Δυο – φαινομενικά – άσχετες ειδήσεις:
α) Ενθουσίασαν το τηλεοπτικό κοινό οι «Σέρρες» του Γιώργου Καπουντζίδη.
β) ένας ομοφυλόφυλος φοιτητής δέχτηκε άγριο ξυλοδαρμό από άλλους φοιτητές, ενώ του έριξαν και μπογιές σε διάφορα σημεία του σώματός του στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Δυο – φαινομενικά – άσχετες χιλιομετρικές αποστάσεις:
α) Σέρρες – Ιωάννινα, 343 χιλιόμετρα. Ήταν η πόλη όπου βασανίστηκε, σωματικά και ψυχολογικά το 2015 ο Βαγγέλης Γιακουμάτης, φοιτητής της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, από άλλους φοιτητές. Βρέθηκε νεκρός περίπου 40 μέρες μετά την εξαφάνισή του.
β) Σέρρες – Πάτρα: 543 χιλιόμετρα. Είναι η πόλη, όπου ο φοιτητής χτυπήθηκε άγρια από άλλους φοιτητές. Η Πάτρα και τα Γιάννενα απέχουν αρκετά μεταξύ τους, αλλά δυστυχώς οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές μοιάζουν τρομακτικά. Θύτες και στις δυο περιπτώσεις, φοιτητές. Θύματα, ομοφυλόφιλα παιδιά. Εν έτει 2015 και 2023 όλα αυτά, όχι 1960 ή 1970.
Σέρρες. Η πόλη αλλά και η σειρά του Γιώργου Καπουντζίδη. Η πόλη καταγωγής του Γιώργου, αλλά και η δική μου, από την πλευρά της μητέρας μου. Οπότε κάθισα να τη δω και από ενδιαφέρον για τη δουλειά του Καπουντζίδη αλλά και από «τοπικιστικά» κίνητρα. Για την ακρίβεια, με παρότρυνε να τη δω ο γιος μου – καθίσαμε και την είδαμε παρέα, παρά το ότι την είχε δει μόνος του. Και ήταν αυτό που λέμε και στις Σέρρες «well spent time»: μέσα σε όλο αυτόν το χρόνο που πετάμε στη ζωή μας σε βλακείες και σαχλαμάρες, αυτές οι ώρες, οι «ώρες των Σερρών», ήταν καλά ξοδεμένες ώρες. Και ήταν κάτι πραγματικά υπέροχο που μπορείς να κάνεις μαζί με το παιδί σου, εκτός από το να βλέπεις μπάλα ή να παίζεις Playstation.
Τι έκανε ο Καπουντζίδης: Μια σειρά γεμάτη ανθρωπιά. Γεμάτη κανονικούς ανθρώπους, με λάθη, πάθη, μια οικογένεια γεμάτη χάσματα και αποστάσεις, έναν κοινωνικό περίγυρο που κουτσομπολεύει πίσω από μισόκλειστες πόρτες, έναν γκέι που ζει στην Αθήνα και επιστρέφει στις Σέρρες για τα «σαράντα» της μητέρας του και πρέπει να συνυπάρξει με τον πατέρα του, που ποτέ ουσιαστικά δεν αποδέχθηκε το γεγονός ότι ο ένας του γιος «βγήκε ομοφυλόφιλος».
Θα μπορούσε κάτι ανάλογο να συμβεί σε οποιαδήποτε οικογένεια»: ένα αγόρι ή ένα κορίτσι, να έχει μια διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα απ’ αυτή που η κοινωνία θεωρούσε ή θεωρεί «κανονική». Να μην μιλάνε, να μην επικοινωνούν, εκείνοι να κάνουν σαν να μην υπάρχει, εκείνος ή εκείνη να κάνει σαν να μην έχει οικογένεια, σαν να είναι ορφανός ή ορφανή. Ο Γιώργος Καπουντζίδης, που έχει βιώσει στο πετσί του το μπούλινγκ, που λοιδορήθηκε και χλευάστηκε, αντιμετωπίστηκε σαν «πλάσμα κατώτερου Θεού» αλλά δεν λύγισε, δεν διαλύθηκε, δεν άφησε την ασχήμια να θολώσει την καθαρότητα στη ματιά του και δεν χρησιμοποίησε τις δυσκολίες ως άλλοθι αποτυχίας. Στάθηκε στα πόδια του, πάλεψε, αγωνίστηκε και πέτυχε. Και το «πέτυχε» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έγινε ένας άνθρωπος πλούσιος και διάσημος, αλλά – κυρίως – ότι έγινε ένας άνθρωπος ακέραιος, δημιουργικός, που μπορεί να σου περάσει τα πιο όμορφα μηνύματα χωρίς ούτε το δάχτυλο να σου κουνάει, ούτε να σε κάνει να νιώσεις άσχημα με αυτό που μπορεί να αντικρύσεις στον καθρέφτη σου. Απλά, ίσως σε κάνει να θες να το αλλάξεις.
