Γιατί αγαπήσαμε το «Κάνε ότι κοιμάσαι»;
Όταν πέρυσι το καλοκαίρι έβλεπα τα τρέιλερ της σειράς, για να είμαι ειλικρινής, δεν εντυπωσιάστηκα. Πολλοί νέοι και άγνωστοι ηθοποιοί και ως υπόθεση δεν μου έλεγε κάτι ιδιαίτερο.
Για λόγους επαγγελματικούς ωστόσο αποφάσισα να δω την πρεμιέρα και να δώσω μία ευκαιρία, σίγουρη ότι θα είναι μία και μόνο. Και τότε… Κόλλησα! Κυριολεκτικά είναι η σειρά που δεν έχασα ούτε ένα επεισόδιο και όσα δεν μπορούσα για κάποιο λόγο να τα δω τη Δευτέρα -ήταν η μέρα προβολής- τα έβλεπα ή στο Ertflix ή στην επανάληψη κάθε Σάββατο βράδυ. Και δεν κόλλησα μόνο εγώ, αλλά όπως αντιλήφθηκα στην πορεία, κόλλησαν και φίλοι μου και συνεργάτες και όλοι το παρακολουθούσαμε φανατικά.
Η σειρά που έφερε την σκηνοθετική υπογραφή του Αλέξανδρου Πανταζούδη -ο οποίος έχει κάνει τη δική του σχολή στις σειρές μυστηρίου- είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούσαν να σε καθηλώσουν.
Ωραία φωτογραφία, γύρισμα, ταχύτητες και ανατροπές που αύξαναν την περιέργεια και το ενδιαφέρον μέχρι το επόμενο επεισόδιο, ατμόσφαιρα και σασπένς. Άφθονο σασπένς που το κράτησε έντονο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο. Χαρακτήρες κτισμένοι με μαεστρία, κανείς δεν ήταν ό,τι έδειχνε εξαρχής ή έστω δεν εξελισσόταν όπως αρχικά προβαλλόταν. Και εξαιρετικό καστ.
Οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Έμιλυ Κολιανδρή, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Δημήτρης Καπετανάκος, Βασίλης Ευταξόπουλος, Τάσος Γιαννόπουλος, Αναστασία Στυλιανίδη, Λευτέρης Πολυχρόνης (ο κακός της ιστορίας), με έκαναν πολλές φορές με τις ερμηνείες τους να ανατριχιάσω απολαυστικά.
Το ίδιο πέτυχαν και οι νεότεροι πρωταγωνιστές που πιστεύω ότι έχουν μέλλον και θα τους δω ξανά και ξανά και σε άλλες συγκλονιστικές ερμηνείες σε βάθος χρόνου. Θα ήταν παράλειψη να μην τους αναφέρω: Γεωργία Μεσαρίτη, Βασίλης Ντάρμας, Αλέξανδρος Piechowiak, Χρήστος Διαμαντούδης, Βίκυ Μαϊδάνογλου, Έλενα Ντέντα, Καλλιόπη Πετροπούλου.
Υπόθεση που σε κρατούσε… ξύπνιο
Μία δυναμική γυναίκα που δολοφονείται και αφήνει πίσω της χρέη. Ένας καλοπροαίρετος καθηγητής που αναγκάζεται να σκληρύνει. Μία νοικοκυρά που γίνεται δολοφόνος για να σώσει το παιδί της. Μία κακοποιός που ερωτεύεται και τελικά πληρώνει σκληρό τίμημα. Μία καθηγήτρια που δείχνει τρυφερή, αλλά παίρνει σκληρές αποφάσεις για την ίδια και τους γύρω της. Ένας διευθυντής σχολείου που κρύβει τον εθισμό του. Και μαθητές, πολλοί μαθητές.
Ακόμη και οι μαθητές αποτύπωναν ο καθένας μία ιστορία που πηγάζε από μια νεολαία σε φθορά, που προσπαθεί να επιβιώσει και να εξελιχθεί, ξεπερνώντας εμπόδια και αδιέξοδα, εκείνη τη νεολαία που η ζωή δεν της χαρίστηκε και χρειάζεται να παλέψει σκληρά για να βρει μία θέση στον ήλιο.
