Η ελληνική μυθοπλασία, όπως έγραψα και χθες εδώ, δεν βρίσκεται στην εποχή της παρακμής, στην εποχή που ήταν ο φτωχός συγγενής, για να γεμίζει την απογευματινή ζώνη και να κρύβεται πίσω από τα τούρκικα δράματα. Είναι στην περίοδο της απόλυτης κυριαρχίας. Κι έτσι θα πρέπει να κρίνεται. Χωρίς επιείκεια και «για ελληνικά δεδομένα καλή είναι». Σε αυτή τη λογική, κάποιος θα αναρωτηθεί πως γίνεται η Ηλέκτρα στην ΕΡΤ, μια σειρά που δεν έχει εμφανείς διαφορές από τη Μάγισσα, τον Σασμό, Το Ναυάγιο, την Παραλία κλπ., να κάνει την διαφορά; Μήπως προσπαθώ να καλοπιάσω την ΕΡΤ; Πάμε να το δούμε.
Αρχικά, όταν μιλάμε για διαφοροποίηση, δεν μιλάμε για την τρελή διαφορά, δεν μιλάμε για μια σειρά που έφερε κάποια κοσμογονία στην δραματουργία που έχει κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση από πρόπερσι. Μιλάμε απλώς για μια σειρά που με 2-3 λεπτομέρειες, κατάφερε να περάσει από το στάδιο του ανυπόφορου στο στάδιο του υποφερτού και προσδοκώμενου.
Ηλέκτρα: Η ιστορία
Νήσος Αρσινόη. Η Ηλέκτρα (Έμιλυ Κολιανδρή), μια γυναίκα εγκλωβισμένη στους ρόλους που άλλοι διάλεξαν για εκείνη, της καλής κόρης, συζύγου και μάνας, ασφυκτιά στην κλειστή νησιωτική κοινωνία. Παντρεμένη με τον -κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της- δήμαρχο της Αρσινόης Σωτήρη Βρεττό (Τάσος Γιαννόπουλος), η Ηλέκτρα έχει βαφτίσει την υποταγή καθήκον και την καταπίεση εγκαρτέρηση.
Αναζητεί καθημερινά τις λίγες στιγμές ελευθερίας που της προσφέρει μια βουτιά στο ποτάμι και μια βόλτα με το άλογό της, μέχρι τη στιγμή που συναντιέται με το πεπρωμένο της.
Ο Παύλος Φιλίππου (Αποστόλης Τότσικας), ένας γοητευτικός και μυστηριώδης άντρας, καταφθάνει στην Αρσινόη για ν’ αναλάβει τη θέση του καθηγητή μαθηματικών στο γυμνάσιο του νησιού. Η Ηλέκτρα νιώθει ότι αυτός ο άντρας κρατάει το κλειδί της ελευθερίας της. Η ελευθερία, όμως, έρχεται πάντα μ’ ένα τίμημα.
Ακόμα κι αν η Ηλέκτρα κατορθώσει να σπάσει τα δεσμά της φυλακής της, δεν μπορεί να ελευθερωθεί από το παρελθόν της… Οι εφιαλτικές μνήμες της ξυπνούν με την επιστροφή του Νικόλα Βρεττού (Θανάσης Πατριαρχέας) στο νησί και ένα καλά κρυμμένο μυστικό κινδυνεύει ν’ αποκαλυφθεί.
Η Ηλέκτρα θ’ αναμετρηθεί με το παρελθόν της, αλλά και με τα όρια της ελευθερίας της και θα γράψει, έτσι, το πιο ιδιαίτερο και σκοτεινό κεφάλαιο στο ημερολόγιο της ζωής της.
«Ό,τι γράφει η μοίρα μελανό, ο ήλιος δεν τ’ ασπρίζει».
