Το νησί του Κορινθιακού που έχει έκταση 2,5 χλμ και 64 κατοίκους, είναι ένας παράδεισος που μένει αξέχαστος. Τα Τριζόνια έχει απαράμιλλο φυσικό κάλλος και παραδοσιακό τοπικό χρώμα, ενώ το πιο σημαντικό, είναι ότι απαγορεύονται τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Εμπρός καλά μου πόδια δηλαδή η φάση, αν και προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού το νησί γυρίζεται εύκολα.
Η πρόσβαση εκεί γίνεται με καΐκια που βρίσκονται απέναντι, μόλις πέντε λεπτά για την ακρίβεια. Συγκεκριμένα, περνάς από την Πάτρα, προχωράς από την Ναύπακτο και παίρνεις το δρόμο προς Φωκίδα, με τελικό προορισμό τον οικισμό Γλυφάδας. H ονομασία «Τριζόνια» προέρχεται από τρεις εκδοχές.
Η πρώτη θέλει να ευθύνεται το ομώνυμο έντομο, η δεύτερη ότι είναι παραλλαγή της λέξης τριονησία (έτσι περιέγραφαν οι κάτοικοι το σύμπλεγμα των Τριζονίων που περιλαμβάνει τα τρία μεγαλύτερα νησιά) και η τρίτη εκδοχή σχετίζεται με την ύπαρξη θαλάσσιων ζωνών, απ’ όπου μπορεί κανείς να επισκεφτεί το νησί, δηλαδή από Ιόνιο (δυτικά), από Πειραιά (ανατολικά) και από Πελοπόννησο (νότια).
Έξοδος και παραλίες
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά, το φαγητό δηλαδή. Κατά μήκος του νησιού υπάρχουν παραδοσιακές ταβέρνες και εστιατόρια που διαθέτουν καλό φαγητό και ταυτόχρονα μαγευτική θέα, όπως για παράδειγμα η Όστρια και η Καλυψώ. Εννοείται ότι δεν λείπουν καφετέριες που μετατρέπονται σε χαλαρά μπαράκια το βράδυ, με στέκι βέβαια το Island.
Τα Τριζόνια έχουν τρεις παραλίες για κολύμπι και άραγμα. Η μεγαλύτερη, με την κοκκινωπή αμμουδιά της, βρίσκεται στην θέση Πούντα. Επιπλέον υπάρχουν η παραλία Άσπρα Χαλίκια και οι Καψάλες. Σε γενικές γραμμές, είναι το μέρος που προσφέρει απίστευτη ηρεμία, τύπου να είσαι εκεί και να μη σε νοιάζει τίποτα.
Το ενδιαφέρον του Αριστοτέλη Ωνάση
Για την ιστορία, το νησί ήθελε κάποτε να το αγοράσει ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Με τη θαλαμηγό του «Χριστίνα» επισκεπτόταν συνεχώς τα Τριζόνια, αναζητώντας τρόπο να τα αποκτήσει. Οι προσπάθειες του βέβαια ναυάγησαν, γι’αυτό και το ενδιαφέρον του κίνησε αργότερα ο Σκορπιός.
