«Λέμε να πάμε Βουκουρέστι», ήταν η δήλωση του φίλου μας σε έναν απογευματινό καφέ που είχαμε βρεθεί όλοι μαζί. Ένας προορισμός που σε βάζει αρχικά σε σκέψεις για το αν θέλεις να πας (έχεις άλλες πόλεις σε προτεραιότητα), αλλά τελικά η ανάγκη για ταξίδι σε συνδυασμό με τα οικονομικά εισιτήρια, κερδίζουν κατά κράτος. Χωρίς να έχει ξημερώσει ακόμα -η μοναδική φορά που δεν μας νοιάζει να χτυπάει το ξυπνητήρι από τις 4 το πρωί-, πήραμε βαλίτσες, φορέσαμε τα ζεστά μας, ήπιαμε τις απαραίτητες τζούρες ζεστού καφέ και ετοιμαστήκαμε ψυχολογικά (εγώ δηλαδή) για να μπούμε στο αεροπλάνο.
Το Βουκουρέστι μας καλώς όρισε με βροχή, σε αντίθεση με τον αποχαιρετισμό της Αθήνας που ο ήλιος έλαμπε. Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από κόσμο. Πολύ κόσμο. Πήραμε το τρένο για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο -με κάποια δυσκολία μιας και οι άνθρωποι εκεί δεν γνώριζαν αγγλικά, αλλά ο κόσμος όταν θέλει να συνεννοηθεί θα βρει τον τρόπο-, χαζεύοντας ως σωστοί τουρίστες έξω από τα παράθυρα. Το θέαμα ήταν κάπως απόκοσμο. Οι αναφορές στο κομμουνιστικό καθεστώς του Νικολάε Τσαουσέσκου που διήρκησε μέχρι το 1989, ήταν εμφανείς. Ένιωθες σαν να είσαι σε κάποιο δυστοπικό μέρος, όπου οι άνθρωποι το είχαν παρατήσει για χρόνια.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Provocateur.gr
