Η αλήθεια είναι ότι με τις αστυνομικές σειρές η ελληνική μυθοπλασία δεν είχε πάντα τις καλύτερες σχέσεις, ωστόσο η νέα σειρά του Alpha, O Σκαραβαίος ,που έκανε χθες βράδυ πρεμιέρα σε συνδυασμό με κάποιες ακόμη παραγωγές των δύο τελευταίων χρόνων, δείχνει μία ανανέωση του συγκεκριμένου είδους στην ελληνική μυθοπλασία και μάλλον προς θετική κατεύθυνση.
Από την άλλη πλευρά, το ελληνικό κοινό είναι εκπαιδευμένο στις αστυνομικές σειρές καθώς έχει παρακολουθήσει -και μάλιστα μετά μανίας- παραγωγές του εξωτερικού και έτσι ο πήχης είναι ψηλά.
Για πάμε όμως στον Σκαραβαίο, όχι στο γνωστό αθηναϊκό μπαρ, αλλά σε έναν εναλλακτικό αστυνομικό και την… καθημερινότητά του.
Η εισαγωγή ενδιαφέρουσα, με ατμοσφαιρική μουσικη, σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, τα χρώματα σκούρα και θαμπά, όπως και οι υποθέσεις που αναλαμβάνει να λύσει ο Σκαραβαίος.
Μία γυναίκα προχωρά μόνη σε ένα χώρο πάρκινγκ, δέχεται επίθεση από έναν άγνωστο άνδρα που φορά μάσκα και την παίρνει μαζί του.
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ σε ένα cameo, α λά Αγγελική Νικολούλη, ήταν εύστοχη επιλογή και η ηθοποιός εξελίσσεται σε κάθε ρόλο της -μικρό ή μεγάλο- και πάντα μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Ο Γιάννης Τσορτέκης, υποδύεται τον Μάρκο Αλεξίου ή Σκαραβαίο, τον κεντρικό χαρακτήρα της σειράς και από την πρώτη στιγμή κάνει μία εύκολη μεταμόρφωση, από λαϊκός καψούρης στη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» πέρυσι σε έναν εναλλακτικό αστυνομικό που δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει δύσκολες υποθέσεις στη δουλειά του, αλλά και στην προσωπική του ζωή.
Η τεχνική του Γιάννη Τσορτέκη ελαφρώς αποστασιοποιημένη πάντα από το ρόλο, αλλά εξαιρετικά εσωτερική και με αποχρώσεις ευαισθησίας, δίνει στον ήρωα-ρόλο το χαρακτήρα που ζητούσε για να ξεχωρίσει.
Τη συνεργάτη του Μάρθα Λαζαρίδη υποδύεται η Μαρία Παπαφωτίου, η οποία τον πλαισιώνει επάξια, δεν θα ήταν ενοχλητικό να έδινε κάποιες εντάσεις ο ρόλος σε σκηνές που βρίσκεται με το συνεργάτη της. Υποδύεται άλλωστε μία δυναμική γυναίκα.
Ο φακός πλέον ζουμάρει σε μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας φυλακισμένη, αθόρυβη, που παίζει με τις κούκλες της.
Είναι η μητέρα του Σκαραβαίου, για αυτό κοιτάζει και τις φωτογραφίες του, η Έλενα Αλεξίου, την οποία υποδύεται η Ράνια Οικονομίδου, μία ηθοποιός που χρησιμοποιεί πάντα αριστοτεχνικά στις ερμηνείες της δύο δυνατά υποκριτικά εργαλεία: τη φωνή και το βλέμμα, δημιουργεί εύθραυστες ευαίσθητες ερμηνείες που εκκινούν συναίσθημα. Και το πέτυχε και αυτή τη φορά.
Η Νικολέτα Καρρά, ως Μαργαρίτα Κωνσταντίνου, η ετεροθαλής αδερφή Σκαραβαίου, κάνει την έκπληξη και αποδεικνύει ότι της αρέσει να δοκιμάζεται και να δέχεται υποκριτικά τις προκλήσεις και δεν είναι καθόλου κακό, γιατί τελικά τα καταφέρνει.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος βλέπουμε να ωριμάζει πολύ ωραία υποκριτικά, αφήνει πίσω του τους ρόλους του εραστή ή πιο ελαφριούς χαρακτήρες και περνάει πλέον σε ρόλους με βαθύτητα και πολυεπίπεδους ψυχολογικά. Του πάει ο κυνικός Μάκης Πριόβολος και περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια.
Κάτι ανάλογο περιμένουμε να δούμε και από τους Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Βάσω Καβαλιεράτου, Μανώλη Μαυροματάκη, γιατί στο πρώτο επεισόδιο δεν τους είδαμε αρκετά ώστε να σχηματίσουμε γνώμη ή άποψη για το ρόλο τους και πώς θα ανοίξει στη συνέχεια.
Το ενδυματολογικό κομμάτι, που τα τελευταία χρόνια βελτιώνεται πολύ στις ελληνικές παραγωγές, ήταν σε σωστή κατεύθυνση. Είδαμε ανθρώπους φυσιολογικά ντυμένους, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις απαιτήσεις του ρόλου τους.
Για τη φωτογραφία επιλέχθηκε μία ψυχρή χρωματική παλέτα, δεν θα μας χαλούσε αν έκανε κάποια «σπασίματα» πιο ζεστών τόνων που θα έδιναν και λίγο συναίσθημα, κάποια συγκίνηση. Είναι γνωστό ότι τα χρώματα επιδρούν στο θυμικό του θεατή,
Οι φωτισμοί επίσης ψυχροί, ναι ταιριαστοί γιατί κινείται κυρίως η υπόθεση σε επαγγελματικούς χώρους, έχουμε να κάνουμε με έγκλημα, αλλά και με ανθρώπους.
Η σκηνοθετική οδηγία επίσης δεν ήταν πολύ εμφανής στο πρώτο επεισόδιο, κινηματογραφική εικόνα σαφώς, χρειάζεται όμως να αποκτήσει χαρακτηριστική ταυτότητα, αλλά είναι κάτι που πιστεύω ότι θα βρεθεί στην πορεία.
Η μουσική επένδυση είναι ατμοσφαιρική και εμπνέει μυστήριο, η θεματολογία είχε και μία επίκαιρη «απόχρωση», γιατί στο βάθος έμπαιναν στο σκηνικό οι γυναικοκτονίες.
Το σενάριο επομένως πιάνει τον παλμό της κοινωνίας, τι συμβαίνει γύρω μας και το περνάει στη μυθοπλασία, κρατάει σωστά το ρυθμό στο σασπένς. Παρατήρησα επίσης ότι είχε αναφορές σε γνωστά εγκλήματα πάθους που είχαν συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία στο παρελθόν. Ωστόσο οι διάλογοι θα έπρεπε να είναι πιο σφιχτοί, πιο προσωποποιημένοι.
Σε γενικές γραμμές από μία πρώτη γεύση, τα βράδια θα αποκτήσουν και αστυνομικό ενδιαφέρον με τον Σκαραβαίο που αναμφίβολα είναι μία δυνατή σειρά, πρόκειται για ένα είδος μυθοπλασίας που έλειπε πολύ και θα το βλέπουμε… Καλή αρχή!
