεχασμένα -αλλά όχι λησμονημένα- «αδελφάκια» του από περασμένα, ανέμελα καλοκαίρια, πριν το τέλος του κόσμου μας, όπως τον ξέραμε. Την τελευταία δεκαετία όλα έχουν αλλάξει, εκτός από τη δαιμονισμένη διάθεση που με πιάνει κάθε άνοιξη, να αποδράσω στη Μύκονο. Η σχέση μου με το νησί παραμένει παθιασμένη. Από το 1983 που πρωτοαντίκρισα την κατάλευκη Χώρα από το θρυλικό σαπιοκάραβο «Χρυσή Άμμος» μέχρι σήμερα δεν έχω λείψει ούτε ένα καλοκαίρι από το νησί.
Γράφει η Χριστίνα Πολίτη
Έχω προσπαθήσει να ξεφύγω από τα δίχτυα του, πηγαίνοντας σε άλλα εξίσου όμορφα μέρη, αλλά πάντα επιστρέφω με ανανεωμένη την αγάπη μου γι’ αυτήν. Και κάθε φορά που περπατάω στα σοκάκια της, ζωντανεύουν αναμνήσεις, από μικρές και μεγαλύτερες στιγμές που έζησα εκεί, σαν βίντεο κλιπ σε γρήγορη κίνηση. Αναμνήσεις που με κρατούν αιχμάλωτη σε μια σχέση αιώνιας αγάπης.
37+1 καλοκαίρια: Τα χρόνια της αθωότητας
Είναι αλήθεια ότι τη Μύκονο την εξιδανικεύσαμε στα νιάτα μας. Γιατί έγινε στον σωστό χρόνο πρότυπο εκλεκτικής ζωής χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς, με την υψηλή αισθητική σημαία της. Με το που φτάναμε στο νησί ξεκινούσε η ενδυματολογική απενοχοποίηση – ανεξάρτητα από το στυλ του καθενός, κοινός τόπος στο έδαφός της ήταν τα παρεό, τα παντελόνια-φουφούλες, οι πουκαμίσες, τα χίπικα κοσμήματα και οι μπαντάνες. Ενδυμασίες που ανέμιζαν στα τζιπ suzuki ή τα beachbuggy που αφθονούσαν, όργωναν τους δρόμους και κάπου-κάπου διασταυρώνονταν με τη ροζ Cadillac του Πάνου Ζήνα.
Και μετά, το καραβάκι μάς μετέφερε στις συγκλονιστικότερες παραλίες για μπάνιο, αφού είχαμε απολαύσει γιαούρτι με μέλι και ροδάκινο στη Veggera. Μέχρι να έρθει το ευλογημένο απόγευμα που ξεκινούσαμε με ενθουσιασμό το styling για τη βραδινή έξοδο. Τότε που το γραφικό, γαλανόλευκο ελληνικό σκηνικό έδινε τη θέση του στο glamhippiechic και ξεκινούσαν οι συναντήσεις με αγαπημένους φίλους και γνωστούς, όπως τον ΒillyBo που καθόταν στα σκαλιά του μαγαζιού του και τον Μπάμπη που έπαιζε ροκιές στοIbiza, για να κλείσουμε άλλη μια φανταστική βραδιά όλοι μαζί παρτάροντας με στυλ στο Remezzo και στις 9 Μούσες – όπως οι Rolling Stones στη βίλλα του Keith Richards στη Νότιο Γαλλία!
Έτσι κι αλλιώς στη Μύκονο δεν πήγαιναν οι γονείς ή τα μικρά μας αδέλφια. Ούτε όμως μας έλειπαν οι έμπειροι «μεγάλοι», με τις απολαυστικές διηγήσεις για άλλες μέρες και νύχτες του κοσμοπολίτικου νησιού, αυτές που δεν γνωρίσαμε αλλά ο θρύλος τους είχε φτάσει στα αυτιά μας. Ήταν όλοι βετεράνοι του γλεντιού, όπως ο Ζάχος Χατζηφωτίου, ο Δημήτρης Καρέλας ή ο Ηλίας Παπαγεωργίου – ο οποίος είχε κι ένα υπέροχο σπίτι στον Ορνό και όραμά του ήταν να κάνει την περιοχή γύρω από αυτόν ξενοδοχείο και τον ψιλοκοιτούσαμε περίεργα οι μικρότεροι όταν μας έλεγε τα σχέδια του. Υπήρχαν και άλλοι πολλοί, θαμώνες των trendy ξενοδοχείων, όπως του Ροχάρη ή το Λητώ. Πολλοί πέρασαν από τη Μύκονο πριν από εμάς, την αγάπησαν και την τίμησαν, αλλά πιστεύω πως η δική μας γενιά δέθηκε περισσότερο μαζί της.
