Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις μία υπερπαραγωγή ως μέτρο σύγκρισης -η σειρά Εζέλ υπήρξε μία από τις σημαντικότερες τουρκικές υπερπαραγωγές και έγραψε ανεξίτηλη τηλεοπτική ιστορία- τα πράγματα είναι δύσκολα…
Ο άξονας του Εζέλ βασίζεται στον μύθο του Κόμη Μόντε Κρίστο, αλλά η σειρά κατάφερε να απαγκιστρωθεί από τον μύθο και να πάει ένα βήμα πιο πέρα.
Βέβαια κάθε καλλιτεχνικό έργο οφείλει να αντιμετωπίζεται ως αυτούσιο, για να δούμε λοιπόν τι έγινε στην ελληνική βερσιόν αυτής της τόσο γοητευτικής ιστορίας.
Δεν θα σταθώ στο σενάριο, αυτό λίγο πολύ ήταν καθορισμένο ήδη από την τουρκική δραματουργία και η σειρά του ALPHA, Ο Τιμωρός, ακολούθησε άρτια τον άξονά του…
Όμως κάτι έλειπε… Η ελληνική παραγωγή αν και είναι φιλότιμη προσπάθεια, δεν μπόρεσε να αγγίξει το δυσθεώρητο «ύψος» της τουρκικής.
Τα σκηνικά πολύ στημένα, δεν απέπνεαν τον απαιτούμενο ρεαλισμό, η σκηνοθεσία πιεσμένη και οι ηθοποιοί αμήχανοι ίσως υπό το άγχος ότι σίγουρα θα υπάρξει μέτρο σύγκρισης με τους Τούρκους συναδέλφους τους καθώς στη σειρά έπαιζε η αφρόκρεμα της τουρκικής πρώτης γραμμής ηθοποιών.
Ίσως και σκηνοθετικά -σκηνοθετεί ο Μιχάλης Κωνσταντάτος- κάποια σημεία δεν είχαν την απαιτούμενη βαθύτητα, είχαν επιφανειακή διαχείριση, ήταν ωστόσο ενδιαφέρον ότι χρησιμοποιήθηκε πολύ έντεχνα και σωστά το μουσικό χαλί.
Ενστάσεις υπάρχουν και για το καστ, δεν θα φανταζόμουν τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη να υποδύεται ένα ρόλο –ο θείος Ραμίζ- που υποδύθηκε υποδειγματικά και συγκινητικά ο Τουνζέλ Κουρτίζ, ούτε ηλικιακά ταιριάζει να είναι ο μέντορας, ούτε μπόρεσε να πιάσει εκείνο το βάθος και το πολυεπίπεδο των συναισθημάτων ενός ανθρώπου στα βαθιά του γεράματα που αποφασίζει να στηρίξει ένα νεότερο άνθρωπο με τις γνώσεις και τη σοφία του… Έστω τη σοφία του υποκόσμου…
Δεν έβγαζε επίσης την σκληρότητα που έχει ένας φυλακόβιος βαρώνος… Ο άνθρωπος όσο ζει είναι ελεύθερος… (μία σκηνή που πάντα με συγκινεί).
Υπάρχουν όμως και τα θετικά… Ο Αλέξανδρος Σταύρου εντελώς διαφορετικός απ’ ό,τι τον είχαμε συνηθίσει, πολύ πιο ώριμος υποκριτικά και με ένα ρόλο που δείχνει ότι θα είναι σύντομος, σε πρώτη ανάγνωση, αλλά ουσιαστικός…
Η Γιώτα Φέστα πάντα σε κάθε της ρόλο βρίσκει τα πατήματα για να τον χτίσει με μοναδική τεχνική, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος που υποδύεται έναν μάλλον άχαρο ρόλο -μονοδιάστατα κακό χαρακτήρα- του έδωσε ωστόσο βάθος και οντότητα.
