Το να βρει κανείς το κατάλληλο timing για να κάνει κάτι, είναι ίσως το μεγαλύτερο χάρισμα. Αυτό που συνέβη με το Casa de Papel είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κυκλοφόρησε το πρώτο μισό της 5ης και τελευταίας σεζόν τον Σεπτέμβριο, πριν υπάρξει το φαινόμενο του Squid Game, και αποτέλεσε το θέμα συζήτησης για όλους όσοι ασχολούνται με σειρές και τις μετατρέπουν σε κομμάτι της καθημερινότητας με τις παρέες τους. Ήρθε όμως μετά το Squid Game και προς το παρόν υπάρχει μόνο μία θέση για ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
Μέσα σε αυτό το τρίμηνο, μέχρι προχθές που προβλήθηκαν τα τελευταία 5 επεισόδια του La Casa de Papel στο Netflix, η σειρά ατόνισε όσο δεν είχε ατονίσει στα αυτά τα σχεδόν 4 χρόνια που βρίσκεται στην πλατφόρμα.
Μπορεί οι δημιουργοί του να μην είχαν φτιάξει στις δύο πρώτες σεζόν μια ιστορία που θα συνεχιζόταν. Μπορεί η εμφάνιση του Netflix που αγόρασε τη σειρά και της έδωσε μια ραγδαία ανοδική πνοή να τους ανάγκασε να φτιάξουν ένα νέο στόρι, μια νέα ληστεία. Μπορεί να αναγκάστηκαν να το πάνε επεισόδιο το επεισόδιο και σκηνήη τη σκηνή σεναριακά, αλλά είχαν σε όλη την πορεία ένα πλεονέκτημα: ήταν ό,τι πιο εμπορικό και επιτυχημένο είχε υπάρξει στις αγορές του Netflix εκτός Αμερικής. Για ένα διάστημα και στην Αμερική.
Σε καιρό κορεάτικης παντοδυναμίας στην ποπ κουλτούρα, με το Squid Game να πετυχαίνει πράγματα που δεν πέτυχε το La Casa de Papel, έγινε μια αρπαγή της επιτυχίας από την ισπανική σειρά. Κι αυτή η αρπαγή αποτυπώθηκε στο buzz γύρω από τα τελευταία 5 επεισόδια.
Το φινάλε του La Casa de Papel δεν ήταν κανένα σπουδαίο φινάλε. Υπήρχε τρόπος να γίνει σπουδαίο το τέλος και τον «ακούμπησαν» οι σεναριογράφοι. Ξώφαλτσα όμως. Τον παράτησαν γρήγορα. Η 5η σεζόν έγινε από ένα σημείο και μετά ένα πάρτι αποχαιρετισμού μεταξύ των συντελεστών και ιδίως των πρωταγωνιστών, παρά ένα στέρεο στόρι που θα έδινε κάτι και στο κοινό.
Το La Casa de Papel μοιάζει να αφέθηκε στον αυτόματο στην τελευταία σεζόν
Ο θάνατος της Τόκιο στο 5ο επεισόδιο αποτέλεσε την κορύφωση. Μετά από εκεί ήρθε η πτώση αντί της καταρρίχησης. Από την κορυφή στη βάση σε χρόνο dt. Όλοι οι χαρακτήρες που είχαν ένα ενδιαφέρον στη σειρά, έγιναν κι αυτοί αδιάφοροι. Δεν υπήρχε τίποτα είτε στην πλευρά της συμμορίας είτε στην πλευρά της αστυνομίας που να διατηρεί τη φλόγα αναμμένη. Το La Casa de Papel έφθειρε τη φορεσιά του με αυτόν τον τρόπο. Ίσως αν η σεζόν είχε προβληθεί ολόκληρη, το effect του θανάτου της Τόκιο μπορεί να διατηρούσε το ενδιαφέρον και να άλλαζε εντελώς τη θέαση. Δε θα είχε προλάβει να εμφανιστεί και το Squid Game.
Καλώς ή κακώς, αυτά παίζουν πια ρόλο στην εποχή της πληθώρας, στην εποχή που νιώθουμε όλοι ότι τερματίσαμε το Netflix. Το La Casa de Papel θα έχει σαφώς μια θέση στην τηλεοπτική Ιστορία. Αλλά όχι τόσο χρυσή όσο θα φανταζόταν κανείς. Ιδίως από τη στιγμή που στο Netflix αποφάσισαν να βγάλουν και prequel σειρά για τον Μπερλίν, αλλά και κορεάτικη εκδοχή του La Casa de Papel. Θέλουν να ξεζουμίσουν τις επιτυχίες τους. Λογική κίνηση με βάση την ακραία επιχειρηματική σκέψη.
Το κοινό του La Casa de Papel όμως είναι ήδη απομακρυσμένο από τη συμμορία, έχασε κάθε δέσιμο μαζί τους και γι΄αυτό δεν φταίει μόνο ο θάνατος του σύνδεσμου τους, της Τόκιο. Και στις προηγούμενες σεζόν υπήρξαν αντίστοιχα προβλήματα. Ιδίως στην τρίτη. Τα flashbacks με τον Μπερλίν και το ομαδικό Bella Ciao είναι όσα μένουν πιο έντονα στο μυαλό από τα τελευταία επεισόδια.
Η αίσθηση είναι πως οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες είπαν στους ηθοποιούς «μέχρι εδώ καλά σας καθοδηγήσαμε, τώρα κάντε ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι και θα βγει ωραίο». Οι τελευταίες σκηνές μπορεί να έφεραν happy end, αλλά από άποψη ανατροπής ή άλλων στοιχείων που κάνουν ένα τέλος αξιομνημόνευτο, δεν υπήρχε τίποτα.
