Περιεχόμενα
Λίγα πράγματα αξίζουν σε αυτήν την ζωή. Αλλά οι λέξεις «λίγος» και «ζωή» είναι υποκειμενικές, όπως τα πάντα-να γιατί έχει δυσκολέψει η μεταξύ μας επικοινωνία, λόγω της Απανταχού Υποκειμενικότητας. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι το φαγητό, η τέχνη, ο έρωτας, το γέλιο, η συγκίνηση είναι ικανοί λόγοι να μας συγκρατήσουν από τον θάνατο. Όπου θάνατος, εν προκειμένω, μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημος με τις έννοιες «αναχωρητικότητα», «θα μείνω μέσα», «βαριέμαι».
Είναι κρίμα που δεν έχουμε όσα χρήματα (νομίζουμε πως) μας αξίζουν για να γυρίσουμε τον κόσμο, να γίνουμε πιο όμορφοι, πιο σοφές, πιο δημοφιλείς. Για να μένουμε σε σπίτι ονειρικό και να κάνουμε ό, τι μάς καπνίσει. Είναι κρίμα γιατί αν τα είχαμε θα καταλαβαίναμε πως δεν ήταν εκείνα που μας έλειπαν όταν ήμασταν φτωχοί.
Η γράφουσα ασπάζεται ευλαβικά την θρησκεία της Μποεμίας. Με βαριές τσέπες και κυρτές πλάτες, με κρύα ντους και φρικτά προγράμματα γυμναστικής, με εξαναγκαστικά χαμόγελα σε frames ψηφιακής ευτυχίας και με την ανάγκη να ανήκω οπωσδήποτε σε μία πλευρά, δεν μπορώ να απογειωθώ στην ζωή.
Πρέπει να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματός μου και να της επιτρέψω να με βγάλει στον κόσμο κλείνοντάς την πίσω μου σθεναρά. Ύστερα, να ερωτευτώ ένα πουλί που αψηφά το μεγάλο λεωφορείο, να ξεχάσω αφόρτιστο το κινητό μου όλη μέρα, να επιλέξω μια άλλη διαδρομή για τον γυρισμό, να πω την αλήθεια έστω σε έναν άνθρωπο, έστω σε μένα.
Η ζωή είναι το μοναδικό όνειρο που αξιωνόμαστε ως απόντες. Καλό είναι να έχει γεύση, χρώμα, συναντήσεις. Και, αντί πολιτικής ορθότητας, αγάπη.
Τα top picks των «πολύ» νοτίων προαστίων για καφέ, ποτό και dining
Πράγμα πρώτο, βασικό
Να φάμε πανετόνε χωρίς να είμαστε μαλάκες. Που θα πει, χωρίς να κράζουμε την ύπαρξή του και την εκθαμβωτική επέλασή του στην ελληνική αγορά, χωρίς να θεωρούμε ότι είναι «άλλο ένα κέικ» και χωρίς να τα βάζουμε με τους ανθρώπους που το λατρεύουν.
Το πιο νόστιμο πανετόνε στην Αθήνα το φτιάχνει ο Αντώνης ο Σελέκος, φούρναρης, ζαχαροπλάστης, πέιστρι σεφ ή όπως διάολο. Ο Αντώνης έχει φτιάξει εδώ και λίγους μήνες έναν φασέικο χώρο στο Παγκράτι που λέγεται Antonis Selekos Conceptual Desserts και έχει προσηλωθεί στην παρασκευή του πανετόνε.
Το παραγγέλνεις, το φτιάχνει-μαζί με τους συνεργάτες του- και στο παραδίδουν ή πας και το παίρνεις, απολαμβάνοντας την απροσποίητη, ιντελεκτουέλ ραστώνη της συνοικίας και την καινουργίλα του χώρου. Πιες κι ένα καφεδάκι εκεί.
Είναι ακριβό το πανετόνε, αλλά αξίζει. Τριανταδύο με τριανταοκτώ ευρώ θα σου πάει, αναλόγως ποιο θα διαλέξεις, αλλά α-ξί-ζει. Να κάνεις ένα ωραίο τραπέζι σπίτι και να το κόψετε. Να καμαρώσεις πρωινό για δύο με άπειρο καφέ και βρακιά και φιλιά στο κρεβάτι. Να έχεις και να τσιμπολογάς για κανα τριημεράκι κατά μόνας.
