Εντελώς αθόρυβα αλλά θα έλεγα με κάποιο… μεταφυσικό τρόπο, συχνά το τελευταίο διάστημα όταν έλεγα ότι θα δω σε ειδική προβολή για τους δημοσιογράφους τη σειρά του Alpha «Διάφανη Αγάπη» έπαιρνα ως απάντηση: «Ααα αυτή φέτος θα είναι η σειρά μου» και η αλήθεια είναι ότι απορούσα, αν και συνειδητοποίησα το γιατί τελικά όταν είδα το πρώτο επεισόδιο…
Ακολουθώντας τα χνάρια της νουάρ ταινίας του ‘50 «Η Λεωφόρος της Δόξας», όπου ένας δολοφονημένος άνδρας διηγείται τα γεγονότα που προηγήθηκαν της δολοφονίας του, αλλά και του πολύ πιο σύγχρονου «Αόρατου Εραστή» όπου ο Πάτρικ Σουέιζι και μετά το θάνατό του παραμένει ως πνεύμα «ζωντανό» για να στηρίξει την αγαπημένη του Ντέμι Μουρ, η «Διάφανη Αγάπη» αναμετριέται με το μεταφυσικό χτίζοντας παράλληλα ένα πολύ μοντέρνο νουάρ.
Αυτό το λέω γιατί στο σύνολό της αυτή η σειρά κατάφερε κάτι που αν διάβαζες απλώς το σενάριο αποτελούσε μεγάλο φόβο και παράλληλα πρόκληση, το πνεύμα του Στέφανου που κυκλοφορεί μετά το θάνατό του ανάμεσα στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του αλλά και δίπλα στην αγαπημένη του Άννα που προσπαθεί να προστατέψει, θα μπορούσε να υποπέσει στη γελοιότητα, όμως όχι, και σε αυτό συμβάλλει τόσο ο τρόπος που χτίζει τον χαρακτήρα ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης (τον γνωρίσαμε πέρυσι στη Μάγισσα), ο τρόπος που διαδρούν απέναντί του οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές (είναι εξαιρετικά δύσκολο να παίζεις με κάποιον που ουσιαστικά δεν πρέπει να βλέπεις), όσο και στην σκηνοθετική άποψη του Σπύρου Ρασιδάκη.
Ας ξεκινήσω λοιπόν απ’ όσα είδα: είδα έναν Νίκο Ψαρρά που τα τελευταία χρόνια «κεντάει» και μεταμορφώνεται σε όποιο ρόλο αναλαμβάνει εξελισσόμενος σε έναν από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς (και πολύ το χαίρομαι), είδα τη Χαρά Μάτα Γιαννάτου που με την εσωτερικότητα που έχει στο παίξιμό της πάντα προσθέτει ειδικό βάρος στις μορφές που υποδύεται και έντονο συναίσθημα, είδα τον Ανδρέα Κωνσταντίνου που εντυπωσιάζει με την υποκριτική τεχνική του, τον Μιχάλη Σαράντο που με τη σωματική κίνηση που διαθέτει, δεν περιορίζεται απλώς σε μία ερμηνεία αλλά παίζει και με το σώμα του, ακόμη και όταν απλώς περπατά, τον Μιχάλη Οικονόμου σε μία ευάλωτη αλλά ζεστή και ουσιαστική ερμηνεία (θα έλεγα ότι συγκινούσε με τον τρόπο που αντιμετώπιζε την απώλεια του φίλου του, κλιμακώνοντας το δράμα), τη Μέγκι Σούλι που ξέρει να χρησιμοποιεί άψογα το στάτους και να το τοποθετεί σε κάθε σκηνή σε σχέση με το απαιτούμενο.
Και φυσικά όλα αυτά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σπύρου Ρασιδάκη που «ενορχηστρώνει» με σημασία στη λεπτομέρεια όλο το υλικό που διαθέτει, χωρίς να κάνει σκόντο.
Τόσο το έμψυχο υλικό που σίγουρα βοηθάει γιατί είναι όλοι τους έμπειροι και δοκιμασμένοι ηθοποιοί, όσο και τους χώρους, καθώς τα εξωτερικά γυρίσματα σε βιομηχανικούς χώρους έχουν μία πρόσθετη δυσκολία και μπορεί να κάνουν κοιλιά αν δεν συντονιστούν με συγκεκριμένους χρόνους ή αν η λήψη δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, όσο και τους εσωτερικούς χώρους.
Είδα πολύ ωραία φωτογραφία με υπέροχη χρωματική παλέτα και παιχνίδια με τις σκιές και τα φώτα, ωραία κάδρα, ανοιχτές λήψεις που σε βγάζουν έξω σε μία σκληρή πόλη με κάποιο τρόπο, αλλά και ενδιαφέροντα εσωτερικά.
Επίσης είδα σπίτια που μένουν κανονικοί άνθρωποι και όχι υπερπαραγωγές που αναρωτιέσαι πώς ένας μέσος άνθρωπος συντηρεί ένα τέτοιο σπίτι, σαλόνια, κρεβατοκάμαρες, χωλ, μωσαϊκά (που κυριαρχούν στα σπίτια του κέντρου κυρίως), χώρους σαν αυτούς που μένουμε και εμείς, χωρίς υπερβολές και γιρλάντες.
Επίσης είδα ένα σενάριο υπέροχα αναπτυγμένο δραματουργικά, δουλεμένος ο κάθε χαρακτήρας για να ανοίγει πολυεπίπεδα, κάτι αναμενόμενο από την στιγμή που το υπογράφουν οι πολύ έμπειροι στην αστυνομική μυθοπλασία Βασίλης Ρίσβας και Δήμητρα Σακαλή.
