Περιεχόμενα
Θα μπορούσε να είναι σαν το ερώτημα για το αυγό και την κότα: Η Μάγισσα αντέγραψε το Game of Thrones ή το Game of Thrones είχε εμπνευστεί από την Ελλάδα στην εποχή της Τουρκοκρατίας; Φυσικά δεν μπορεί να απαντηθεί από εδώ αυτό το ερώτημα. Μπορεί όμως να εντοπιστεί ως μια ξεκάθαρη αντιγραφή του δεύτερου από την σειρά του ΑΝΤ1, μια σειρά που είναι μια πανάκριβη τηλεοπτική παραγωγή, ίσως η ακριβότερη στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Η Μάγισσα: Το story
First things first που λένε και στο Αμέρικα. Η Μάγισσα είναι μια σειρά εποχής που μας μεταφέρει στα 1817, στη Μάνη, και εστιάζει σε δύο οικογένειες, τους Λασκαρήδες και τους Γερακάρηδες. Οι δύο οικογένειες έχουν ενωθεί μέσα από τον γάμο της Μεταξίας, κόρης Γερακάρηδων, και του Μάρκου, γιου Λασκαρήδων.
Οι Λασκαρήδες είναι η κραταιά οικογένεια και ο Σπήλιος Γερακάρης θέλησε να ενωθεί μαζί τους για να εξασφαλίσει την επιβίωση του οίκου του απέναντι στον τουρκικό ζυγό και στις αντίζηλες οικογένειες της περιοχής που πάντα εποφθαλμιούν για να πάρουν την εύνοια των Τούρκων και να τους ανατεθεί η εποπτεία όλης της περιοχής.
Ένα κομμάτι των Γερακάρηδων βέβαια, δεν είναι και πολύ χαρούμενο με αυτή τη συνεργασία και ένωση, οπότε πού και πού μπορεί να κάνουν καμιά παρασπονδία. Φυσικά, η δράση τους εστιάζει στην επίθεση σε τούρκικα πλοία μέσα στη νύχτα με μπροστάρη τον Θράσο Γερακάρη, τον πρωτότοκο γιο, και τον Δελή Μοφόρη, πιστό πρωτοπαλίκαρο της οικογένειας.
Μέχρι εδώ δεν έχουμε αναφέρει καμία Μάγισσα όμως. Παράληψη. Η Θεοφανώ (Έλλη Τρίγγου) είναι υπηρέτρια στους Λασκαρήδες και της έχουν πολύ εμπιστοσύνη. Της ρίχνουν βέβαια κατά καιρούς και μαστιγώματα, έτσι για να μην ξεχνιέται, αλλά την θεωρούν απαραίτητη. Η Θεοφανώ λοιπόν, έχει ένα χάρισμα να βλέπει οράματα που τυγχάνει να γίνονται πραγματικότητα λίγες ώρες ή μέρες μετά. Έτσι, όταν βλέπει όραμα με το νεογέννητο «τουφέκι» (έτσι λένε τα αρσενικά μωρά) της Μεταξίας και του Μάρκου, το επόμενο βράδυ το μωρό εξαφανίζεται και βρίσκεται νεκρό στο ποτάμι.
Ο πόνος και η οργή είναι μεγάλα στον οίκο των Λασκαρήδων, με τον Μιχάλη Λάσκαρη, τον πατριάρχη της οικογένειας, να αποκεφαλίζει έναν υπηρέτη που θεώρησε συνένοχο στην αρπαγή και τον θάνατο του μωρού και να υπόσχεται εκδίκηση προς μια οικογένεια της Μάνης που για καιρό του πηγαίνει κόντρα και είχε αρχίσει κρυφό πόλεμο εναντίον του την ίδια μέρα.
Η Μάγισσα: Το πόρισμα
Στο πρώτο επεισόδιο διάρκειας μιάμισης ώρας, μπορεί κανείς να δει στοιχεία που επιβεβαιώνουν το ακριβό της παραγωγής. Εντυπωσιακά σκηνικά, πολύ καλή δουλειά στα κοστούμια, μια εν γένει ακρίβεια ως προς την αποτύπωση της ατμόσφαιρας της εποχής. Ως θεατής, το νιώθεις ότι γυρνάς νοερά σε εκείνα τα χρόνια και μπαίνεις μέσα στην αφήγηση. Αυτό συμβαίνει και γιατί ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος έχει κάμποσα πολύ ωραία πλάνα και δημιουργεί πολύ γοητευτικές εικόνες. Ας μην ξεχνάμε πως το μυαλό όλων μας τα βράδια ονειρεύεται δονκιχωτικές και ιπποτικές περιπέτειες. Ε, Η Μάγισσα γαρνίρει αυτό το συναίσθημα, αυτή την αρχέγονη ανάγκη για επιστροφή στο παρελθόν.
Τα πάρα πολύ θετικά τελειώνουν κάπου εδώ για τη σειρά του ΑΝΤ1. Το γράφω αυτό με την έννοια ότι πια οι ελληνικές σειρές τέτοιου μεγέθους δε μπορεί να κρίνονται με το σκεπτικό «για τα ελληνικά δεδομένα». Δεν μιλάμε πια για εσωστρεφείς παραγωγές. Η Μάγισσα είναι μια παραγωγή που πρέπει να διεκδικήσει να μπει στο Netflix. Άρα, θα κρίνεται με την ίδια αυστηρότητα που κρίνονται και οι ξένες παραγωγές.
