Περιεχόμενα
Λίγα πράγματα αξίζουν σε αυτήν την ζωή. Αλλά οι λέξεις «λίγος» και «ζωή» είναι υποκειμενικές, όπως τα πάντα-να γιατί έχει δυσκολέψει η μεταξύ μας επικοινωνία, λόγω της Απανταχού Υποκειμενικότητας.
Ας συμφωνήσουμε όμως ότι το φαγητό, η τέχνη, ο έρωτας, το γέλιο, η συγκίνηση είναι ικανοί λόγοι να μας συγκρατήσουν από τον θάνατο. Όπου θάνατος, εν προκειμένω, μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημος με τις έννοιες «αναχωρητικότητα», «θα μείνω μέσα», «βαριέμαι».
Είναι κρίμα που δεν έχουμε όσα χρήματα (νομίζουμε πως) μας αξίζουν για να γυρίσουμε τον κόσμο, να γίνουμε πιο όμορφοι, πιο σοφές, πιο δημοφιλείς. Για να μένουμε σε σπίτι ονειρικό και να κάνουμε ό, τι μάς καπνίσει. Είναι κρίμα γιατί αν τα είχαμε θα καταλαβαίναμε πως δεν ήταν εκείνα που μας έλειπαν όταν ήμασταν φτωχοί.
Η γράφουσα ασπάζεται ευλαβικά την θρησκεία της Μποεμίας. Με βαριές τσέπες και κυρτές πλάτες, με κρύα ντους και φρικτά προγράμματα γυμναστικής, με εξαναγκαστικά χαμόγελα σε frames ψηφιακής ευτυχίας και με την ανάγκη να ανήκω οπωσδήποτε σε μία πλευρά, δεν μπορώ να απογειωθώ στην ζωή.
Πρέπει να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματός μου και να της επιτρέψω να με βγάλει στον κόσμο κλείνοντάς την πίσω μου σθεναρά. Ύστερα, να ερωτευτώ ένα πουλί που αψηφά το μεγάλο λεωφορείο, να ξεχάσω αφόρτιστο το κινητό μου όλη μέρα, να επιλέξω μια άλλη διαδρομή για τον γυρισμό, να πω την αλήθεια έστω σε έναν άνθρωπο, έστω σε μένα.
Η ζωή είναι το μοναδικό όνειρο που αξιωνόμαστε ως απόντες. Καλό είναι να έχει γεύση, χρώμα, συναντήσεις. Και, αντί πολιτικής ορθότητας, αγάπη.
Κατ’ αρχάς και κατ΄αρχήν…
Και πάλι, μας έλαχε να ζήσουμε κάτι αναπάντεχο και φρικαλέο. Έναν πόλεμο την εικοστή δεύτερη χρονιά του εικοστού πρώτου αιώνα. Πιο κοντά μας από όσο μπορεί να νομίζουμε.
Και λέω:
Να μην καμωνόμαστε τους διεθνολόγους και τους αναλυτές. Να παρακολουθούμε ψύχραιμα, κριτικά. Να μην ξεχνάμε ότι η ειρήνη δεν είναι δεδομένη, ούτε διηνεκής.
Τι παράξενο: Αποκριές με μυρωδιά αίματος. Σε ποια ταινία παίζουμε τους κομπάρσους; Ποιος σκηνοθετεί; Μήπως τελικά δεν υπάρχει Θεός;
Παρότρυνση πρώτη: η έξοδός μας
Να ακούσουμε ζωντανή μουσική και να απολαύσουμε τους μουσικούς μας που είναι ακόμα ζωντανοί. Ένα σωρό ενδιαφέροντα λάιβ. Να πάμε για ένα ποτό, να δώσουμε ευκαιρίες στις μουσικές μας σκηνές.
