Σε μια συνέντευξή που έδωσε στο περιοδικό Λοιπόν, ένας από τους πρωταγωνιστές είπε πως αυτή η σειρά είναι «μια από τις πιο σπουδαίες που έχουν γίνει στην τηλεόραση». Σίγουρα, καθώς συμμετέχει, το κριτήριό του δεν είναι τόσο αξιόπιστο, έχει συναισθηματική εμπλοκή. Ας μιλήσουμε εμείς, επομένως, για αυτή τη σειρά.
Όχι, δε θα υποστηρίξουμε ότι είναι μια από τις πιο σπουδαίες που έχουν γίνει στην τηλεόραση. Είναι όμως μια πάρα πολύ καλή σειρά. Στις 3 κορυφαίες της χρονιάς, για εμάς. Ο Ιωάννης Παπαζήσης είπε, μέσα στην υπερβολή του προσωπικού συναισθήματος, κάτι σωστό. Αλλά και κάτι που εμπεριέχει την εξήγηση στο γιατί τελικά οι Μαύροι Πίνακες, περί ων ο λόγος, δεν έχουν την απήχηση που περιμέναμε στην αρχή της χρονιάς.
Την περασμένη Παρασκευή, η τηλεθέαση έδειξε λίγο πάνω από το 6% στο γενικό και πάνω από το 5% στο δυναμικό. Κι ενώ πριν από τους Μαύρους Πίνακες προβάλλεται το IQ 160 που έκανε πάνω από 11% και στις δύο κατηγορίες. Άρα, το κοινό που είχε ήδη STAR, επέλεξε να αλλάξει κανάλι ή να κλείσει την τηλεόραση.
Ο καθένας επιλέγει τι θα δει, προφανώς, απλώς μας κάνει τρομερή εντύπωση. Μιλάμε για μια σειρά που, όπως γράψαμε και μετά το πρώτο επεισόδιο, αν ήταν στο Netflix ή κάποια πλατφόρμα, θα τη συζητούσαν με πολύ κολακευτικά λόγια.
Η σειρά έχει ως μόνο της ελάττωμα ότι δεν είναι «τηλεοπτική»
Έχει στιβαρό σενάριο, έχει καλούς ηθοποιούς σε πολύ καλό ερμηνευτικό επίπεδο, έχει μια πλοκή που ιντριγκάρει, διότι διακατέχεται από αρκετό σκοτάδι, οι σεναριογράφοι έχουν κάνει και την απαραίτητη προσαρμογή για να την αντέξει ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής που έχει συνηθίσει στην εύπεπτη κατανάλωση και σε τρασίλες, είναι μια πολύ προσαρμόσιμη σειρά.
Ίσως όμως τα θετικά της στοιχεία να είναι και τα αρνητικά της. Δεν ταιριάζει στην τηλεόραση. Κερδίζει εύκολα τους νέους που καταναλώνουν περιεχόμενο στις πλατφόρμες με εμφανώς ανώτερο του δικού μας επιπέδου, ακόμα και στα χειρότερα τους, όμως οι άνθρωποι μέσης ηλικίας, θέλουν τη συνήθεια. Θέλουν να δουν μια κλασική δραματική σειρά, με βία, με δολοφονίες, με 500 χαρακτήρες που χάνεις κάπως το νόημα, με ελάχιστο ενδιαφέρον στην ερμηνεία και περισσότερο στην πλοκή. Φωσκολικά.
Στους Μαύρους Πίνακες δεν θα το βρει αυτό. Και δεν είναι και κάτι που, αν μας πέφτει λόγος, χρειάζεται να το αλλάξει ή να το προσαρμόσει το σενάριο. Αυτοί που τη βλέπουν, την εκτιμούν και εκτιμούν και την συγγραφική προσέγγιση-προσπάθεια.
Ο Παπαζήσης την χαρακτήρισε εμμέσως πλην σαφώς ένα έργο τέχνης που το αντιμετωπίζει με θαυμασμό. Συμβαίνει με τα έργα τέχνης, ο κόσμος να τα υποβιβάζει γιατί του προκαλούν μια ανάγκη εσωτερικής μετακίνησης και το αποφεύγει αυτό, δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος με κάτι. Θέλει απλά να περάσει η πληροφορία στο κεφάλι του ανεξέλεγκτα, χωρίς φιλτράρισμα.
Ας είναι, λοιπόν. Μια από τις 3 καλύτερες σειρές της χρονιάς (Έχω Παιδιά, Grand Hotel), δεν κέρδισε, όσο θα της άξιζε, το τηλεοπτικό κοινό. Αυτό δεν αφαιρεί κάτι από το πόσο καλή είναι.