Στις «Σέρρες», υπάρχει και συγκίνηση αλλά υπάρχει και γέλιο – το συνηθίζει αυτό το πάντρεμα συναισθημάτων ο Καπουντζίδης. Πρωταγωνιστεί ο Πάνος Νάτσης ως Οδυσσέας, που τόσο τραγικά και αναπάντεχα έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό, ένας ταλαντούχος και όμορφος άνθρωπος που θα ζει για πάντα μέσα απ’ αυτή τη σειρά. Αλλά υπάρχει και η «θεία Σταματίνα», η υπέροχη Γιούλη Τσαγκαράκη, η μοναδική ξινή θεία που νοστιμίζει όλη τη σειρά. Υπάρχει ο ενοχικός πατέρας, Γιώργος Γάλλος και η εντελώς κενή και ματαιόδοξη ινφλουένσερ αδελφή του Οδυσσέα, η Λένα Δροσάκη. Υπάρχει και η μητέρα, η Λένα Ουζουνίδου, που μέσα από φλας – μπακ με κάποιον τρόπο ζει και «συμβουλεύει» τους αγαπημένους της. Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι χαρακτήρες που αλληλοεπιδρούν, μαλώνουν, αγαπιούνται, θυμώνουν, γελάνε, κακιώνουν και με κάποιον τρόπο είναι μαζί – όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, όπως συμβαίνει σε όλες τις παρέες.
Δεν προσπαθεί να είναι «διδακτικός» ο Καπουντζίδης, αλλά είτε το θέλει, είτε όχι, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ο ρόλος και ο προορισμός της τηλεόρασης ή του κινηματογράφου – αλλά απ’ την άλλη μεριά, ίσως κάπου ανάμεσα στη χαλάρωση, την ψυχαγωγία και την αποβλάκωση, να κρύβεται κάπου κι αυτή η «ιερή αποστολή», να γίνουμε δηλαδή λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Να νοιαζόμαστε, να αποδεχόμαστε, να μην κρίνουμε, να μην απορρίπτουμε κάποιον επειδή έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία, άλλη σεξουαλική προτίμηση, επειδή ψηφίζει άλλο κόμμα ή υποστηρίζει άλλη ομάδα. Είναι ένα χρήσιμο μάθημα ζωής οι «Σέρρες», όχι μόνο για τον τρόπο που η κοινωνία (μεγαλύτεροι άνθρωποι κυρίως αλλά και άνθρωποι «σύγχρονοι» ή μικρότεροι) αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία, αλλά για το πώς αντιμετωπίζουν κάθε τι το διαφορετικό.
Να τις δείτε τις «Σέρρες» – αν το φέρει η περίσταση δείτε το με το παιδί σας ή τα παιδιά σας. Όχι για να τα καταλάβετε καλύτερα αν είναι «διαφορετικά», αλλά κυρίως για να καταλάβουν εκείνα ότι, όταν μεγαλώσουν και πάνε στο Πανεπιστήμιο ή στη δουλειά τους ή σε μια ομάδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή βόλεϊ ή οπουδήποτε, μπορεί να συναντήσουν ανθρώπους που είναι «διαφορετικοί». Και αν δουν κάποιους να συμπεριφέρονται σε αυτούς τους ανθρώπους όπως οι φοιτητές στα Γιάννενα στο Βαγγέλη ή οι φοιτητές στην Πάτρα στον φοιτητή που χτύπησαν άγρια, δεν αρκεί να μη συμμετέχουν στο μπούλινγκ ή να μη γελάσουν, αλλά οφείλουν να δράσουν, να βγουν μπροστά, να υπερασπιστούν τον κάθε άνθρωπο που γίνεται στόχος μιας λυσσασμένης αγέλης. Να υψώσουν τη φωνή τους και να πρθώσουν το ανάστημά τους. Μόνο έτσι ο κόσμος μας, θα έχει μια ελπίδα αύριο.
