Περιεχόμενα
Ένα γράμμα που κάποτε έκανε μία καρδιά να χτυπάει όταν το διάβαζε, ένα κομμάτι τούρτα που μοιράστηκαν οι δυο τους την ημέρα του γάμου τους, ένα αλεξίπτωτο που θα θυμίζει πάντα τον εραστή που χάθηκε πετώντας στα ουράνια είναι μερικά μόνο από τα εκθέματα του Μουσείου που είναι αφιερωμένο στην αγάπη.
Ο χωρισμός που έγινε… Μουσείο
Η ιδέα γεννήθηκε από δύο καλλιτέχνες που ζουν στο Ζάγκρεμπ. Όταν η Olinka Vištica, παραγωγός ταινιών, και ο Dražen Grubišić, γλύπτης, χώρισαν το 2003, ενώ χώριζαν τα προσωπικά τους αντικείμενα, ένα λούτρινο λαγουδάκι που είχε ταυτιστεί με την αγάπη τους, τους δημιούργησε μεγάλο δίλημμα. Έκριναν ότι κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να το πάρει, γιατί ουσιαστικά ανήκε στον έρωτά τους.
Έτσι κάπως, αντί να τσακωθούν διεκδικώντας το ο καθένας για τον εαυτό του, λειτούργησαν πιο δημιουργικά και σκέφτηκαν ότι θα ήταν υπέροχο να υπήρχε ένα μέρος όπου όλοι στον πλανήτη θα μπορούσαν να στείλουν αντικείμενα μετά από έναν χωρισμό. Έπειτα από τρία χρόνια αργότερα, ο Grubišić επικοινώνησε με τη Vištica με αυτήν την ιδέα, αυτήν τη φορά σοβαρά. Άρχισαν να ζητούν από τους φίλους τους να δωρίσουν αντικείμενα που έμειναν πίσω από τον χωρισμό τους και η συλλογή γεννήθηκε. Προβλήθηκε στο κοινό για πρώτη φορά το 2006, στη Γλυπτοθήκη του Ζάγκρεμπ, ως μέρος του 41ου Salon του Ζάγκρεμπ.
Το Museum of Broken Relationships επίσης φιλοξενήθηκε από το κέντρο Τέχνης Kunsthaus Tacheles στο Βερολίνο το 2007 με μεγάλη επιτυχία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η συλλογή πήγε σε παγκόσμια περιοδεία, επισκεπτόμενη την Αργεντινή, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Γερμανία, τις Φιλιππίνες, τη Σερβία, τη Σιγκαπούρη, τη Σλοβενία, τη Νότια Αφρική, την Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεταξύ 2006 και 2010, τη συλλογή είδαν περισσότεροι από 200.000 επισκέπτες. Στην πορεία, συγκέντρωσε νέα αντικείμενα που δωρίστηκαν από μέλη του κοινού. περισσότερα από 30 αντικείμενα δωρίστηκαν μόνο από Βερολινέζους κατά τη διάρκεια της έκθεσης σε αυτήν την πόλη το 2007.
Στο μεταξύ, έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες να ενδιαφερθεί το Υπουργείο Πολιτισμού της Κροατίας για να βρει μια προσωρινή στέγη για το μουσείο, η Vištica και ο Grubišić αποφάσισαν να κάνουν μια ιδιωτική επένδυση και να νοικιάσουν έναν χώρο στo Upper Town του Ζάγκρεμπ, καθιστώντας το το πρώτο ιδιόκτητο μουσείο της πόλης. Το μουσείο άνοιξε τελικά τον Οκτώβριο του 2010 και αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλές στους ξένους τουρίστες,
Η ιστορία ενός έρωτα
Τα εκθέματα του μουσείου είναι ποικίλα: κάποια απλά αντικείμενα ευτελούς αξίας που όμως έχουν ανεκτίμητη συναισθηματική αξία για τους δωρητές, ιδιαίτερα και εκκεντρικά αντικείμενα, πολύ προσωπικά και μαζί η ιστορία που τα συνοδεύει, άλλοτε αστεία, άλλοτε τραυματική, άλλοτε καταλυτική για εκείνους που τη βίωσαν. Οι δωρητές είναι άλλωστε ανώνυμοι για να διαφυλάσσεται η ιδιωτικότητά τους και να νιώθουν πιο άνετοι για να δωρίσουν το πολύτιμο αντικείμενο της καρδιάς τους και να μοιραστούν την ιστορία που το συνοδεύει με τους επισκέπτες του μουσείου.
