Στο Κι Γουέστ, που έχει πάντα καλοκαίρι, τον πρώτο λόγο έχει η χαλάρωση. Όλοι και όλα εκεί φαίνεται να ακολουθούν τον δικό τους αργό ρυθμό. Το ταξίδι όμως από το Μαϊάμι στο νησιά Κι Γουέστ, δεν ήταν πάντα η ξέγνοιαστη διαδρομή που είναι σήμερα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο μόνος τρόπος για να γίνει το ταξίδι στο νοτιότερο σημείο των ΗΠΑ ήταν μια βόλτα με σκάφος διάρκειας μιας ημέρας, και αυτό εξαρτιόταν από τον καιρό και την παλίρροια.
Αλλά χάρη σε ένα εκπληκτικό μηχανικό θαύμα γνωστό ως Overseas Highway – «Η εθνική οδός που πηγαίνει στη θάλασσα» – που εκτείνεται 171 χιλιόμετρα από το νότιο άκρο της ηπειρωτικής χώρας ανάμεσα σε 44 τροπικά νησιά σε 42 γέφυρες, είναι πλέον εφικτό να οδηγήσεις πάνω από καταγάλανα νερά, πανέμορφα τοπία, εξωτικά θαλάσσια πλάσματα και μαγευτικά δάση.
Το Overseas Highway ξεκίνησε στην πραγματικότητα ως ο υπερθαλάσσιος σιδηρόδρομος και ήταν το πνευματικό τέκνο του οραματιστή Χένρι Μόρισον Φλάγκλερ – ήταν Αμερικανός βιομήχανος και ιδρυτής της Standard Oil, η οποία πρωτοέδρευσε στο Οχάιο. Ήταν επίσης ένα βασικό πρόσωπο στην ανάπτυξη της ακτής του Ατλαντικού της Φλόριντα και ιδρυτής του Florida East Coast Railway – (γνωστός ως «Ο πατέρας της σύγχρονης Φλόριντα»).
Αφού επισκέφθηκε τη Φλόριντα και αναγνώρισε το τουριστική δυναμική του «Sunshine State», ο Φλάγκλερ διοχέτευσε μεγάλο μέρος του πλούτου του στην περιοχή, χτίζοντας πολυτελή θέρετρα που μετέτρεψαν μια από τις φτωχότερες πολιτείες των ΗΠΑ σε χειμερινό παράδεισο για τους ταξιδιώτες της Χρυσής Εποχής από τις βορειοανατολικές ΗΠΑ. Ωστόσο, δεν υπήρχε τρόπος για τους επισκέπτες να φτάσουν στα πολυτελή αλλά απομακρυσμένα θέρετρα του Φλάγκλερ.
Έτσι, το 1885, ο Φλάγκλερ συνέδεσε μια σειρά από κομμάτια σιδηρόδρομου κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού της Φλόριντα από το Τζάκσονβιλ, στο βόρειο άκρο της Φλόριντα, στο Μαϊάμι, κοντά στο νότιο άκρο της πολιτείας. Το Μαϊάμι θα έπρεπε να ήταν το τέλος της γραμμής, αλλά όταν οι ΗΠΑ άρχισαν να κατασκευάζουν τη Διώρυγα του Παναμά το 1904, ο Φλάγκλερ είδε τεράστιες δυνατότητες για το Κι Γουέστ – το πιο κοντινό κομμάτι γης των ΗΠΑ στο κανάλι και το βαθύτερο λιμάνι στις Νοτιοανατολικές ΗΠΑ.
Ο πολυσύχναστος κόμβος άνθιζε ήδη χάρη στις βιομηχανίες πούρων, σπογγαλιείας και αλιείας (το Κι Γουέστ ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Φλόριντα μέχρι το 1900), αλλά η απομακρυσμένη τοποθεσία του νησιού καθιστούσε δύσκολη και δαπανηρή τη μεταφορά εμπορευμάτων βόρεια.
Ως εκ τούτου, ο Φλάγκλερ αποφάσισε να επεκτείνει τη διαδρομή του 251 χιλιόμετρα νότια στο Κι Γουέστ, κυρίως στην ανοιχτή θάλασσα. Αυτή η επέκταση που ονομάστηκε Key West Extension θεωρήθηκε αδύνατη από πολλούς από τους συγχρόνους του και το όραμά του ονομάστηκε «Flagler’s Folly» («Η τρέλα του Φλάγκλερ» ) από τους επικριτές του. Μεταξύ 1905 και 1912, τρεις τυφώνες έπληξαν το εργοτάξιο, σκοτώνοντας περισσότερους από 100 εργάτες. Απτόητος, ο Φλάγκλερ συνέχισε.
Χρειάστηκαν επτά χρόνια, 50 εκατομμύρια δολάρια (1,56 δις δολάρια σήμερα), και 4.000 Αφροαμερικανοί, Ευρωπαίοι και μετανάστες από τις Μπαχάμες για να χτίσουν τον σιδηρόδρομο – όλοι τους έπρεπε να παλέψουν με αλιγάτορες, σκορπιούς και φίδια καθώς δούλευαν κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες.