Όταν μεγαλώσαμε και αποκτήσαμε παιδιά δεν την εγκαταλείψαμε αναζητώντας «οικογενειακά» νησιά, κάναμε το απαραίτητο update και φτιάξαμε τον δικό μας χώρο για τους μικρούς μας. Η Ψαρρού με την ταβέρνα του Αγγελετάκη και θαμώνες όπως ο Σπύρος Μεταξάς έγινε ιδανική παραλία για τα βλαστάρια μας, που με τη συνοδεία της γιαγιάς ή της νταντάς πλατσούριζαν στα ρηχά και έπαιζαν στην άμμο, πηδούσαν αμέριμνα τα πεζούλια της ταβέρνας και έτρωγαν μπαρμπουνάκι και τηγανιτές πατάτες όταν εμείς τραβούσαμε για Άγιο Σώστη – δεν ήταν cool το μπάνιο στην Ψαρρού, βλέπετε. Άλλες φορές, πάλι, τα πηγαίναμε στην ψαροταβέρνα στη Λια,η στην Ελιά που τότε είχε νεροτσουλήθρες. Τα μεγαλύτερα έπαιζαν μπάσκετ στη Χώρα νωρίς-νωρίς, για να αφήσουν τον χώρο στους αθλητικούς μπαμπάδες αργότερα.
Που μαζί με τις νεαρές μαμάδες, θα έμπαιναν στη συνέχεια σε mood διασκέδασης στους ρυθμούς της house – στα Άστρα του Μπάμπη που έκλειναν στις 2 -και όπου είδα πρώτη φορά τον Λάκη Γαβαλά, πριν την κοσμική του εκτίναξη, και εντυπωσιάστηκα από το κουρεμένο σαν πατούσες αίλουρου κεφάλι του- και μετά, στις 5 το πρωί που άνοιγε, στο Cavo Paradiso. Την ημέρα των εγκαινίων του οποίου, θυμάμαι, στις 21 Αυγούστου, late 90s, γενέθλια βραδιά του David Morales, στηθήκαμε με αγωνία για να δούμε τι, επιτέλους, θα βλέπαμε. Kαι συνέβη το θαύμα, μια μουσική πανδαισία που κράτησε το κέφι μέχρι τις 10 το πρωί – όταν επιστρέψαμε ξέπνοοι στο σπίτι, για να πετύχουμε το ολόφρεσκο ψωμιά στο φούρνο και να σερβίρουμε πρωινό στα παιδιά!
Η μεγάλη αλλαγή
Κάπως έτσι αντικαταστήσαμε το Caprice με τους stars djs, ακούγαμε Nitro στο ραδιόφωνο και γλεντούσαμε στο SeaSatin πάνω στο κύμα ενώ έπαιζε μουσική ο Πέτρος και μπροστά μας παρήλαυναν ψαρούκλες. Και όταν θέλαμε να ησυχάσουμε πηγαίναμε στην Άκρη της Φτελιάς για χταποδάκι. Ελληνικό γλέντι διοργάνωνε και η Χρύσα στου Φιλιππή, που δεν μας «ψάρωνε» πια ως σούπερ σικάτο εστιατόριο του τζετ σετ, γιατί είχε μεταμορφωθεί σε τόπο ξεφαντώματος όπου έσπαγαν ακόμα και πιάτα.