credit: Ana Opalic
Το τσεκούρι της… οργής
«Ήταν η πρώτη γυναίκα που άφησα να μετακομίσει μαζί μου. Λίγους μήνες μετά τη μετακόμισή της, μου πρότειναν να ταξιδέψω στις ΗΠΑ. Δεν μπορούσε να έρθει. Στο αεροδρόμιο αποχαιρετιστήκαμε με δάκρυα και με διαβεβαίωνε ότι δεν θα άντεχε τρεις εβδομάδες χωρίς εμένα. Επέστρεψα ύστερα από τρεις εβδομάδες και είπε: «Ερωτεύτηκα κάποια άλλη. Την ξέρω μόλις 4 μέρες, αλλά ξέρω ότι μπορεί να μου δώσει όλα όσα εσύ δεν μπορείς». Πήγε αμέσως διακοπές με τη νέα της κοπέλα ενώ τα έπιπλά της έμειναν μαζί μου. Μη ξέροντας τι να κάνω με το θυμό μου, τελικά αγόρασα αυτό το τσεκούρι στο Karstadt για να της δώσω τουλάχιστον ένα μικρό αίσθημα απώλειας – που προφανώς δεν ένιοωθε μετά τον χωρισμό μας. Στις 14 μέρες των διακοπών της, κάθε μέρα τσεκούριαζα ένα έπιπλο της. Τα λείψανα τα κράτησα εκεί, ως έκφραση της εσωτερικής μου κατάστασης. Όσο περισσότερο το δωμάτιό της γέμιζε με ψιλοκομμένα έπιπλα που αποκτούσαν την όψη της ψυχής μου, τόσο καλύτερα ένιωθα. Δύο εβδομάδες αφότου έφυγε, επέστρεψε για τα έπιπλα. Ήταν τακτοποιημένα σε μικρούς σωρούς και θραύσματα ξύλου. Πήρε τα σκουπίδια και έφυγε οριστικά από το διαμέρισμά μου. Το τσεκούρι προωθήθηκε σε όργανο θεραπείας».
Η ερωμένη
1959. Εγώ ήμουν δέκα και έντεκα ο Τ.. Ήμασταν πολύ ερωτευμένοι. Στα δεκαπέντε περνούσαμε υπέροχες στιγμές μαζί μέχρι που μετακόμισε στη Γερμανία με τους γονείς του. Το «αντίο» μας ήρθε με πολλά δάκρυα και υποσχέσεις. Θα γράφαμε κάθε εβδομάδα και δεν θα παντρευόμασταν ποτέ κανέναν άλλο. Το 1998 μόλις είχα σταματήσει να ασχολούμαι με την πορνεία. Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για το S&M και επρόκειτο να δουλέψω για μια dominatrix για μερικές εβδομάδες.
Τη δεύτερη μέρα, το dominatrix μου επέτρεψε να υποτιμήσω και να μαστιγώσω έναν πελάτη. Πρώτα τον έβαλα να μου γλείφει τα στιλέτα. Επειδή δεν ήταν αρκετά υποχωρητικός και είχε το θράσος να με αποκαλέσει «ερωμένη» (αντί για «υψηλή ερωμένη»), ήθελα να τον μαστιγώσω πιο δυνατά. Και τότε τον αναγνώρισα,.. «Τ., εσύ είσαι;». Ξαφνιάστηκε και σηκώθηκε. Αμέσως γυρίσαμε πίσω στο 1966. Μου είπε ότι είχε την επιθυμία να είναι υποτακτικός, γιατί ο πατέρας του τον είχε χτυπούσε συχνά ως παιδί. Ο Τ. ήταν τώρα στον δεύτερο γάμο του και ήθελε να τον κάνει να λειτουργήσει. Ήταν καλύτερα να μην ξαναειδωθούμε. Έπειτα από λίγες ώρες αποχαιρετιστήκαμε και ρώτησε: «Μπορώ να κρατήσω ένα από τα στιλέτο σας ως ενθύμιο;». Όταν βγήκε από την πόρτα, ένιωσα ότι το πόδι μου χωρίς στιλέτο δεν ήταν πια δικό μου.
Ένα γελοίο… δώρο
Αυτό το ηλίθιο Frisbee αγοράστηκε από ένα κατάστημα με είδη ειδών και ήταν η «εξαιρετική» ιδέα του πρώην φίλου μου για δώρο δεύτερης επετείου. Το ηθικό δίδαγμα ήταν προφανώς ότι θα έπρεπε να τον χαστουκίσω την επόμενη φορά που θα έχει μια τόσο φανταστική ιδέα. Δεδομένου ότι της σχέσης προηγείται πλέον η λέξη «πρώην», το Frisbee παραμένει στο Μουσείο ως μια ωραία ανάμνηση και αποβάλλεται με αυτό τον τρόπο και η αρνητική ενέργεια από τη ζωή μου. Μη διστάσετε να το δανειστείτε αν θέλετε. Υ.Γ Αγαπητέ, αν σου έρθει ξανά μια γελοία ιδέα να μπεις σε ένα πολιτιστικό ίδρυμα σαν μουσείο για πρώτη φορά στη ζωή σου, θα με θυμηθείς! Τουλάχιστον ας γελάσεις (είναι άλλωστε το μόνο που θα μπορούσες να κάνεις μόνος σου!).
Στα ίχνη του σκύλου του
Ο σκύλος του άφησε πίσω του περισσότερα ίχνη από εκείνον.
Από το 2016 το Μουσείο Διαλυμένων Σχέσεων βρίσκεται σε δύο πόλεις. η αρχική βρίσκεται στο Upper Town στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας, ενώ η νεοϊδρυθείσα στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ.
(https://brokenships.com)