Τι κάνει την Ηλέκτρα να είναι καλύτερη από τις άλλες σειρές
Το πιο βασικό όταν ετοιμάζεσαι ψυχολογικά να δεις μια σειρά ή μια ταινία, είναι να ξέρεις τι σου έχει πει αυτή η ταινία/σειρά ότι είναι και να επιβεβαιώνεις πως αυτό που λέει, αυτό είναι. Όταν μια σειρά επομένως τοποθετείται στην απογευματινή ζώνη, καταλαβαίνεις πως δεν θα δεις μια σειρά που πάει να το παίξει ποιότητα, αλλά μια σειρά που έχει αποδεχτεί ότι είναι κατά βάση σαπουνόπερα.
Κι ενώ δεν υποκρίνεται κάτι ανώτερο, αυτή της η αρχική ειλικρίνεια, της δίνει το πρόσφορο έδαφος για να ξεφεύγει από τη σαπουνόπερα και να αποκτήσει και στοιχεία διαφορετικής αισθητικής. Ειδικά κάποιες σκηνές είναι άψογες στο κομμάτι της λήψης, της ροής τους. Κυρίως αυτές στις οποίες εκλείπουν τα διαλογικά μέρη. Αλλά και 1-2 που έχουν διάλογο, ιδίως ανάμεσα στην Ηλέκτρα και τον δάσκαλο που κατέφτασε στην Αρσινόη.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η οπτική της σειράς. Έχει μεν το κλασικό αφήγημα της καταπιεσμένης γυναίκας, αλλά το αποτυπώνει στη σωστή του διάσταση, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές. Υπερβολές εννοώντας την προσπάθεια που βλέπει κανείς σε άλλες σειρές, όπως στη Μάγισσα, να μπλέξουν το παρελθόν με τις τωρινές αντιλήψεις. Η Ηλέκτρα αποτυπώνει το τότε με τη ματιά του τότε και όχι με τη ματιά του τώρα.
Το τρίτο στοιχείο είναι, φυσικά, οι ηθοποιοί. Όχι ότι στις άλλες σειρές δεν υπάρχουν εξίσου καλοί ηθοποιοί. Αλλά στην Ηλέκτρα είναι τέτοια η συμβατότητα του καστ με τους ρόλους και το σενάριο, που δεν χάνεται κανένα ταλέντο, σε αντίθεση με τις σειρές που έχουν αναφερθεί παραπάνω.
Εξέχοντες σε όλο αυτό είναι αναμφίβολα η σπουδαία Έμιλυ Κολιανδρή και ο εξαίρετος Τάσος Γιαννόπουλος (καλό θα είναι το κοινό να σταματήσει να συγχέει κάθε του ρόλο με το Ευτυχισμένοι Μαζί και να μάθει τη διαδρομή του για να μην τον υποτιμά), αλλά από κοντά είναι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, η Κατερίνα Διδασκάλου, ο Θανάσης Πατριαρχέας και η Ευαγγελία Μουμούρη. Ειδικά η τελευταία, κερδίζει τις εντυπώσεις ως καταναγκαστική προξενήτρα για την κόρη της.
Αναγκαία σε αυτό το σημείο η σημείωση: ήταν μόλις το πρώτο επεισόδιο, κανένα πόρισμα δεν είναι ασφαλές, εδώ περιγράφεται η πρώτη αίσθηση και η προοπτική, η δυναμική μιας σειράς, η οποία μπορεί κάλλιστα να έχει ανηφορική πορεία, αλλά μπορεί και κατηφορική. Το παρελθόν έχει δείξει ότι προϊόντος του χρόνου επέρχεται φθορά στις σειρές, εξαιτίας του τρόπου που γίνονται οι τηλεοπτικές παραγωγές.
Η Ηλέκτρα πάντως, δεν σκότωσε το vibe, χωρίς να σημαίνει ότι το αποθέωσε. Το διατήρησε σε ένα καλό επίπεδο και επιτρέπει στον τηλεθεατή να δει το επόμενο επεισόδιο για να αυξήσει το ενδιαφέρον.