Ήταν τότε που άρχισαν να καταφτάνουν οι bijoutiers -όπως ο Καίσαρης που πήρε τη Βεγγέρα-, να ακούγονται παντού η Βίσση και ο Ρέμος, να καταγράφονται καινούργιες παρουσίες με glamorous εξοχικά και τα μεγέθη άρχισαν να αλλάζουν, χωρίς όμως, ω του θαύματος, να αλλάξει η αύρα του νησιού, που παρέμενε μαγική. Έχασε όμως τον γοητευτικό μποέμ χαρακτήρα της η Μύκονος και κόλλησε τη «ρετσινιά» της ελαφριάς κοσμικότητας, των wannabeτζήδων. Άνοιξε το δρόμο των κυνηγών της αρπαχτής.
Μια ρετσινιά που ακόμα παλεύει να αποτινάξει, προσπαθώντας να χωρέσει όλους αυτούς που θέλησαν να κάνουν δικό τους ένα κομμάτι του, να το εκμεταλλευτούν, να το «κράξουν» και να το διασύρουν, κατεβαίνοντας σκαλοπάτια προς χάριν της μυκονιάτικης δόξας. Όσοι την αγάπησαν έμειναν και όσοι δεν άντεξαν έφυγαν. Και όταν ήρθαν οι ξένοι, μαγεμένοι από την ενέργεια του τόπου, και πήραν παράνομα ερείπια και έφτιαξαν ωραία μαγαζιά, οι Έλληνες επιχειρηματίες που άντεξαν ανέβασαν κι αυτοί ψηλά τον πήχη, άτσαλα κάποιες φορές, άλλες πάλι με επιτυχία.
Κάπως έτσι η Άκρη της Φτελιάς έγινε Alemagou και η πιο ξεχασμένη παραλία του νησιού μετατράπηκε στο απόλυτο destination. Και το Alemagou έγινε «hotspot», γιατί κράτησε τον μποέμικο chic χαρακτήρα που τόσο ταιριάζει στο νησί, παίζει cool μουσική και οι ουρές στα πάρτι του φτάνουν ως την Ανω Μερά. Ποιος θα φανταζόταν πως η Φτελιά, η παραλία των surfers, θα κέρδιζε το παιχνίδι των εντυπώσεων;
Λίγο παραπέρα, στον Καλαφάτη, η παραλία της Αγίας Άννας μπορεί να είναι και η πιο κουλ της Μυκόνου. Και σε crowd, μοντέρνο-σικ, αλλά και σε μουσική. Παίζει πιο κουλαριστά, πιο μελωδικά και μπορείς να χαρείς το μπάνιο σου σε απίστευτα, τιρκουάζ νερά. Κολλητά, είναι ένα μικρό θαύμα της φύσης: η Σπηλιά. Που πράγματι, μέσα σε μια σπηλιά πάνω στη θάλασσα και κάτω από τον γκρεμό, έχει φτιαχτεί το πιο γραφικό εστιατόριο της Μυκόνου όπου θα βρεις ολόφρεσκα θαλασσινά και ψαρικά, απ΄όπου περνάει όλο το jetsetτου νησιού.
Το Super Paradise, πάλι, εγκατέλειψε τα πάρτι που γίνονταν σε ζωντανή μετάδοση με τις ειδήσεις του Star και τη θέση του πήρε το συγκλονιστικό Jackie O, του Μιχάλη και του Carsten, που από μπουζουξίδικο μετατράπηκε στο πιο hotgaybar στην Ευρώπη κάτω στον Γυαλό, όπου εμφανίζεται live η Άννα Βίσση, εναλλασσόμενη με dragqueens. To Jackie O πήρε τα σκήπτρα από το θρυλικό Pierros κι έτσι η gay κοινότητα έχει ξανά το «παλάτι» της. Δίπλα, τα παιδιά ανοίγουν την «Cantina», ένα γρήγορο αλλά γκουρμέ φαγάδικο σε 24ωρη βάρδια που θα σερβίρει την κρέπα dosa και φοβερά σουβλάκια φτιαγμένα από τον Χριστόφορο Πέσκια.