Όταν τελικά ολοκληρώθηκε ο σιδηρόδρομος το 1912, ονομάστηκε «το όγδοο θαύμα του κόσμου». Στην εναρκτήρια διαδρομή του τρένου, μια ατμομηχανή με ξύλα έφτασε στο Κι Γουέστ από το Μαϊάμι, μεταφέροντας τον τότε 82χρονο Φλάγκλερ, ο οποίος βγήκε από το ιδιωτικό πολυτελές βαγόνι του (το οποίο βρίσκεται στο Μουσείο Φλάγκλερ στο Πάλμ Μπιτς ) και φέρεται να ψιθύρισε σε έναν φίλο, «Τώρα μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος. Το όνειρό μου εκπληρώθηκε».
Ο σιδηρόδρομος λειτούργησε μέχρι το 1935, όταν ο πιο θανατηφόρος τυφώνας εδώ και έναν αιώνα παρέσυρε μίλια σιδηροδρομικών γραμμών. Αντί να ξαναχτιστεί, το αριστούργημα του Φλάγκλερ μετενσαρκώθηκε για να φιλοξενήσει τη νέα αγάπη των Αμερικανών για τα αυτοκίνητα.
Το 1938, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεκίνησε να κατασκευάσει έναν από τους μεγαλύτερους υπερθαλάσσιους δρόμους στον κόσμο, βασιζόμενη στις φαινομενικά άφθαρτες γέφυρες του Φλάγκλερ, οι οποίες μπορούσαν να αντέξουν ανέμους ταχύτητας 200 μιλίων.
Άσφαλτος στρώθηκε πάνω από τις ράγες ώστε να φιλοξενήσουν αυτοκίνητα και ο υπερθαλάσσιος αυτοκινητόδρομος μεταμόρφωσε για πάντα το μακρινό Φλόριντα Κις στον ακμάζοντα τουριστικό προορισμό που είναι σήμερα.
Περισσότερο από έναν αιώνα μετά την ολοκλήρωση του σιδηροδρόμου, 20 από τις αρχικές γέφυρες εξακολουθούν να μεταφέρουν ταξιδιώτες από το Μαϊάμι στο Κι Γουέστ.
Η διαδρομή μπορεί να γίνει σε λιγότερο από τέσσερις ώρες, αλλά η παράκαμψη είναι μέρος της διασκέδασης και της εμπειρίας. Μια σειρά από συναρπαστικές στάσεις βοηθά τους ταξιδιώτες να εκτιμήσουν καλύτερα πώς δημιουργήθηκε αυτό το θαύμα της μηχανικής και τη διαρκή επίδρασή του στο Φλόριντα Κις.
Κάθε μέρος στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού παρέχει και μία άλλη εμπειρία. Στο Κι Λάργκο (την αυτοαποκαλούμενη «πρωτεύουσα των καταδύσεων του κόσμου») μπορεί κανείς να θαυμάσει το θαλάσσιο παράδεισο της περιοχής με καγιάκ, κολύμπι και άλλες δραστηριότητες ενώ το Florida Keys National Marine Sanctuary που βρίσκεται δίπλα στο κρατικό πάρκο John Pennekamp Coral Reef προσελκύει δύτες που θέλουν να βυθιστούν στον μοναδικό ζωντανό κοραλλιογενή ύφαλο της Βόρειας Αμερικής.
Στα μισά του δρόμου, υπάρχει η κοινότητα Ισλαμοράντα που έχει μουσείο σχετικά με την κατασκευή του σιδηρόδρομου.
Από το 1908 έως το 1912, περίπου 400 εργάτες ζούσαν σε έναν καταυλισμό στο Πίτζεον Κι, ένα μικροσκοπικό κοραλλιογενές νησί που βρίσκεται 35 μίλια νότια της Ισλαμοράντα, ενώ κατασκεύαζαν το πιο απαιτητικό τμήμα του Over-Sea Railroad: τη διάσημη γέφυρα Seven Mile (στην καθομιλουμένη ονομάζεται Old Seven) που συνέδεε το Μίντλ και το Λόουερ Κι.
Σήμερα, μόνο τέσσερις μόνιμοι κάτοικοι ζουν στο Πίτζεον Κι. Το νησί των πέντε στρεμμάτων είναι πλέον Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο και λειτουργεί κυρίως με ηλιακή ενέργεια. Φιλοξενεί επίσης ένα μουσείο που προσφέρει ξεναγήσεις σε πολλά κτίρια που κάποτε στέγαζαν εργάτες και εξιστορεί πώς ήταν η καθημερινή ζωή για το πλήρωμα καθώς έχτιζαν τη γέφυρα Seven Mile.
«Αν έπρεπε να ξεχωρίσω το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία των Φλόριντα Κις, θα ήταν αναμφίβολα η ολοκλήρωση του Flagler’s Oversea Railway», δήλωσε ο Δρ. Κόρι Κονβερτίτο, ιστορικός και συγγραφέας του Φλόριντα Κις.
«Μέσα από το όραμα, την αφοσίωσή του και τη διορατικότητά του, το νησί συνδέθηκε, για πρώτη φορά, με την αμερικανική ενδοχώρα. Τα εμπορικά και ταξιδιωτικά πλεονεκτήματα για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της νησιωτικής αλυσίδας δεν μπορούν να υπερεκτιμηθούν. Επηρέασε για πάντα την τροχιά της οικονομίας τους και άνοιξε την πόρτα στην τουριστική βιομηχανία που έχουμε σήμερα».
Πηγή: BBC
