Την πρώτη της συνέντευξη παραχώρησε η πρώτη καταγγέλουσα για απόπειρα βιασμού εις βάρος του Πέτρου Φιλιππίδη, στην εκπομπή «Πρωινό» και στην Φωτεινή Πετρογιάννη.

«Με συγκίνησε πάρα πολύ η απόφαση αυτή και των διακαστών και των ενόρκων. Δεν θα πω ψέματα, αισθάνομαι δικαιωμένη, ναι και ικανοποιημένη φυσικά. Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για τον δημόσιο λόγο μου αυτή τη στιγμή, γιατί κατηγορήθηκα για πάρα πολλά πράγματα μέσα στο δικαστήριο αυτόν τον ένα χρόνο. Μιλάω όμως όχι για να διαφημίσω το αποτέλεσμα της δίκης γιατί δεν ήταν ένας αγώνας ποδοσφαιρικός, ήταν ένας δικαστικός αγώνας και σ’ έναν δικαστικό αγώνα δεν μπορείς να χαρείς, ούτε να ενθουσιαστείς. Ακόμα, λοιπόν, δεν μπορώ να πω ότι μπορώ να ηρεμήσω», είπε αρχικά.

Τι αισθάνεσαι γι’ αυτόν τον άνθρωπο;

«Σ’ αυτό δεν θέλω να απαντήσω. Θέλω μόνο να πω ότι… και απευθύνομαι σε όλους, είτε είναι υπέρ του, είτε δεν είναι υπέρ του, η δικαιοσύνη έκρινε γι’ αυτόν, δεν ξέρω, ό,τι θέλει ας κάνει, δεν με αφορά.»

Ως θύμα αυτής της ιστορίας, θα σε ενοχλούσε στο μέλλον να τον δεις ξανά στο σανίδι, να τον δεις ξανά σε μια σειρά;

«Εμένα με ενοχλούσε να τον βλέπω στο θέατρο, γι’ αυτό και δεν τον είχα δει ποτέ στο θέατρο ξανά και με ενοχλούσε να τον βλέπω και στην τηλεόραση και στη διαφημίσεις και οπουδήποτε. Δεν τον παρακολουθούσα καθόλου, δεν ήθελα καν να ακούω την φωνή του στις μεταγλωττίσεις. Δεν με νοιάζει πραγματικά τι θα κάνει αυτός ο άνθρωπος, ας γυρίσει στο σπίτι του. Εμένα το μόνο που με ένοιαζε και γι’ αυτό έκανα και την καταγγελία ήταν το να μην υπάρξουν άλλα θύματα και ίσως… τώρα αυτό είναι λίγο ονειρικό… να αντιληφθεί και εκείνος το μέγεθος του κακού που έκανε.»

Υπήρξε στιγμή που να σκέφτηκες όλον αυτόν τον καιρό, ότι αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, πριν την απόφαση, μπορεί και να μην έκανες την καταγγελία εξαιτίας των όσων άκουγες και των όσων ζούσες;

«Πάρα πολλές φορές, πάρα πολλές φορές και ευτυχώς, είμαι πολύ τυχερή γιατί είχα και έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίξανε από την πρώτη στιγμή και με προέτρεψαν κιόλας να κάνω την καταγγελία. Ένας από αυτούς, ο σημαντικότερος, είναι ο άνθρωπος της ζωής μου…»

Ο σύζυγός σου…

«Ναι, γιατί διαταράχθηκε πάρα πολύ η οικογενειακή μας ηρεμία, έχουμε παιδιά στο σπίτι, μικρά, που έχουν ανάγκη τη μητέρα τους σε πολύ μεγάλο βαθμό και έπρεπε όλο αυτό να… Ήταν μια σκιά πάνω από το σπίτι μας, να το πως έτσι, ήταν κάτι που το στοίχειωνε. Πρέπει να μιλάμε. Το καλύτερο θα είναι να μιλάμε στο χρόνο που γίνεται το κακό αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουμε να το κάνουμε αυτό, αν δεν καταφέρνουν οι άνθρωποι να το κάνουν αυτό, δεν είναι πραγματικά ποτέ αργά να μιλήσουνε. Αυτό το μήνυμα θέλω να φωνάξω και ο λόγος που μιλάω αυτή τη στιγμή δημόσια είναι αυτός. Γιατί μιλήσανε τώρα; Γιατί τώρα μπορέσανε!»

Τα χρόνια πριν τον καταγγείλεις, τα 11 χρόνια που κρατούσες μέσα σου όλο αυτό που σου συνέβη, πώς τα βίωσες;

«Έκανα σαν να μην έχει συμβεί ποτέ. Είχα βάλει αυτό το περιστατικό μέσα σε ένα κουτί, βαθιά μέσα μου και έκανα σαν να μην υπάρχει και έτσι θα κάνω και τώρα. Δεν επεδίωξα ποτέ κατά το παρελθόν και ούτε και θα το κάνω στο μέλλον να συναναστραφώ αυτόν τον άνθρωπο ή να κινηθώ στους χώρους όπου κινείτο και εκείνος και γι’ αυτόν τον λόγο μου ήταν και εύκολο να κάνω σα να μην έχει συμβεί.»