Το κατώφλι του 30% στην τηλεθέαση, είχε καταστεί τα τελευταία 3 χρόνια κάπως σαν απαγορευμένο για κάθε σειρά της τηλεόρασης. Ο Σασμός ήταν η τελευταία σειρά που το πετύχαινε με συχνότητα στα περισσότερα επεισόδιά του στην πρώτη σεζόν, όμως από τη 2η και μετά το έκανε πού και πού και έπρεπε να φτάσουμε στο φινάλε για να το ξαναδούμε, να είναι βροντερό. Μέχρι που ήρθε η σειρά Άγιος Παΐσιος και η 2η σεζόν για να το κάνει εξίσου εντυπωσιακά. Γιατί αυτό που πέτυχε στην 2η σεζόν, είναι πρωτοφανές για αυτό το διάστημα των τελευταίων 3 ετών.
Σε αυτό το διάστημα, ο πήχης κατέβηκε στο 20%, έναν αριθμό που τον πιάνουν ενίοτε κάποιες σειρές, όχι όμως και στο δυναμικό και στο γενικό σύνολο. Η Γη Της Ελιάς, για παράδειγμα, το έκανε μόνο στο γενικό. Η Φαμαγκούστα είχε κάποια επεισόδια που το έκαναν στο γενικό σύνολο. Με εξαίρεση κάποιες πρεμιέρες σειρών, όπως η σειρά Η Κατάρα Της Τζέλας Δελαφράγκα, το 20άρι έγινε σαν τους κοντινούς συγγενείς που βλέπεις σε οικογενειακά τραπέζια μόνο. Και το 30άρι έγινε σαν τον πολύ μακρινό θείο από την Αμερική ή την Αυστραλία που εμφανίζεται μια φορά στα 2 χρόνια.
Αυτός ο θείος, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η σειρά Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα Στον Ουρανό. Πρόκειται για μια σειρά που έχει πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, είναι μια θρησκευτική βιογραφία, κι αυτό, συνήθως, καθιστά κάποιες μυθοπλασίες πολύ περιοριστικές ως προς το κοινό τους. Κι όμως, ο Άγιος Παΐσιος ήταν το ακριβώς αντίθετο του περιοριστικού.
Ομολογώ πως δεν έχω δει τη σειρά Άγιος Παΐσιος επισταμένως. Είχα αντέξει 2 επεισόδια πέρσι και άλλο 1 φέτος. Δεν μπορώ να εκφέρω απόλυτη προσωπική άποψη για την ποιότητά της ως σειρά. Δεν γράφω όμως τούτο το κείμενο για να κρίνω κάτι τέτοιο. Ούτως ή άλλως, δε θα ήμουν και ο κατάλληλος να το πράξω, αφού γενικά τα πολύ θρησκευτικά ζητήματα δε με αφορούν. Αν δεν περιλαμβάνουν δηλαδή μια εποποιία σε επίπεδο μυθοπλασίας, με αφήνουν παντελώς αδιάφορο, ίσως και να θέλω να φύγω μακριά τους, ειδικά τώρα το Πάσχα.
Τούτο το κείμενο θέλει να ερμηνεύσει το γιατί ο Άγιος Παΐσιος είναι η μοναδική σειρά που μπόρεσε σε όλα της τα επεισόδια να βρεθεί πάνω από το 23-24% στη 2η σεζόν (αν δεν κάνω κάποιο λάθος, συνέβη και στην πρώτη αυτό, ίσως λίγο χαμηλότερα), ποσοστό που σημαίνει ότι μίνιμουμ 1.1 εκατομμύρια τηλεθεατές είχαν κάθε Κυριακή βράδυ το MEGA στους δέκτες τους, ενώ το φινάλε, όπου η τηλεθέαση πήγε στο 33% και 31%, σε γενικό και δυναμικό, μεταφράζεται σε τουλάχιστον 1.3 εκατομμύρια.
Οι 4 λόγοι που η σειρά Άγιος Παΐσιος ένωσε τόσους ανθρώπους τηλεοπτικά
Εκείνο που είναι πιο εντυπωσιακό εδώ, βρίσκεται στο δεύτερο ποσοστό. Το δυναμικό κοινό είναι στο φάσμα του 25-54, όπου, σίγουρα, η πλειοψηφία βρίσκεται πάνω από το 40, διότι οι κάτω των 40 δεν ανοίγουν τηλεόραση, προτιμούν το web tv. Αν και ο Άγιος Παΐσιος δεν φαίνεται για σειρά που θα καθόταν κάποιος κάτω των 40 να θέλει να τη δει στο web tv, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συνθήκη, θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε και τι νούμερα έκανε στην πλατφόρμα του MEGA σε αυτά τα επεισόδια.
Γιατί όμως ο Άγιος Παΐσιος; Αρκεί μόνο το θρησκευτικό περιεχόμενο που έλκει τους ορθόδοξους χριστιανούς, για να εξηγήσει το γιατί η σειρά ξεπέρασε αυτό το κατώφλι του 30%; Αρκεί η προσωπικότητα του κεντρικού προσώπου; Είναι σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι της εξήγησης. Ζούμε σε μια χώρα που έχει πολλούς και φανατικούς θρησκευόμενους, ζούμε σε μια εποχή που αυτό το κομμάτι αρχίζει να ενισχύεται ξανά, οι άνθρωποι γίνονται πιο συντηρητικοί και πιο ανασφαλείς για τον κόσμο γύρω τους, γι’ αυτό στρέφονται με περισσότερη ένταση στην πίστη, για να νιώσουν ασφαλείς.
Επιπλέον, μιλάμε, μάλλον, για την πιο θρησκευτική φιγούρα που έχει υπάρξει, με τον Άγιο Παΐσιο να έχει υπερβεί όλους τους Αγίους. Κατά βάση γιατί ο Άγιος Παΐσιος είναι «σύγχρονος», γιατί άφησε πιο εμφανή κληρονομιά σε επίπεδο διδαχών και τρόπου ζωής.
Υπάρχει, όμως, κι ένα σχετικά μεγάλο ποσοστό εξήγησης που δε βρίσκεται στο θρησκευτικό κομμάτι και ερμηνεύει αυτό το 31% στο δυναμικό κοινό. Έχει να κάνει με το καστ και τη σκηνοθεσία, έχει να κάνει με την αναγνώριση της δουλειάς όσων εργάζονται σε αυτή τη σειρά για να παραχθεί το αποτέλεσμα, έχει να κάνει με το ότι μιλάμε για μια καλή μυθοπλασία σε επίπεδο αφήγησης που παντρεύει ιδανικά τα ιστορικά στοιχεία με τον μύθο.
Τέλος, σε ένα μικρότερο ποσοστό μα διόλου ευκαταφρόνητο, έχει να κάνει με τη ζώνη προβολής. Μηδαμινός ανταγωνισμός τα βράδια της Κυριακής, σε αντίθεση με τις καθημερινές, ενώ και η Κυριακή είναι μια μέρα που από το απόγευμα και μετά γίνεται μέρα κατάνυξης, κάνεις τον απολογισμό σου, μαζεύεις δυνάμεις για την εβδομάδα που έρχεται, θες κάτι να σε καταπραΰνει ψυχικά. Κι η θρησκευτική μυθοπλασία έχει αυτό το πλεονέκτημα. Ακόμα και κακό το storytelling, σου δίνει κάτι να αντλήσεις. Πολλώ δε όταν μιλάμε για μια σειρά με άρτιο storytelling!
