Ζούμε στο 2024. Τα πάντα έχουν συμβεί και έχουν ξανασυμβεί. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Όμως, υπάρχουν κάποια κλισέ που όταν τα ακούς από συγκεκριμένους ανθρώπους, τα νιώθεις, δεν είναι πια κλισέ. Ο Σάκης Τανιμανίδης κι ο Γιώργος Μαυρίδης είναι δύο πρόσωπα που έχουν αυτό το χάρισμα να μετατρέπουν τα κλισέ σε πρωτότυπα, κι ας είναι αυτό μια ψευδαίσθηση. Αυτό θρέφει όμως τους ανθρώπους και παίρνουν θάρρος για να κυνηγήσουν τη δική τους ψευδαίσθηση.

Η επανένωσή τους για το The Reunion Travel Show ή YOLO, για κάποιους είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, μια βουτιά προς τα πίσω, για άλλους είναι κάτι καινούργιο, κάτι που ήθελαν να το δουν διότι δεν το βλέπεις στην τηλεόραση συχνά, για όλους όμως, πιστεύω, είναι κάτι που ξυπνά συναισθήματα.

Στο πρώτο επεισόδιο της νέας εποχής του World Party Mentality, Σάκης Τανιμανίδης και Γιώργος Μαυρίδης ξεκίνησαν από την Ουγκάντα και έδειξαν πως δεν είναι μια ταξιδιωτική εκπομπή, αλλά μια διαδρομή περιπέτειας που θέλει να εξερευνά τα ανθρώπινα όρια ενός δυτικού ανθρώπου σε συνθήκες ανοίκειες ως προς τον δυτικό τρόπο ζωής.

Η Ουγκάντα είχε για την ομάδα της εκπομπής μια εμπειρία που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι είσαι όχι ένα είδος ανώτερο από τα άλλα, ένας παντεπόπτης, ένας θεός, αλλά ένα μέρος μιας τεράστιας αλυσίδας και πως η εγκεφαλική ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους δεν το τοποθετεί υψηλότερα από τους γορίλες, τα ζώα που έστειλαν ως την Ουγκάντα τους δύο.

Ένα όνειρο ετών εκπληρώθηκε, όπως είπαν αρκετές φορές ο Σάκης Τανιμανίδης και ο Γιώργος Μαυρίδης, περπάτησαν στο μεγάλο εθνικό πάρκο, βρέθηκαν κοντά σε μια αγέλη από γορίλες, έγιναν αποδεκτοί με ηρεμία από τα θηλαστικά και μπόρεσαν να καταγράψουν λίγη από την ζωή τους.

Κι αφού τελείωσαν με αυτό, βρέθηκαν στο Sipi Falls, ένα από τα διάσημα σημεία της Ουγκάντας με καταρράκτες (έχει πληθώρα σε καταρράκτες η χώρα, ούσα στη μια πλευρά της τεράστιας Λίμνης Βικτώριας, παρά το ότι είναι landlocked χώρα, δεν έχει δηλαδή γύρω της θάλασσα) και έκαναν ραπέλ από 100 μέτρα, κατεβαίνοντας έναν βράχο μέχρι τη λίμνη που καταλήγουν τα νερά του καταρράκτη. Μοιράστηκαν τον μεγάλο τους φόβο πριν πέσουν, αλλά μοιράστηκαν και τον αυθεντικό, παιδικό τους ενθουσιασμό.

Κι εκεί, ο Τανιμανίδης είπε κάτι που θα μου μείνει. «Ξεκινήσαμε λίγο διστακτικά σε αυτή την νέα περιπέτεια, αλλά νομίζω πως μετά από αυτό εδώ, δέθηκα πιο πολύ από κάθε άλλη στιγμή με τον Γιώργο». Μια τέτοια εμπειρία ξεκλείδωσε και ένωσε τις χημείες των δύο φίλων που πέρασαν ένα διάστημα ετών με παγωμάρα, που ο ένας δεν βρέθηκε στον γάμο του άλλου, που ο Μαυρίδης έχασε την συντροφιά του, τη σκυλίτσα του Μόλι, που πέθανε από γηρατειά, που ο ένας άρχισε το Dragon’s Den και προχώρησε σε μια σειρά από επιχειρηματικές κινήσεις, και ο έτερος, ο Μαυρίδης, έβγαλε μια σειρά ντοκιμαντέρ με ταξίδια σε φυλές της Αφρικής.