Μοσχοβολά βούτυρο και αγάπη. Δεν μοιάζει αυτό που δοκίμασες κατά λάθος πρόπερσι από τα Λιντλ στο τραπέζι της εξαδέρφης σου. Δεν έχω κάτι με τα Λιντλ, αλλά το πανετόνε τους δεν λέει. Κανενός σούπερ μάρκετ δηλαδή. Και όχι, δεν τρώγεται μόνο τα Χριστούγεννα το γλυκάκι αυτό.
Θα με ευχαριστήσεις με την πρώτη μπουκιά, στο υπόσχομαι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αποκλειστικό: Ο Αντώνης Σελέκος ετοιμάζει, μεταξύ άλλων, το πρώτο Γαστρονομικό Φεστιβάλ στην Αστυπάλαια. Χαμός θα γίνει το φετινό καλοκαίρι.
Πράγμα δεύτερο, για την σωτηρία της ψυχής που είναι μεγάλο πράγμα
Άκου τα τραγούδια της Λιλιπούπολης σε αυτόν εδώ τον σύνδεσμο:
Θυμάσαι που μερικοί φίλοι σου πόσταραν αυτές τις μέρες για την Μαριανίνα Κριεζή, την στιχουργό; Δεν πειράζει που δεν την ήξερες, εγώ σε ζηλεύω. Θα πέθαινα να μην ξέρω τη Νικολακοπούλου, ας πούμε, και να την ανακαλύψω τώρα, λίγο πριν τα 30 μου. Τι δώρο, Θε μου, η άγνοια.
Αλλά επειδή κι η γνώση είναι δώρο, ειδικά όταν μιλάμε για μουσική και για τραγούδια, άκου όλη την Λιλιπούπολη (δεν τα έγραψε όλα η Κριεζή) και θα νιώσεις ένα κράμα συγκίνησης, χαράς, επιθυμίας για αταξίες και για έρωτα που δεν θα έχεις, μάλλον, ξανανιώσει ακούγοντας ένα άλμπουμ μέχρι σήμερα.
Πράγμα τρίτο, το γέλιο της εβδομάδας μας
Προτιμώ τα δακρύβρεχτα, τα βαριά, τα σκιαχτικά, αυτά που μένουν πάνω στην ψυχή μου σαν λαδιά και την τρίβω μέρες μπας και βγει, αλλά μάταια.
Όσο μεγαλώνω (κι εγώ), προτιμώ τα ευφυή. Τα ευφυή έχουν μια αβαρή υπόσταση μες στην βαριά τους σημασία, σε χαράζουν ύπουλα χωρίς πολλές μύξες, τα θυμάσαι για πάντα, σαν κάτι απρόσμενα χαϊκού που διηγούνται σε πέντε λέξεις όλη σου την ζωή.
Και μες στα ευφυή και τα αστεία. Τα πραγματικά αστεία, τα βγαλμένα από την πραγματικότητα, τα δουλεμένα με λίγη φαντασία. Θέλει ταλέντο η πλάκα. Αν θες να γελάσεις, υπάρχουν άπειροι τρόποι σήμερα και οι κωμικοί μας είναι πια σελέμπς και μας μαστίζουν με απανωτά βιντεάκια, ατακάρες στα σόσιαλ και δεν συμμαζεύεται. Υπάρχουν αστείες σελίδες, αστείες διαφημίσεις, αστεία σήριαλ, αστεία απ’ όλα.
Και υπάρχει και η Ήρα Κατσούδα, μια stand up comedian που έχει φτιάξει μια παράσταση πάρα πολύ καλή που αρέσει σε άντρες, γυναίκες, μικρούς, μεγάλες, αρνήτριες της όρθιας κωμωδίας, νοσταλγούς του αβίαστου γέλιου.
Προλαβαίνεις να πας αυτή την Πέμπτη στο θέατρο Αλκμήνη. Άντε, μια δυο Πέμπτες ακόμα. Πήρε πολλοστή παράταση.
Λέγεται «Για Γυναίκα καλή είναι», ο τίτλος είναι ειρωνικός, η παράσταση δεν είναι φεμινιστική, μετά μπορεί να πετύχεις την Ήρα για ποτά στο μπαρ «Λόλα» παραδίπλα.
Κι αξίζει μια μνεία και στην Δήμητρα Νικητέα που ανοίγει το stand up της Ήρας και είναι μία γλύκα, να το θυμάσαι αυτό το όνομα, θα το ακούμε.
ΥΓ: Να έχεις μετρητά, δεν δέχονται κάρτες. Δεν είναι θέμα θεάτρου, είναι θέμα παραγωγής. Την πατήσαμε εμείς.
