Το sex πουλάει. Και στο The Idol υπήρχε άφθονο. Αλλά όπως και στην πραγματική ζωή, οτιδήποτε είναι κενού περιεχομένου γίνεται αδιάφορο αφού δοκιμαστεί. Στο Idol όλα είναι κραυγαλέα: Τα σεναριακά twist, τα κλισέ, το χτίσιμο των χαρακτήρων, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών (Lily-Rose Depp και Abel «The Weeknd» Tesfaye), οι σκηνές σεξ… Όλα κραυγάζουν, ωστόσο, τίποτε δεν κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από τα κενού περιεχομένου αντικείμενα.
Παραδόξως, πριν προβληθεί το Idol οι ιθύνοντες του HBO ορκιζόταν σε αυτό. Το cast των ηθοποιών είναι αξιολογότατο -πέρα από τη δημοφιλία που απολαμβάνει ο Weeknd εξαιτίας του μουσικού του ταλέντου και της περιέργειας του πλανήτη να δει την κόρη του Johnyy Depp και της Vanessa Paradise. Hank Azaria, Suzanna Son, Troye Sivan, Da’Vine Joy Randolph δεν αποτελούν αμελητέες μονάδες, τουναντίον. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορούσε να σώσει το Idol από τη μετριότητα -που δεν ήταν καν, χρυσή!
Ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο και η σιγουριά του Weeknd για το ταλέντο του πέρα από τη μουσική: Ζήτησε να κάνει διορθώσεις που τελικά έφτασαν στο σημείο να απορριφθεί το αρχικό σενάριο της Amy Seimetz.
Το παράδοξο είναι πως ο Weeknd στο Idol ειρωνεύεται τα στελέχη της βιομηχανίας που προσπαθούν να «κατευθύνουν» τους καλλιτέχνες, τη στιγμή που εκείνος, ένας άπειρος στη συγγραφή σεναρίων διέλυσε το αρχικό πλάνο. Και οι ιθύνοντες του ΗΒΟ το ανέχθηκαν.
Idol: Το Storyline και τα παράδοξα
Η σύνοψη του Idol είναι περίπου αυτή: Η Jocelyn (Lily-Rose Depp) θέλει απεγνωσμένα να κερδίσει πίσω τον τίτλο της ως η μεγαλύτερη και πιο sexy pop diva του κόσμου, μετά από έναν νευρικό κλονισμό που διέκοψε την πιο πρόσφατη περιοδεία της. Ο Tedros, ένας διαβόητος επιχειρηματίας νυχτερινών κέντρων, μπαίνει αναπάντεχα στη ζωή και αναζωπυρώνει τα πάθη της.
Στα πέντε επεισόδια της σειράς, λοιπόν, η Lily-Rose Depp είναι το Idol, κάτι μεταξύ Britney Spears, Madonna, ντυμένη σαν τη Dua Lipa, με μόλις ένα ρούχο τη φορά -είναι πολύ σπάνιες οι φορές που φοράει δύο. Από τη μία θέλει να αποκτήσει μια καλλιτεχνική οντότητα που θα μνημονεύεται ακόμη και μετά τον θάνατό της, από την άλλη θέλει να πάρει πίσω τα σκήπτρα της pop diva, σκήπρα που έχασε μετά τον νευρικό κλονισμό της.
Εκεί είναι που εμφανίζεται ο Tendros (The Weeknd), ο οποίος είναι ιδιοκτήτης ενός club. Για κάποιο λόγο που δεν γίνεται αντιληπτός από τον μέσο τηλεθεατή, εκείνη γοητεύεται από εκείνον. Δεν την πείθει μόνο με τη γοητεία του, αλλά και με το μουσικό του υπόβαθρο, τις αμφιλεγόμενες ιδέες του.
Σταδιακά είναι ο Tendros που «τρέχει» το σόου για την Jocelyn, μετακομίζει στο σπίτι της και φέρνει και άλλους καλλιτέχνες που έχει κάτω από τις φτερούγες του στο σπίτι της -καλλιτέχνες που βλέπουν τον χειριστικό Tendros ως Θεό τους.
Η σύγκρουση ανάμεσα στο ζευγάρι δεν θα αργήσει να έρθει, για λόγους ζήλειας.
Ο σκηνοθέτης της σειράς, Sam Levinson (Euphoria) εστιάζει στο σεξουαλικό παιχνίδι μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών -σεξουαλικό παιχνίδι που φτάνει στις παρυφές του σαδομαζοχισμού. (Αυτή είναι η κατήχηση που κάνει στους καλλιτέχνες του ο ήρωας, «ο πόνος πρέπει να γίνεται έμπνευση» -σαν να λέει «βασανιστείτε» ως άλλος Λευτέρης Πανταζής)
Η «κλειδαρότρυπα» στις ζωές των μεγάλων stars που θέλει να προσφέρει ο Weeknd και ο Levinson δεν είναι άλλη από το σεξ, την κατανάλωση ναρκωτικών και αλκοόλ. Όσοι δεν είναι σταρ και βρίσκονται στο κάδρο του σκηνοθέτη προσπαθούν να τους απομυζήσουν. Ομάδες ανθρώπων πίσω από τους σταρ διαγκωνίζονται για το ποιος θα τους επηρεάσει. Αλλά χωρίς πλάνο ή σχέδιο που να εξυπηρετεί το απώτερο σκοπό τους.
Το ακραίο σεξ γίνεται το όχημα για να γραφτούν αμφίβολες μουσικές επιτυχίες, αλλά και για να καταστήσει υποχείριο ο ένας τον άλλον. Πρόκειται για ένα power game, το οποίο δυστυχώς, δεν αποτυπώνεται στο The Idol με τρόπο πειστικό. Τα σεναριακά κλισέ διαδέχονται ακατανόητα twists και το τέλος, το οποίο κάποιοι «διαφήμιζαν» ως «το καλύτερο όλων των εποχών» είναι επιεικώς χειρότερο και από το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Ίσως ο Levinson θα έπρεπε να διαβάσει Ευρωπαϊκή λογοτεχνία, παρέα με τον Weeknd, για να αντιληφθούν καλύτερα πως στήνονται αιώνιες ιστορίες όπως το Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα της Ύπαρξης ή το Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα.
