Όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να γράψουμε την άποψή μας για κάτι, είναι de facto πως πρόκειται για κάτι απόλυτα υποκειμενικό και, σε έναν βαθμό, αφήνει εκτός τις άλλες απόψεις. Εκφράζουμε την δική μας οπτική. Κάπως έτσι, αν μπαίναμε στη διαδικασία να γράψουμε για το Ράδιο Αρβύλα, για τον Κανάκη και την παρέα του, το πρώτο που θα κάναμε, είναι να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης στην τηλεόραση. Μπαίνουμε στην 18η σερί σεζόν που τους βλεπουμε με το ίδιο κόνσεπτ, ίδιος πυρήνας, αλλάζει μόνο ο φλοιός κάθε χρόνο.
Κάποια στιγμή έφτασαν ακόμα και οι ίδιοι, ο Κανάκης πρωτίστως, να εκφράσει επιθυμία να μη συνεχίσει το Ράδιο Αρβύλα και να πάει μόνο με το Βινύλιο. Στον ΑΝΤ1 δεν το θέλησαν και ήταν προϋπόθεση το ένα για το άλλο. Οπότε, η τριάδα το συνέχισε και το συνεχίζει και μάλιστα από εκεί που το είχε πάει μια φορά την εβδομάδα, το είχε πάει στις 4, τώρα είναι στις 2 και την 3η ημέρα της εβδομάδας κάνει το Boomers.
Το Ράδιο Αρβύλα, αν το δούμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, είναι ένα προϊόν φθαρμένο, κορεσμένο, χωρίς κάτι παραπάνω να δώσει, επί της ουσίας. Ούτως ή άλλως, καταπιάνεται με τον σχολιασμό της επικαιρότητας και διάφορων τραγελαφικών που συμβαίνουν τηλεοπτικά, τα οποία κι αυτά είναι πια τα ίδια και τα ίδια, άρα δεν υπάρχει κάτι το καινοφανές να ειπωθεί.
Στις δύο πρώτες εκπομπές, είχα ελάχιστες στιγμές γέλιου, οι οποίες δεν προκλήθηκαν από τον σχολιασμό των τριών, ούτε από τα αστεία μοντάζ που κάνουν. Προκλήθηκαν από τα ορίτζιναλ βίντεο, από το αρχικό περιεχόμενο. Ήταν δεν ήταν εκεί οι 3 τους, το ίδιο γέλιο θα έριχνα.
Αντιθέτως, θα αισθανόμουν και λιγότερο άβολα, μιας και πλέον, είναι εμφανές πως σε επίπεδο σάτιρας οι κώδικες τους απέχουν πολύ από αυτό που θέλει η νέα γενιά. Δεν το λέω ως κατηγορία, είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων. Κι εγώ σε 20 χρόνια, στα 55 μου, θα παλεύω να κάνω τον θείο που επικοινωνεί με τη νεολαία και θα φαίνομαι φαιδρός. Ειμαρμένη, το λένε.
Δεν υπάρχει κανείς, ειδικά στην Ελλάδα, που να μπορεί να επανεφεύρει το χιούμορ, που να ανανεώνεται για 18 χρόνια. Και 18 είναι το Ράδιο Αρβύλα. Ο Κανάκης, αν βάλουμε και το ΑΜΑΝ, είναι παρών σχεδόν σε όλα τα χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης με μόνο κενό τη χρονιά που έβγαλε ο Σερβετάς τη σειρά με τα σκετσάκια του. Κανείς δε μπορεί να είναι μέσα στα πράγματα και να φτιάχνει ουσιώδες περιεχόμενο για τόσα χρόνια. ‘
Ο Κανάκης το πήγε πιο πέρα από τα περισσότερα τηλεοπτικά πρόσωπα, θεωρητικά θα έπρεπε να έχει ακουμπήσει κάτω το ξίφος του και να έχει αποσυρθεί, αλλά τι να κάνει κι αυτός που το κοινό τον ζητάει;
Οι αριθμοί λένε όλη την αλήθεια για το Ράδιο Αρβύλα
Είναι εντυπωσιακό. Το Ράδιο Αρβύλα έχει καταστεί τέτοια συνήθεια που στην 18η σεζόν, ενώ για τόσα χρόνια ξεκινάει πάντα κάπου μέσα Νοέμβρη και το Πάσχα έχει τελειώσει, καταφέρνει να πηγαίνει πιο εύκολα στα 20άρια σε δυναμικό και γενικό σύνολο, που θα ήταν εταιρική αυτοκτονία για τον ΑΝΤ1 ή και για το ίδιο το Ράδιο Αρβύλα να σταματήσει.
Πέρα δηλαδή από όλες τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που πια είναι πιο κλισέ από το ίδιο το Ράδιο Αρβύλα, πρόκειται για μια εκπομπή που φέρνει πίσω και με το παραπάνω ό,τι κοστίζει. Και δίνει στον ΑΝΤ1 μια σταθερή πρωτιά στη ζώνη 20:00-21:00, συν ένα καλό lead in σε ό,τι ακολουθεί. Αποτελεί κολώνα δηλαδή και για το Grand Hotel που έπεται.
Χθες, για παράδειγμα, η τηλεθέαση ήταν 21.5% σε δυναμικό και 20.3% σε γενικό. Δηλαδή, ενώ έχω πει πιο πάνω ότι με το νεανικό κοινό δεν υπάρχει γέφυρα επικοινωνίας λόγω του ηλικιακού χάσματος, τα νούμερα με διαψεύδουν πανηγυρικά.
Άρα, οτιδήποτε και να πει ή γράψει ο οποιοσδήποτε, επειδή μιλάμε για τηλεόραση, όπου δεν μπορείς να πεις κι ότι θα βρεις κάτι το τρομερά πιο ποιοτικό από το Ράδιο Αρβύλα, στο τέλος αυτό που μετράει, είναι οι αριθμοί.
Ας θεωρώ εγώ τον Σερβετά ανούσιο, πιο ξεπερασμένο από ποτέ, ότι σε επίπεδο σχολιασμού δεν έχει τίποτα να προσφέρει, ας θεωρώ ότι ο Κιούσης κι ο Κανάκης είναι σαν τους 50άρηδες που πάνε σε κλαμπ για να χορέψουν με τα 20χρονα, υπάρχει ένα μέρος του κοινού, αρκετά μεγάλο, που τους γουστάρει ακριβώς όπως είναι. Κι ας μην είναι στο prime τους. Κι είναι κι ο ΑΝΤ1 που το χρειάζεται για πυλώνα του.
Πώς το λένε οι φίλαθλοι; Στηρίζουμε την ομάδα στα πάνω και στα κάτω, στις χαρές και στις λύπες. Έτσι και με το Ράδιο Αρβύλα. Είναι σαν το ταίρι σου που είστε 30-40 χρόνια μαζί, έχετε κι οι δυο γεράσει, αλλά εξακολουθείτε να βλέπετε ο ένας τον άλλον ως τους πιο όμορφους.