Θα έλεγα ότι η σειρά Μαμά στα Κρυφά βγήκε συγκυριακά σε μία στιγμή που θα μπορούσε να έχει όλα τα φόντα για να περάσει στο τηλεοπτικό κοινό, ωστόσο δεν το πέτυχε, παρά το λαμπερό καστ, καθώς μοιάζει αρκετά πρόχειρη.
Να σημειώσουμε ότι το σενάριο της σειράς επιμελείται ο Πάνος Αμαραντίδης και την σκηνοθεσία κάνει ο Νίκος Ζαπατίνας.
Θα ξεκινήσω από τη συγκυρία… Μία μέρα πριν από την πρεμιέρα, στη Βουλή ειπώθηκε το ανεκδιήγητο «Τράβα να κάνεις και εσύ κανένα παιδί» από τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριαζίδη προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στα πλαίσια της συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης.
Η φράση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων τόσο στα αντιπολιτευτικά κόμματα, στις γυναικείες οργανώσεις, ακόμη και ενδοκομματικά στη ΝΔ.
Τι καλύτερη συγκυρία για να κάνει πρεμιέρα η Μαμά στα κρυφά, μία σειρά με μία γυναίκα που πέρα από τη μητρότητα δηλώνει την αυθυπαρξία της ως γυναίκα και καταφέρνει να εισβάλλει δυναμικά και στον εργασιακό χώρο… Όμως εις μάτην!
Τι θα δεις στη νέα σειρά της ΕΡΤ
Θα έλεγα ότι τα μηνύματα που περνάει η σειρά, είναι μάλλον αναχρονιστικά και ανήκουν στο παρελθόν και ίσως κάποια θέματα αγγίζονται με αφέλεια και επιφανειακά. Για να το πω αναλυτικά, βλέπουμε μία γυναίκα που είχε επιλέξει να μεγαλώσει τα παιδιά της και ο θάνατος του άνδρα της την σπρώχνει στην αναζήτηση εργασίας.
Φυσικά υπάρχει δυσκολία για μία γυναίκα που είναι μητέρα να βρει θέση εργασίας, καθώς οι εργοδότες προτιμούν συνήθως νέες γυναίκες χωρίς υποχρεώσεις. Σαφώς οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας ή οι μητέρες δεν είναι πρώτη επιλογή, και μέχρι εδώ όλα καλά, όμως…
Βλέπουμε διαρκώς να υπάρχει το μήνυμα της γυναίκας που πρέπει να είναι αφοσιωμένη αποκλειστικά στα παιδιά της -τα οποία είναι σχετικά μεγάλα, δεν ανήκουν στις βρεφικές και μεταβρεφικές ηλικίες.
Βρίσκει εργασία σε ένα δικηγορικό γραφείο, όπου εργοδότης της είναι ένας… σεξιστής και αγενής άνθρωπος.
Ακόμη και αν φέρει ένα τραύμα, θα έλεγα ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι εξαιρετικά ακραίος -σχεδόν καρικατούρα- και δεν έχει καμία δικαιολογία να ασκεί mobbing, δηλαδή να κακοποιεί τους εργαζομένους του που τρέμουν στο πέρασμά του ή σε μία κρίση ανδρικής αυτοπεποίθησης να απευθύνεται στην υπάλληλό του με τη φράση «Με θέλεις, με θέλεις πολύ» με το «Καλημέρα», λες και είναι το πιο επιθυμητό αρσενικό στον πλανήτη, αλλά κάνει σεξουαλική παρενόχληση ουσιαστικά…
Και η ίδια εξαιτίας της ανάγκης της για εργασία, όπως και άλλες γυναίκες στο γραφείο, να συμπεριφέρονται διαρκώς σαν τρεμάμενα ψάρια…
Φίλη της γίνεται μία γραμματέας που κυριολεκτικά στα δύο πρώτα επεισόδια διαρκώς έτρεμε και μία γυναίκα στο διπλανό διαμέρισμα που όπως η ίδια δήλωσε παίρνει ψυχοφάρμακα (λάθος μήνυμα και εδώ) για να αντιμετωπίσει την πλούσια καθημερινότητά της και δεν αντέχει τα προβλήματα των ταπεινών.
Επιφανειακή ήταν η προσέγγιση και στο θέμα της λευχαιμίας -ασθενεί ένας συμμαθητής της κόρης της Λίζας- και σε άλλα θέματα που είδαμε να θίγονται από έντονα ως πιο ελαφρά, ανούσια και τα τηλέφωνα με τη Βούλα που μονίμως επαναλαμβάνει ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι «στο σπίτι».
Στα θετικά ότι η παραγωγή είναι καλύτερη από το ιταλικό πρωτότυπο Non dirlo al mio capo, αλλά το θέμα και η όλη παρουσίαση παραμένουν παλιακά.
Το καστ να σημειώσουμε ότι είναι εξαιρετικό, όμως οι ηθοποιοί «καίγονται» λόγω των υπόλοιπων προβλημάτων της σειράς. Και η Τζένη Θεωνά στο ρόλο της μητέρας που για να εργαστεί κρύβει ότι έχει παιδιά, και ο Αντίνοος Αλμπάνης στο ρόλο του δικηγόρου-τέρατος και η Νικολέττα Καρρά στο ρόλο της υστερικής πλούσιας και τα δύο παιδιά της Λίζας και η Νίκη Λάμη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό προσπαθώντας να υποστηρίξουν με επαγγελματισμό το κόνσεπτ… Γενικότερα δεν υπάρχει πρόβλημα ηθοποιών, αλλά πρόβλημα σε όλα τα υπόλοιπα.
Κατανοούμε ότι πρόκειται για rom com, συνδυάζει και στοιχεία δραμεντί, όμως και αυτό το είδος έχει εξελιχθεί και αλλάξει σε σύγκριση με το παρελθόν, κάτι που δεν διαπιστώσαμε στη σειρά που είδαμε.
Με λίγα λόγια, καλή η προσπάθεια, αλλά μάλλον άστοχη, επιφανειακή και παλιακή, χωρίς βάθος στους χαρακτήρες και μάλλον χωρίς λόγο να προβάλλεται στο κρατικό κανάλι. Από εμάς είναι «όχι».
