Περιεχόμενα
Βρισκόμαστε στην πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου και σιγά σιγά θα αρχίσουν και οι σειρές και οι εκπομπές. Η ΕΡΤ κάνει πρώτη το βήμα για να κερδίσει τον κόσμο και το βράδυ της Δευτέρας η σειρά Η Παραλία, που έχει φάει τρελή προώθηση, έκανε πρεμιέρα με ένα επεισόδιο που δεν θα λέγαμε ότι άφησε υποσχέσεις και προσδοκίες. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά τι ξέρουμε κι εμείς; Αφού την «αποθέωσαν» στο Twitter…
Η αλήθεια βέβαια είναι πως Η Παραλία κατάφερε να πιάσει 4 θέσεις στο top10 των trends, αφού εκτός του τίτλου της σειράς, αρκετές ήταν οι αναφορές για τους χαρακτήρες όπως της Υπατίας, της κεντρικής ηρωίδας, ή της Ρηνιώς, που δολοφονείται από κάποιον στο τέλος του επεισοδίου.
Το στόρι της Παραλίας τοποθετείται κάπου στα τέλη των 60s στην Κρήτη, στα Μάταλα, όπου διαδραματίζονται διάφορες ιστορίες ανθρώπων σε μια τοπική κοινωνία. Στο επίκεντρο βρίσκεται η Υπατία, η οποία γυρίζει από την Αγγλία αρραβωνιασμένη και με σκοπό να γνωρίσει τον άντρα της στην οικογένεια της και να ξεκινήσουν οι ετοιμασίες του γάμου.
Κατά την επιστροφή της θα συναντήσει έναν άντρα με τον οποίο είχαν στο παρελθόν κάτι, ο οποίος είναι ένας κακοποιητικός και βιαστής, που κάνει σεξ στη γυναίκα του όποτε θελήσει, χτυπάει, επιτίθεται, είναι ο ορισμός του εγκληματία.
Παράλληλα, υπάρχει και μια υπόθεση διεκδίκησης χωραφιών που έχει η Ρηνιώ, η οποία δεν θέλει να τα πουλήσει και δη σε αυτόν που της έχει κάνει πρόταση να τα αγοράσει.
Τα περισσότερα, αν όχι όλα, στοιχεία της σειράς, παραπέμπουν σε Άγριες Μέλισσες. Αυτό δείχνει είτε μια ένδεια ιδεών είτε μια μορφή ρεύματος στην ελληνική τηλεόραση και, εν προκειμένω αφού η σειρά έχει ως πηγή έμπνευσης το βιβλίο «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι» της Πηνελόπης Κουρτζή, λογοτεχνία.
Παραλία ή Άγριες Μέλισσες στα Μάταλα..;
Αυτό το μοτίβο έχει γίνει κυρίαρχο και παρακολουθούμε εδώ και μια τετραετία ιστορίες που grosso modo είναι ίδιες, που έχουν υπερβολικούς δραματισμούς και ξεχειλώνουν το στόρι τους. Το βλέπουμε στον Σασμό, στη Γη της Ελιάς, το είδαμε στις Άγριες Μέλισσες, στο Μαύρο Ρόδο, ων ουκ έστιν αριθμός. Ακόμα και το Κάνε Ότι Κοιμάσαι είχε στοιχεία σαπουνόπερας.
Πάνω σε αυτό το μονοπάτι της ψυχολογικής φθοράς του τηλεθεατή, η ΕΡΤ έκανε μια επιλογή με την Παραλία, που φαντάζει υπερβολικά εύκολη και ξεκάθαρη για τα νούμερα. Τα οποία είναι βέβαιο πως θα αρχίσουν να φθίνουν, κρίνοντας κι από το αρχικό 12% στην πρεμιέρα. Ποσοστό μεγάλο για ΕΡΤ, αλλά μικρό για μια σειρά που ήταν μόνη στην prime time, με τόση διαφήμιση, που αποτελεί και ένα μεγάλο ποντάρισμα στα καινούργια προγράμματα.
Η Παραλία είναι σαν κάποιο sequel των Άγριων Μελισσών ή, ακόμα πιο εύστοχα, σαν αυτό που γίνεται στην Αμερική με το CSI. Έχουν CSI: New York, CSI: Miami, CSI: Πέρα Ραχούλα, ε τώρα τους αντιγράφουμε κι εμείς.
Υπερβολικά πολλά επεισόδια, δύσπεπτες ερμηνείες, μια κινηματογράφιση δεν αρκεί
Απλώς στην αντιγραφή ξεχάσαμε να εφαρμόσουμε και τον αριθμό των επεισοδίων. Σα να μη φτάνει δηλαδή όλο αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα, το άχθος για να μπει κανείς στη διαδικασία να δει την Παραλία, η ΕΡΤ επέλεξε να κάνει τη σειρά να παίζει καθημερινά, άρα μιλάμε για κοντά 200 επεισόδια ως τον Ιούνιο που θα ολοκληρωθεί η τηλεοπτική σεζόν.
Ακόμα κι αν υπήρχε επομένως μια ελπίδα να διατηρήσει το χαμηλό ποιοτικό του επίπεδο το σενάριο, άρα και η Παραλία εν συνόλω, αυτή εξανεμίζεται μπροστά στον αριθμό των επεισοδίων και όσοι αποφασίσουν να επενδύσουν σε αυτή τη σειρά, η οποία επ’ ουδενί δεν αποθεώθηκε στο Χ (πρώην Twitter), θα υποστούν το καθημερινό, βραδινό μαρτύριο.
Ένα μαρτύριο που επιτείνεται από κάποιες αρκετά ενοχλητικές ερμηνείες, πράγμα παράδοξο αν σκεφτούμε πως το καστ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχει στο παρελθόν του τέτοια δείγματα.
Όποιος όμως ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες, και οι περισσότεροι που έχουν ταυτιστεί με τη σαπουνόπερα, όπως η Δανάη Μιχαλάκη ή ο Κουκουράκης, οδηγούνται σε μια φθορά ταλέντου.
Στο πρώτο επεισόδιο, οι αξιόλογες ερμηνείες ανήκαν στη Νάνσυ Μπούκλη, την Γιούλικα Σκαφιδά και τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο. Το υπόλοιπο καστ, είτε γιατί το σενάριο δεν του έδινε ιδιαίτερο χρόνο είτε γιατί δεν του προσέφερε το πεδίο να αναπτύξει συνθήκες και ικανότητες, κινήθηκε στη μετριότητα.
Αρκετοί αποθεώνουν την κινηματογράφιση της σειράς, το οποίο κάπου φτάνει να θεωρείται σαν μια πανάκεια ενώ δεν είναι. Δεν αρκεί η κινηματογράφιση και η αίσθηση σινεμά. Άμα το σενάριο χάσκει από παντού, άμα η σκηνοθεσία μειώνει τη δυνατότητα των ηθοποιών να ερμηνεύσουν κι άμα οι ηθοποιοί καλούνται να γυρίσουν 5 επεισόδια τη βδομάδα, η κινηματογράφιση καταλήγει να είναι σανίδα σωτηρίας, παρά ένα πλοίο που αντέχει στις φορτούνες.
ΥΓ. Κατανοώ πως σκηνές βιασμού και κακοποίησης είναι χαρακτηριστικό της εποχής, αλλά ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά μήπως η τηλεόραση κανονικοποιεί εν τέλει κάτι που για χάρη της αποθέωσης και της τηλεθέασης, το υπερπροβάλλει.