Δεν απευθύνεται Η Μάγισσα σε ένα κοινό παλιακό. Απευθύνεται σε ένα κοινό που αποτελείται από 50άρηδες και κάτω, οι οποίοι έχουν δει και 40-50 ξένες σειρές τα τελευταία 15 χρόνια και έχουν διαφορετικό κριτήριο.
Με αυτή τη λογική επομένως, Η Μάγισσα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Και το καλό είναι πως τα περισσότερα σημεία που λανθάνουν, έχει τα εργαλεία για να τα κάνει καλύτερα. Η μυθοπλασία άλλωστε είναι ένα μοντάζ, ένα μακιγιάζ. Είναι η οπτική από την οποία θα δείξεις τα πράγματα.
Για παράδειγμα, οι σκηνές μάχης στη σειρά είναι από μέτριες ως κακές. Σε κάποια μαχαιρώματα μάλιστα, βλέπουμε τους ηθοποιούς που μαχαιρώνουν, να κρατάνε τα σακουλάκια με το ψεύτικο αίμα και να τα σκάνε πάνω στα «θύματα». Από τη στιγμή που η ελληνική σχολή, ειδικά σε επίπεδο κομπάρσων, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε σκηνές μάχης, τότε σκηνοθετικά τις αποτυπώνεις διαφορετικά ή μειώνεις αυτές τις σκηνές που μειώνουν την ποιοτική στάθμη της σειράς.
Γενικότερα, οι κομπάρσοι στο Η Μάγισσα είναι λες και τους τράβηξε κάποιος από τον δρόμο και τους πέταξε σε μια σκηνή. Χαρακτηριστική η σεκάνς στο τουρκικό πλοίο, όπου βλέπουμε δύο να παλεύουν και ο τρόπος που βάζουν αντίσταση ο ένας στο σπαθί του άλλου, είναι αστείος ως και παιδιάστικος. Το ίδιο συμβαίνει και στην εναρκτήρια σκηνή. Στο πλοίο μάλιστα, βλέπουμε και το πολύ άκυρο σεναριακά, οι έμπειροι μαχητές να στέλνουν στο αμπάρι τον φοβισμένο και άπειρο στη μάχη για να ψάξει για άλλους Τούρκους και πάει μαζί με έναν υποτίθεται έμπειρο, που δεν ξέρει τι του γίνεται και τρώει μια μαχαιριά στην πλάτη για να αντιδράσει με τρόπο σχεδόν μη ανθρώπινο.
Μπορεί να φαίνονται λεπτομέρειες κι ότι διυλίζουμε τον κώνωπα, αλλά είπαμε, οι απαιτήσεις δεν είναι πια ίδιες. Από Σασμούς χορτάσαμε, από Άγριες Μέλισσες χορτάσαμε. Και φυσικά, όταν υπάρχουν τόσα στοιχεία που θυμίζουν Game of Thrones, η αυστηρότητα ανεβαίνει για το Η Μάγισσα. Η σκηνή του αποκεφαλισμού είναι επίσης μη αληθοφανής και ο σπουδαίος υποκριτικά Γιώργος Γάλλος δεν ανταποκρίνεται καλά με το σπαθί. Αλλά τουλάχιστον εδώ, σκηνοθετικά, έχει γίνει έτσι η λήψη που αυτή η αδυναμία κάπως καμουφλάρεται.
Σε επίπεδο ηθοποιών, στο πρώτο επεισόδιο μου άρεσαν ο Νούσιας, η Στεφανί Καπετανίδη, η Λέχου, ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, ο Νίκος Ψαρράς και ο Βασίλης Μηλιώνης επίσης έδιναν έναν πιο ευχάριστο τόνο στη σκαιότητα της ιστορίας, ο Γάλλος ήταν άψογος στα διαλογικά σημεία, αλλά δείχνει κάπως έξω από τα νερά του, τουλάχιστον στο πρώτο επεισόδιο. Οι υπόλοιποι πέρασαν αδιάφορα προς το παρόν.
Συνολικά, Η Μάγισσα, στο πρώτο της επεισόδιο ήταν μια σειρά που ανεβάζει τον πήχη της ελληνικής μυθοπλασίας, αλλά όχι ανάλογα της επένδυσης και του μεγέθους της παραγωγής. Έχει υψηλότερο ταβάνι και καλείται να το φτάσει, κάνοντας μια παραπάνω προσπάθεια να μην κοπιάρει τις Άγριες Μέλισσες ή το Game of Thrones. Κι αν για το πρώτο είναι δύσκολο, αφού μιλάμε για τους ίδιους σεναριογράφους και σκηνοθέτη, το δεύτερο σίγουρα είναι εφικτό!
ΥΓ. Να ξαναπούμε ότι τέτοιες σειρές όταν μπαίνουν στη σφαίρα του καθημερινού, είναι μαθηματικά καταδικασμένες να χάσουν σε ποιότητα παρά να κερδίσουν. Αλλά τα κανάλια εκεί, επιμονή. Ειδικά από τον ΑΝΤ1, που έχει κάνει πολλές καλές παραγωγές στο ΑΝΤ1+, θα περίμενα να το έχει κατανοήσει καλύτερα αυτό.
ΥΓ1. Κρίση έχουμε, νου έχουμε, αλλά για καλύτερη φασούλα υπάρχει και το Twitter που για κάποιους είναι κάτι σαν Ευαγγέλιο.