Η ιστορία επίσης άγγιξε μία γκάμα στη θεματολογία της που λίγες σειρές έχουν καταφέρει να αγγίξουν με τόση επιτυχία. Ο σχολικός εκφοβισμός, τα ναρκωτικά, η βία, η απότομη ενηλικίωση, τα παιδιά που προσπαθούν να βρουν διέξοδα και να ξεφύγουν από μία προαποφασισμένη μοίρα, η εφηβική μοναξιά και οι ανασφάλειες, η ανάγκη για δημιουργικότητα και αναγνώριση.
Η μελέτη του Γιάννη Σκαραγκά πάνω στη νεανική ψυχή μοναδική, ένα πολύ καλό ψυχογράφημα για κάθε ένα από τους ήρωες και έντονες εναλλαγές.
Κάποιες στιγμές γκρέμιζε τους ήρωές του, τους έφερνε αντιμέτωπους με τα σκοτάδια τους, για να τους αποθεώσει στο επόμενο επεισόδιο, γιατί τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν και αποδείνυε ότι σε μία κοινωνία που «βράζει» και ωθείται σε παρακμή, καλό είναι να μην κοιμόμαστε, αλλά να διαχειριζόμαστε τα προβλήματα κατά πρόσωπο.
Η σειρά αποτύπωσε με προσοχή όλους τους προβληματισμούς, τα ερωτήματα, τις αναζητήσεις των νέων, την ανάγκη τους για ένα καλύτερο κόσμο, για αγάπη και στήριξη.
Παράλληλα εξελισσόταν μία αστυνομική ιστορία, με έντονο σασπένς που ακολουθούσε άψογα τη συνταγή που έχουμε γνωρίσει σε βορειοευρωπαϊκές σειρές.
Το φινάλε που σόκαρε
Και ερχόμαστε στο φινάλε που σε κάποιο βαθμό όλους μας σόκαρε! Μου θύμησε ένα αληθινό σκηνικό που είχε συμβεί στην παιδική μου ηλικία, με κάτι Τσετσένους αντάρτες που είχαν εισβάλλει σε ένα θέατρο με παιδιά και είχαν κάνει ένα απίστευτο αιματοκύλισμα. Κάπως έτσι εξελίχθηκαν και εδώ τα πράγματα, μιας και ο Μηνάς δεν βρήκε ποτέ το φως και παρέμεινε στα προσωπικά του σκοτάδια.
Η Ζωή που κλαίει για τον πατέρα της που πυροβόλισε ο Μηνάς, η Στέλλα που αργοσβήνει στα χέρια του έρωτά της, η Άννα που έπεσε αιμόφυρτη στα συντρίμμια, η Βικτώρια που πλήρωσε ακριβά το τίμημα των επιλογών της και δεν κατάφερε να ζήσει τον έρωτα, παρά μόνο για λίγο και περαστικά, ο Στάθης που μόλις «ξύπνησε» και απέκτησε όνειρα για τη ζωή του δίπλα στη Νάσια, δεν ήταν γραφτό να τα χαρεί. Η σκηνή όπου ο πεθαμένος πατέρας του παρουσιάστηκε για να τον πάρει μαζί του στο θάνατο, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από το τηλεοπτικό κοινό και προκάλεσε έντονη ανατριχίλα, από τη μία ανακούφιση, από την άλλη θλίψη. Πάντα ένα φινάλε με ανατροπές που χάνονται αγαπημένοι ήρωες μιας σειράς φέρνει μία αίσθηση θλίψης στους θεατές και όμως ήταν αυτό που θα μπορούσε να κλείσει μία σειρά αυτού του είδους.
Στον αποχαιρετισμό, άλλοι θρήνησαν απώλειες, άλλοι δυνάμωσαν, άλλοι πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα, αλλά σίγουρα δεν… έκαναν ότι κοιμούνται.
Από την άλλη εμείς θα κάνουμε ότι κοιμόμαστε κάθε Δευτέρα βράδυ, μέχρι να αρχίσει η δεύτερη σεζόν της σειράς.