Γενικότερα είδα μία σειρά απαιτήσεων που απευθύνεται σε ένα επίσης απαιτητικό κοινό (γιατί ήδη από την εποχή που μεσουρανούσε η τουρκική μυθοπλασία σε συνδυασμό με τις σειρές που πλέον παρακολουθούν όλοι στις πλατφόρμες, το κοινό άλλαξε και έχει πλέον δεδομένα και στάνταρντ που δεν διέθετε στο μακρινό παρελθόν, κάτι που έχουν αντιληφθεί πλήρως οι συντελεστές της σειράς).
«Κουραστήκαμε για να βγει αυτό το αποτέλεσμα» μου είπε ένας από τους ηχολήπτες και είναι εμφανές, γιατί και ο ήχος ήταν εξαιρετικός και η μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη.
Ενώ έμαθα ότι θα υπάρξει και δεύτερος κύκλος όπου θα εισβάλλει και μία γοητευτική συνάδελφός μου, δημοσιογράφος και εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε μάθει να ανακατεύουμε την «τράπουλα», όπου μπλεκόμαστε, κάτι που σημαίνει ότι θα υπάρξει και δεύτερο πικ στην υπόθεση κάποια στιγμή, ενώ συνεχώς θα εισβάλλουν νέα πρόσωπα και στον πρώτο κύκλο, που από αυτούς που είδα ότι έρχονται, περιμένω με αγωνία να δω τι θα γίνει γιατί πρόκειται για αξιόλογους ηθοποιούς που τους έχω θαυμάσει κατά καιρούς στο θέατρο.
Φυσικά το κάστινγκ είναι πολύ προσεγμένο.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω, παρά μόνο να δηλώσω ότι θα γίνει και μένα «η σειρά μου», εύχομαι και εσείς να την απολαύσετε όσο την απόλαυσα και τα υπόλοιπα στη μικρή οθόνη.
Ας βάλουμε και την ταυτότητα (το αξίζουν άλλωστε!) και την υπόθεση της σειράς που βασίζεται στην ιταλική σειρά La Porta Rossa και ας πιστέψουμε στην αγάπη, ακόμη και αν νιώθουμε ότι είναι ουτοπική…
Πρωταγωνιστούν: Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Μέγκι Σούλι, Νίκος Ψαρράς, Μιχάλης Σαράντης, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μιχάλης Οικονόμου, Άννα Μάσχα, Γιώργος Νούσης, Δημήτρης Αριανούτσος, Θοδωρής Αντωνιάδης, Θεόβη Στύλλου, Μπάμπης Χατζηδάκης, Θεοδώρα Σιάρκου, Ισίδωρος Σταμούλης, Σίμος Κακάλας, Μάρω Παπαδοπούλου, Ευτυχία Μελή, Δαβίδ Μαλτέζε, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αντιγόνη Αλικάκου, Ιζαμπέλλα Φούλοπ, Γωγώ Παπαϊωάννου, Μάιρα Γραβάνη, Γιώργος Ρούφας, Μάνος Τσούτης, Βασίλης Ζαϊφίδης, Θανάσης Ζερίτης, κ.ά.
Προσαρμογή σεναρίου: Βασίλης Ρίσβας, Δήμητρα Σακαλή.
Σκηνοθεσία: Σπύρος Ρασιδάκης.
Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης.
Παραγωγή: Primavisione.
Διάφανη Αγάπη: Η υπόθεση
Βρισκόμαστε στην ταράτσα ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου, όπου εκεί κείτονται δυο πτώματα με τα όπλα δίπλα τους. Φαίνεται ότι έχουν πυροβολήσει ο ένας τον άλλο. Οι μπλε φάροι της αστυνομίας αναβοσβήνουν και οι αστυνομικοί απομονώνουν τη σκηνή του εγκλήματος.
Ο αστυνόμος Στέφανος Λεοντής (Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης) διασχίζει τη σκηνή του εγκλήματος, ενώ κανείς δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία του. Οι συνάδελφοί του, ο Σπύρος (Μιχάλης Οικονόμου), ο Χάρης (Μιχάλης Σαράντης), η Στέλλα (Θεόβη Στύλλου), και ο διευθυντής του τμήματος, Νίκος Ραγκούσης (Νίκος Ψαρράς), κινούνται στο χώρο σαν να μην είναι εκείνος εκεί.
Ο Στέφανος έχει δει πολλά τέτοια περιστατικά στα δέκα χρόνια υπηρεσίας του, αλλά αυτή η υπόθεση είναι διαφορετική από τις άλλες. Γιατί αυτή είναι η δική του δολοφονία…
Ξαφνικά μια κόκκινη πύλη ανοίγει για να τον οδηγήσει σε έναν άλλο κόσμο. Μπερδεμένες εικόνες που ανήκουν στο μέλλον, τον εμποδίζουν να την περάσει. Βλέπει τη σύζυγό του, Άννα Καραλή (Χαρά Μάτα Γιαννάτου), και κάποιον να προσπαθεί να τη σκοτώσει. Αντιστέκεται, δεν περνά την πύλη, δεν θέλει να φύγει από τον κόσμο αφήνοντας τη γυναίκα του σε κίνδυνο…
Σ’ αυτή τη νέα «ζωή» που ανοίγεται μπροστά του συνοδοιπόρος του θα είναι η Φωτεινή (Μέγκι Σούλι), μια 17χρονη έφηβη η οποία είναι η μόνη που μπορεί να τον δει και να τον ακούσει. Αρκεί άραγε η δική της βοήθεια για να αποτρέψει την δολοφονία της γυναίκας του;