Ο Φιλιππής, πάλι έγινε Hakassan και μετά Coya, με εκπληκτικό Asian fusion και ατμόσφαιρα πάρτι για το σύγχρονο jetset. Όσο για το όνειρο του Ηλία Παπαγεωργίου, έγινε πραγματικότητα, και στη θέση του σπιτιού του η κόρη του Χριστιάννα διευθύνει το υπέροχο ξενοδοχείο Santa Marina, με μια φανταστική αμμουδιά εκεί που κάποτε ήταν μόνο πέτρες. Το Buddha Bar, πάλι, έκανε τον κύκλο του και φέτος φιλοξενεί τον πιο επιδραστικό σεφ στον κόσμο, τον Jason Atherton, με το πρώτο του εστιατόριο στη Μεσόγειο ονόματι Mykonos Social, στα βήματα του Nobu, στο Belvedere. Στον Άη Γιάννη οι ξαπλώστρες αναβαθμίστηκαν και το ωραιότατο Beef Bar υπόσχεται μοναδικές απολαύσεις.
Στο Cavo Tagoo, όπου φωτογραφίζονται όλες οι σέξι influencers στις ιδιωτικές πισίνες, κυριαρχεί το Zuma. Ο Scorpios στην Παράγκα μετέτρεψε την παραλία των χίπις σε παγκόσμιο προορισμό. Κι εκεί που σκοτώνεσαι να κλείσεις μαξιλάρες για να δεις το ηλιοβασίλεμα και να λικνιστείς με παγανιστικούς χορούς, ήρθε και επένδυσε το Soho House. Στη Χώρα, μεσουρανεί πια το Noema, ενώ την πιο σοκαριστική μετάλλαξη υπέστη ο Πάνορμος – από ελεύθερη και ωραία οικογενειακή παραλία (και πρώην hotspot των junkies), με μαξιλάρες, βόλεϊ και το Ζαγκλάρα να μπαινοβγαίνει κορμάρα για ψαροντούφεκο, έγινε Principaute, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Last but not least, βέβαια, το μαγαζί που άλλαξε για πάντα την αισθητική των παραλιών και των beachrestaurants, όχι μόνο στη Μύκονο, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, το Nammos στην Ψαρρού. Ένα όνομα που ξεκίνησε από την Μύκονο, πέρασε στην σφαίρα του μύθου, και έγινε παγκόσμιο trademark. Αφού ασχολήθηκε όλη η Ελλάδα μαζί του, λες και περιλαμβανόταν στην εθνική κληρονομιά μας, «γέννησε» παιδί στο Ντουμπάι (ανακηρύχθηκε το καλύτερο εστιατόριο για το 2021) ενώ θα «κυοφορήσει» ακόμη δύο – το ένα θα γεννηθεί στο Λονδίνο και το άλλο στις Κάννες. Αν υπήρχε ένα φωτογραφικό άλμπουμ, θα μπορούσε να γεμίσει με φωτογραφίες από σταρ του Χόλιγουντ, θρύλων του NBA και υπερμοντέλων.
Πίσω ακριβώς από το δικό μας Nammos, με το πιο απάνεμο και μυθικό serviceπου μπορείς να φανταστείς, υπάρχει το πρώτο και μοναδικό open-air-beach front Μall, το «Nammos Village»,σε ένα island setting12 στρεμμάτων. Εδώ θα βρεις τα πιο high end fashion items με την υπογραφή διάσημων Οίκων όπως Louis Vuitton, Dior, Gucci, Philipp Plein, Balenciaga και Christian Louboutin.Δίπλα στο Nammos, το ξενοδοχείο-αρχιτεκτονικό διαμάντι Kensho κοσμεί την επιβαρυμένη από το χτίσιμοΨαρρού. Θυμάμαι ότι στα 80ς, στη θέση του μεγάλου και πανέμορφου αυτού shopping mall είχα μείνει αναγκαστικά σε ένα δωμάτιο -αφού όλη η χώρα ήταν fully booked-, όπου η καθαριότητα δεν αποτελούσε προτεραιότητα!
* Διαβάστε ολόκληρο το νοσταλγικό αφιέρωμα της Χριστίνας Πολίτη στο νέο τεύχος του Nitro που κυκλοφορεί στα περίπτερα
