Είναι κάποιοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου, με τους οποίους δε μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Ή για τους οποίους θες να γίνεις ασπίδα. Δεν πάνε να λένε πολλοί γι’ αυτούς, εσύ δεν έχεις επιλογή από το να βασιστείς σε αυτό που εσύ έχεις ζήσει. Ο Πέτρος Κωστόπουλος υπήρξε για μένα ένας μέντορας, ένας επαγγελματικός πατέρας και για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, κλήθηκα να τον «σκοτώσω», να βγω σαν το πουλί που είναι έτοιμο να πετάξει πρώτη φορά μακριά από τη φωλιά. Αυτός είναι άλλωστε που ξεκίνησε το Intronews.

Τον έχω ζήσει σε αυτή τη δεκαετία σε όλες τις πιθανές κι απίθανες καταστάσεις, ψυχολογικές ιδίως, που με έκαναν να μπορέσω να καταλάβω γιατί όσοι άνθρωποι δούλεψαν μαζί του στην ΙΜΑΚΟ, τους οποίους γνώριζα πριν τον γνωρίσω ή στη διάρκεια αυτών των 10 ετών, γύριζαν και ξαναγύριζαν στις αναφορές τους σε αυτόν.

Μπόρεσα επίσης να κατανοήσω γιατί ο Πέτρος Κωστόπουλος ήταν μια σχολή που δεν την πλήρωνες, αλλά σε πλήρωνε. Μπόρεσα να κατανοήσω γιατί όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, θα πουλούσαν την ψυχή τους στον διάολο για να ξαναγυρίσουν στις ημέρες που δούλευαν για εκείνον ή με εκείνον. Εδώ το νιώθω εγώ που δεν έζησα τίποτα συννυφασμένο με τους παχυλούς μισθούς που έδινε στην ΙΜΑΚΟ.

Όσοι πέρασαν από τα χέρια του, κατέληξαν σε θέσεις ευθύνης, έχτισαν τις δικές τους μικρές αυτοκρατορίες και σε κάθε τους απόφαση στα επαγγελματικά, είχαν κάπου μέσα στο κεφάλι τους τον Πέτρο να τους δίνει συμβουλή ή να τους λέει «τι μαλακίες κάνεις», με αυτή την χαρακτηριστική παιδικότητα που έχει στο μπινελίκι που ρίχνει. Το παραπάνω δεν το υποθέτω στην τύχη, το υποθέτω εκ του ασφαλούς, διότι κι εγώ αυτό βιώνω σε αυτή τη διαδρομή μου σε τούτη τη δουλειά.

Πολλά μπορεί να πει ο οποιοσδήποτε για εκείνον. Ο καθένας έχει το δικό του βίωμα. Δεν επεδίωξα ποτέ να αντιπαρατεθώ για το ποιος είναι. Ούτε όμως θα απορρίψω και το δικό μου βίωμα για να ικανοποιήσω την αδηφαγία.

Γιατί τα γράφω όλα τα παραπάνω; Διότι η συνέντευξη που έδωσε ο Πέτρος Κωστόπουλος σε αυτή την πολύ ωραία κατάσταση που έχουν φτιάξει η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος στο Στούντιο 4, είδα μια από τις πιο ωραίες συνεντεύξεις του, σίγουρα η πιο ωραία που έχει δώσει τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Όσα έχει να μοιραστεί ο Πέτρος Κωστόπουλος

Σε πολλές τον θυμάμαι κάπως μαγκωμένο ή να είναι σε κατάσταση αδιαφορίας. Στην προκειμένη, ήταν ένας ανοιχτός άνθρωπος που έχει όμως και τα στοιχεία για να υποστηρίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αυτό είναι credit προφανώς για τους δύο παρουσιαστές, διότι τον γνωρίζουν πάνω από 30 χρόνια, έχουν μοιραστεί κι αυτοί μαζί του τα πάντα, από τα ψηλά στα χαμηλά, και του εμπνέουν μια ηρεμία.

Ήταν ένα πολύ ωραίο τηλεοπτικό αποτέλεσμα και μου δίνει και την ευκαιρία να αναφερθώ σε αυτή τη νέα του προσπάθεια με το podcast που κάνει για το iefimerida.gr, ένα είδος που πριν μερικά χρόνια δεν του άρεσε με τίποτα, αλλά όντας ένας άνθρωπος που ακούει πάντα το σύγχρονο και το νεανικό, ο Πέτρος Κωστόπουλος το τόλμησε. Αν έχω τη δύναμη κάπως να τον επηρρεάσω μέσα από αυτό το κείμενο, είναι κάποια στιγμή να κάνει ένα podcast για εκείνη την εποχή, να πει τις ιστορίες που έχει να πει, διότι αυτά που έχει ζήσει ακόμα και τα τελευταία χρόνια, που δεν είναι τα γκλαμουράτα της ζωής του, θα γινόντουσαν best seller.

Έχω ακούσει ένα πολύ μικρό κομμάτι των ιστοριών και θα ήταν πιστεύω από τα καλύτερα podcasts και με τρομερή δημοφιλία, αν ξεκινούσε ο Πέτρος Κωστόπουλος έναν κύκλο με καλεσμένους ανθρώπους που συμπορεύτηκαν μαζί του σε αυτή την αυτοκρατορία της ΙΜΑΚΟ, να πουν ιστορίες. Για μένα ειδικά, αλλά και ανθρώπους της δουλειάς που δεν προλάβαμε τίποτα από αυτά, θα είναι τρομερά ενδιαφέροντα όσα θα ακουστούν.

Του τα έχω πει κι από κοντά, του ‘χω πει να βγάλει την αυτοβιογραφία του και θα γίνει από τις πιο ευπώλητες, ελπίζω να ωριμάζει κι αυτή η ιδέα μέσα του, όπως το podcast, και να το κάνει σύντομα.