Πράγμα τέταρτο, για να μην ξεχνιόμαστε
Αλλά επειδή μερικές από εμάς είμαστε ταγμένες στο σκοτάδι, ρε παιδί μου, και δεν σκοπεύουμε να το απαρνηθούμε και εντελώς, υπάρχει μια διαμαντάρα στο Netflix που αξίζει, αξίζει, αξίζει.
Μιλώ για το The House, ένα stop motion animation που χωρίζεται σε τρία μέρη, το ένα καλύτερο από το άλλο.
Κάτι μάλλινα μωρά τρέχουν να κρυφτούν υπό το φως κεριών σε μια τρομακτική έπαυλη, ένας απελπισμένος αρουραίος πασχίζει να πουλήσει ένα σπίτι, μια γάτα βλέπει το σπίτι της να πλημμυρίζει και αγχώνεται, μέχρι που έρχεται ο Μιγιαζάκι (sic) να την σώσει από τον ίδο της τον εαυτό.
Το βρήκα συγκλονιστικό, ίσως διαφωνήσεις μαζί μου, δεν έγινε κάτι, μάλλον όμως θα λατρέψεις. Αν δεν έχεις Netflix, μην βάλεις. Μπορείς κάλλιστα, ως λάτρης of the dark, να πας στο σινεμά (τι όμορφο που είναι να πηγαίνουμε στο σινεμά, τι κατά βάθος μελαγχολικό, σα να ψιθυρίζουμε στην ζωή μας ότι δεν αντέχεται χωρίς μικρές αποδράσεις) και να δεις τη νέα ταινία του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Λέγεται «Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών», είναι πολύ καλή, όχι όσο καλή οι προηγούμενες του σκηνοθέτη, δεν θα ήθελα να το αναλύσω άλλο. Η Κέιτ Μπλάνσετ έγραψαν μερικοί πως είναι καρικατούρα και ξεκαρδίστηκα. Μιλάμε για την απόλυτη γυναικάρα, φαμ φατάλ, δαιμόνισσα, αρχέτυπο φαντασίωσης. Και, ναι, είμαι στρέιτ γυναίκα- φαντάσου.
Πράγμα πέμπτο, λιγάκι αφηρημένο, αλλά ας όψεται
Η οδός Κολοκοτρώνη είναι μια σπουδαία αρτηρία στο κορμί της Αθήνας. Περνάει ωραίο, καθαρό αίμα από εκεί. Τάκος, σουβλάκια, ινδικά, ένα σούπερ μακαρονάδικο, μαγαζάκια, προσπάθειες ματαιόδοξων ανθρώπων να καμωθούν τους αλληλέγγυους (συνήθως επιτυχώς), φανταστικά κοσμήματα, σφολιάτες του ονείρου που στέκονται απευθείας στην κοιλίτσα και τον πωπό και το Αιώνιο Booze. Άσε τον Λούβρο να το λέει Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. Είναι κι απ’ αυτό. Αλλά πρωτίστως είναι μπαρ καθαρόαιμο, τσαμπουκαλεμένο.
Μέσα, ήρωες βγαλμένοι από κυρίως αμερικανικά μυθιστορήματα παίζουν σκάκι, καπνίζουν, φλερτάρουν, κοιτούν το αχανές ταβάνι. Μουσικάρες. Συνήθως. Και ατμόσφαιρα εξωπραγματική. Ένα κουκούλι που αντί να σε προστατεύει, σε εκθέτει. Κάπου άγνωστα, κάπου αχαρτογράφητα.
Ένας σνομπ τύπος που κρύβει ένα πολύ νόστιμο φιλί μέσα στο στόμα του για κάποια, για κάποιον, για μένα. Σφηνάκια βότκας.
Μια μικρή όαση μες στην ξενερωτίλα του κόβιντ που πλανάται σαν φάντασμα με βαριές αλυσίδες πάνω από τις νύχτες μας.
Η Εσμεράλδα να φορά βελούδινα ρούχα και να λικνίζεται στο μπαρ, κοντά στην πόρτα, ανυποχώρητα εφηβική. Η Ειρήνη να προσπαθεί να με προλάβει να μη φύγω σαν κυνηγημένη. Ένας τενόρος να νομίζει ότι θα μας γαμήσει όλες. Ένας ντι τζέι με πιτζάμες. Θραύσματα ερώτων, ιστοριών που δεν θα γραφτούν ποτέ, συμπυκνωμένη περίληψη μιας νύχτας από το 1984, το 1999, το 2005 και το απόψε.
Να μας έρθεις εκεί κάποια νύχτα.
