Όλα τα δίπολα, όλα τα αντιθετικά φύτεψε στην ψυχή μας η σειρά της ΕΡΤ, Το Δίχτυ, η σειρά που έχει στήσει ο Μανούσος Μανουσάκης και έχει σκοπό να καταπιαστεί με ζόρικα κοινωνικά φαινόμενα που τα γνωρίζουμε, τα έχουμε ζήσει ως ακούσματα στο πετσί μας, αλλά δεν έχουμε έρθει όλοι αντιμέτωποι με αυτά, να ξέρουμε το εύρος τους, το πώς εξελίσσονται.
Στο πρώτο επεισόδιο το Δίχτυ εστιάζει στην σχολική βία, στο bullying, σε μια περίοδο που έχουμε δει κι ακούσει 3-4 μαζεμένα περιστατικά μεγάλης κλίμακας και σε μια εποχή που είναι σαφές πως αυξάνεται ο λεγόμενος «κωλοπαιδισμός». Και πια, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο απλό ώστε να πεις πως η λύση βρίσκεται στους γονείς. Υπάρχουν πια κακά παιδιά, κακοί άνθρωποι, που η δικαιολογία πως οι γονείς τους είναι οι φταίχτες, έχει πια καταντήσει φθηνοί.
Αυτό είναι κι ένα ενοχλητικό κομμάτι που έχει η σειρά, ότι προσπαθεί το σενάριο να μετατρέψει τα τέρατα σε θύματα άλλων, τον αρχινταή, το συμμορίτη του σχολείο που βασανίζει αλλόχρωμους, άστεγους και τους συμμαθητές του για την πλάκα του, τον βλέπουμε να έχει έναν βίαιο πατέρα που δεν είναι με τη μητέρα του, δε ζει στο σπίτι, ένα μέλος της παρέας τον καθαγιάζει λέγοντας πως επειδή δεν ανήκε πουθενά, αναγκάστηκε να μπει στη «λίγκα» του καθάρματος…
Το πρώτο επεισόδιο είναι βάναυσο για να το δεις, σου γυρίζει το στομάχι, θες να κλείσεις την τηλεόραση από την ωμή βία που βλέπεις να εκδηλώνεται από «εφήβους».
Είναι μια συγκρουσιακή κατάσταση που θες από τη μία να το κλείσεις γιατί δεν αντέχεται, κι από την άλλη λες μέσα σου ότι θα συνεχίσεις να βλέπεις για να υπενθυμίζεις στο μέσα σου πως δεν είσαι κακός άνθρωπος, αλλά και για να ξέρεις πλήρως ποια είναι η πραγματικότητα. Να πεις ότι αντέχεις την αλήθεια.
Ένα δυνατό θέμα, δεν αρκεί για να κάνεις μια καλή σειρά
Αυτό είναι το μόνο θετικό που βρήκα στη σειρά ως σειρά. Ότι αφηγηματικά πέτυχε αυτό που ήθελε. Κι είναι παράδοξο ότι το πέτυχε έχοντας κακές επιλογές στην προσέγγιση των ερμηνειών και ένα μέτριο σενάριο, όπως αυτό αποτυπώθηκε από τους ηθοποιούς.
Με εξαίρεση τους 3-4 βασικούς, δηλαδή Αθερίδη-Τζιόβα-Παπαχαραλάμπους-Γεωργιάδου, στους υπόλοιπους ηθοποιούς είδα αβάσιμα πράγματα σε αρκετές σκηνές, όπως στην συζήτηση που έκαναν οι 2 αστυνομικοί στο σχολείο με τη μαθήτρια ή μετά με τον φίλο της που ήταν θύμα κακοποίησης από τη συμμορία.
Είδα ασύμβατες ερμηνείες από τους «καθηγητές», αλλά και από τους «συμμορίτες», με χαρακτηριστικότερη όλων αυτή στη σκηνή στο φινάλε του επεισοδίου, όπου έχει συλληφθεί ο αρχισυμμορίτης. Καλά, στο φινάλε του επεισοδίου, όλο το τελευταίο 15λεπτο ήταν αστείο στις αντιδράσεις των ηθοποιών.
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι πως κάποιες από αυτές τις ερμηνείες-προσεγγίσεις που χαρακτηρίζω ασύμβατες, δεν τις χρεώνω στους ηθοποιούς, μα σε αυτό που τους έδωσε το σενάριο και η σκηνοθεσία.
Αν δεν ήταν η βαναυσότητα του θέματος και η ωμή αποτύπωση που σου τραβάει όλη την προσοχή, αρκετές σκηνές θα ήταν λόγος ως και να γελάσεις ειρωνικά. Σα να μην έγινε καμία καθοδήγηση ή έρευνα πάνω στον ρόλο. Ή σα να ήταν σκοπός οι αστυνομικοί να παίξουν όπως οι αστυνομικοί στην Ελλάδα, δηλαδή να είναι κακοί στη δουλειά τους.
Επιπλέον, κατανοώ πως πρέπει να αναδειχθούν κάποια κοινωνικά ζητήματα, αλλά έχουν ήδη αναδειχθεί. Η μυθοπλασία δεν προσθέτει κάτι περισσότερο. Η σειρά μοιάζει πολύ με το Κάνε Ότι Κοιμάσαι, και προσθέτει ψυχικό βάρος σε έναν θεατή που έχει παραγεμίσει με τέτοιο από τόσες δραματικές σειρές που έχουν γυναικοκτονίες, βία, τοξικότητα και αποτύπωση της κακίας που διακρίνει την ανθρώπινη φύση.
Και ακριβώς επειδή πρόκειται για ζητήματα που διαρκώς προσελκύουν το ενδιαφέρον, νιώθω πως η εκάστοτε σειρά προσπαθεί όλο και λιγότερο να έχει μια σωστή δομή και αφήγηση και επαφίεται στη δυναμική της κεντρικής ιδέας. Τα παραπάνω, σαφώς, αφορούν το πρώτο επεισόδιο. Μπορεί στα επόμενα να δούμε κάτι άλλο. Θα το καταγράψουμε.
Όπως επίσης αφορούν τον δικό μου τρόπο θεώρησης και το τι θα ήθελα να δω εγώ από τους ηθοποιούς.
Το πρώτο επεισόδιο της σειράς, πάντως, δεν ήταν υποσχόμενο, τα καλά του στοιχεία δεν αρκούσαν για να κρυφτούν τα μη θετικά, και, ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος θα μπει στη διαδικασία να επενδύσει σε μια σειρά που είναι τόσο μα τόσο σκληρή, ίσως η πιο σκληρή της φετινής χρονιάς, ου μην και της περσινής.
Δηλαδή, και καλή να είναι η σειρά, είναι ψυχοφθόρο αυτό που είδα στο πρώτο επεισόδιο και τόσο απαιτητικό που είναι προτιμότερο να δω ένα ντοκιμαντέρ για την βιομηχανία του κρέατος, παρά αυτό.