Μου άρεσαν και τα νέα παιδιά που είχαν φρεσκάδα και ωραίο αυθόρμητο παίξιμο, η Ελίζα Σκολίδη που έχει δώσει ωραία δείγματα υποκριτικής γενικώς, ο Πάρις Σκαρτσολιάς, ο Δημήτρης Κίτσου και ο Κώστας Νικούλι.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και η Μαρίνα Καλογήρου ξανασυναντιούνται μετά τον Καζαντζάκη και γίνονται ζευγάρι -έστω και ένα ζευγάρι που δεν συνδέεται με αγνά και ειλικρινή συναισθήματα, αλλά ως ηθοποιοί έχουν χημεία και βγάζουν οικειότητα.
Η φωτογραφία ήταν αρκετά καλή και τα έντονα κόμπακτ χρώματα, αλλά και τα παιχνίδια με τα θολά πλάνα της κάμερας έδιναν ατμόσφαιρα στη σειρά, κάτι που χρειάζεται απαραιτήτως γιατί και οι ατμόσφαιρες έχουν το ρόλο τους σε σειρές αυτού του τύπου. Ενδιαφέρον είχε και το μοντάζ που λειτούργησε υπέρ της σειράς.
Τον Δημήτρη Λάλο τον είδαμε λίγο σχετικά, καθώς θα εμφανιστεί ουσιαστικά στα επόμενα επεισόδια σε πλήρες άνοιγμα του ρόλου, θα προτιμούσα ωστόσο να ξεφύγει λίγο από τη μανιέρα του Κρητικού Μαθιού και να αφεθεί σε ένα διαφοροποιημένο Μάρκο-Άρη με άλλη ματιά, με στιβαρότητα και άλλο στήσιμο.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που του έκλεψαν τη ζωή χωρίς να το επιλέξει ή να το θέλει, γιατί κάποιος άλλος όρισε τη μοίρα του και θέλει να πάρει πίσω τη ζωή του ορίζοντας και αυτός με τη σειρά του τη μοίρα των άλλων.
Το Εζέλ προσωπικά το θεωρούσα πάντα τη σειρά-ορόσημο που με έκανε να αγαπήσω τις τουρκικές σειρές, γιατί διασταύρωνε τις μοίρες πάνω σε μία «σκακιέρα» με σκληρό τρόπο συνδυάζοντας αναπάντεχα μία τρυφερή ποιητικότητα σε όλη αυτή την περιπέτεια και εύχομαι –επειδή με μία μόνο «ματιά» δεν κρίνεται εξ ολοκλήρου μια σειρά- Ο Τιμωρός να καταφέρει να κερδίσει το τηλεοπτικό στοίχημα και να βγει νικητής, είναι άλλωστε μία ιστορία επιβίωσης και εκδίκησης πάνω απ’ όλα…
Και επειδή μία κριτική έχει πάντα και υποκειμενικά στοιχεία, αξίζει να το δείτε και μπορεί να σας κερδίσει με τη διαφορετικότητά του…
Να πω μόνο για το φινάλε πως με τους συναδέλφους μου εδώ στο Intro που το συζήτησα, που δεν έχουν δει το Εζέλ, Ο Τιμωρός τους φάνηκε αρκετά καλός. Οπότε υπάρχει κι αυτή η διαφορά οπτικής.
Παίζουν: Δημήτρης Λάλος, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Μαρίνα Καλογήρου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Γιώτα Φέστα, Άννυ Λούλου, Νίκος Χαλκιαδάκης, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Εριέττα Μανούρη, Δανάη Επιθυμιάδη, Μελέτης Γεωργιάδης, Ελεάνα Στραβοδήμου, Μαρία Χάνου, Νίκος Γκέλια, Γιώτα Αργυροπούλου, Κώστας Μπάρας, Ναταλία Σουίφτ.
Σενάριο: Γιώργος Κόκουβας
Πλοκές: Μαίρη Ζαφειροπούλου – Χ.Β Σπηλιόπουλος
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κωνσταντάτος
Διευθυντής Φωτογραφίας: Γιάννης Καραμπάτσος
Σκηνικά: Νατάσσα Παπαστεργίου
Κοστούμια: Κατερίνα Τσακότα
Μουσική: Νίκος Τερζής