Τα δύο μαθήματα ζωής που έδωσαν Τανιμανίδης-Μαυρίδης στο πρώτο επεισόδιο

Αυτά τα δύο σημεία στο πρώτο επεισόδιο του The Reunion, είναι που συμπυκνώνουν και την αξία τέτοιων εκπομπών.

Από τη μία ένα μάθημα. Αν θες να δεις κάτι, πας σε αυτό, δεν το αιχμαλωτίζεις και το φέρνεις σε σένα. Εσύ είσαι ο Μωάμεθ, πας στο βουνό. Δεν μετακινείς το βουνό με τη βία.

Ακούω συχνά ανθρώπους να λένε «κι εγώ πού θα δω λιοντάρι και ελέφαντα;». Ε, την απάντηση σας την έδωσαν ο Τανιμανίδης και ο Μαυρίδης. Όχι μόνο με λόγια (το είπε κάποια στιγμή ο Μαυρίδης για την αιχμαλωσία σε ζωολογικούς κήπους), μα με πράξεις, με το παράδειγμα.

Σίγουρα, δεν έχουμε όλοι την οικονομική δυνατότητα να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι. Ή, γιατί δεν είναι ζήτημα χρημάτων ως προς την Ουγκάντα, δεν έχουμε όλοι την ψυχική άνεση να αφήσουμε τα δυτικά πρότυπα ζωής. Δεκτό. Η λύση όμως δεν είναι η αιχμαλωσία ψυχών. Τα περιβάλλοντα όπου ζουν, είναι επισκέψιμα, φυλάσσονται, προστατεύονται τα σπίτια τους. Και μέσα από το συναίσθημα που έδειξαν Τανιμανίδης-Μαυρίδης, καταλαβαίνει κανείς λίγο περισσότερο πόσο χρήσιμοι είναι οι γορίλες για την ανθρωπότητα. Και κάθε έμβιο ον.

Η δεύτερη σκηνή, αυτή με την κατάβαση με σχοινί, είναι ένα πιο εσωτερικό ζήτημα, μια μάχη του καθενός μας με το μέσα του για να βρει το κάλεσμα του σε αυτή τη ζωή που ζει.

Οκ, είναι μια τηλεοπτική εκπομπή, έχει σκηνοθεσία, έχει έναν καλλιτεχνικό σκοπό, κάποια πράγματα επιτηδεύονται, αλλά ο πανηγυρισμός και ο ενθουσιασμός των δύο στο τέλος του επεισοδίου, είναι, έστω ως τηλε-εικόνα, το πιο ισχυρό ναρκωτικό του κόσμου, το πιο ισχυρό φάρμακο.

Προσωπικά, βλέποντάς τους, θυμήθηκε πού βρίσκεται η ψυχική μου ανάταση, τι ζητάω από τη ζωή μου, αναγνώρισα ένα ξεχασμένο συναίσθημα. Ναι, μου το έχουν υπενθυμίσει κι άλλοι στο παρελθόν. Όχι έτσι. Ο Τανιμανίδης κι ο Μαυρίδης, άσχετα με τα επώνυμά τους, με το πώς είναι ως άνθρωποι, ούτε με αφορά, απλά ως δύο τύποι, μου το υπενθύμισαν και δεν απέρριψε το μέσα μου ως μια κλισέ ευκολία.

Γι’ αυτό και το The Reunion Travel Show στον ΑΝΤ1 είναι το ένα από τα δύο πράγματα που έχει η φετινή prime time στο οποίο θα επιστρέφω για να το δω.

Είναι μια καταγραφή ταξιδιού, περιπέτειας, υψηλού επιπέδου, διαποτισμένη με την παιδικότητα που έχουν, επίσης σε υψηλό επίπεδο, Τανιμανίδης και Μαυρίδης. Ιδανικό κόμπο.

ΥΓ. Αν το δείτε αυτό, σκεφτείτε να ανεβάζετε στο Spotify playlists με τα τραγούδια που επιλέγετε για μουσική επένδυση.

ΥΓ2. Ρε Γιώργο, οκ, δεν έχεις δει Lion King, αλλά είναι δικαιολογία ότι δεν το είδες επειδή δεν έχεις παιδιά; Δηλαδή δεν έχεις υπάρξει παιδί; 13-14 ετών ήσουν το 1994 που κυκλοφόρησε…