Κι αν μας βγάλει ο δρόμος προς Πειραιά, να πάμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο απίθανης αισθητικής και ατμόσφαιρας Café Bistrot του. Εκεί, έχει ήδη ξεκινήσει ένας κύκλο μουσικών συναντήσεων αφιερωμένων στην όπερα, την τζαζ και την σύγχρονη ελληνική μουσική. Συγκεκριμένα, η Δευτέρα ανήκει στην Όπερα, η Τετάρτη στην Τζαζ και το Σάββατο στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Από τις 21:00 και μετά όλα αυτά.
Ιδανικός τόπος για πρώτο ραντεβού, με ένα κρασί και ωραίο ντύσιμο, έτσι για αλλαγή.
Παρότρυνση δεύτερη: τα ψώνια μας
Σε αντίστοιχο καλλιτεχνικό mood, μόνο που τώρα θα φοράμε ό, τι μας κατέβει, γιατί απλώς θα πάμε να ψωνίσουμε κονσέρβες για τα γατιά, λίγο γάλα και κανένα φρούτο. Το πιο ωραίο Ok market βρίσκεται Αγίας Ζώνης και Φωκίωνος και έχουμε έναν καλό λόγο να το προτιμήσουμε για τα ψώνια μας.
Ανάμεσα στα πατατάκια, τα παγωτά, τις τσίχλες και τα καθαριστικά, θα δούμε υπέροχα γλυπτά που κάλλιστα θα μπορούσαμε να τα μπερδέψουμε με προς πώληση προϊόντα. Όχι ότι δεν είναι προς πώληση. Απλώς κάνουν 200 και 250 ευρώ.
Το νέο πρότζεκτ, με τίτλο «Basic Needs», της 29χρονης εικαστικού Μαριλίας Κολυμπίρη διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χώρο του, με τα αντικείμενα που τον περιβάλλουν, τις βιοτικές του ανάγκες και τον καταναλωτισμό.
Κεραμικά προϊόντα όπως όσπρια, σοκολάτες, μπισκότα, ελληνικός καφές αλλά και καθαριστικά πανάκια και σκούπες, τοποθετούνται σε εμφανή σημεία στα ράφια του καταστήματος, μπερδεύονται με τα πραγματικά προϊόντα που απεικονίζουν, και αποκτούν νέες αξίες και ποιοτικούς συμβολισμούς, μετατρέποντας τον επισκέπτη από καταναλωτή σε θεατή.
Κάθε μέρα εκεί είναι η έκθεση, προλαβαίνετε μέχρι 11 Μαρτίου και στις ώρες λειτουργίας του σούπερ μάρκετ, από τις 8 το πρωί ως τις 11 το βράδυ.
Παρότρυνση τρίτη: ο εαυτός μας
Ώρες στο σπίτι. Ώρες πολύτιμες, κι ας μην το καταλαβαίνουμε πάντα. Στα ακουστικά τα Μικροπράγματα του Άρη Δημοκίδη, μερικά από τα πλέον αξιόλογα ελληνικά podcasts. Ή, εναλλακτικά, αυτό το ρεμίξ του ΙΟΝ, κι ας μην είναι Σάββατο.
Να τακτοποιήσουμε τα αρχεία μας στο λάπτοπ. Να περάσουμε εικόνες και κείμενα στον σκληρό δίσκο. Να αδειάσουμε τον κάδο ανακύκλωσης, πώς μου αρέσει να αδειάζω τον κάδο ανακύκλωσης, σα να ψεκάζω με σπρέι μοσχολέμονο την ψυχή μου και κάτι να καθαρίζει.
Να πάμε στην βιβλιοθήκη στο σαλόνι και να φτιάξουμε μια μικρή στοίβα με τα αδιάβαστα βιβλία μας και να ξεκινήσουμε να τα διαβάζουμε, όποτε μάς κάνει κέφι. Να κουβαλάμε πάντα ένα βιβλίο στην τσάντα, για τις περιπτώσεις εκείνες που ένα ραντεβού μας μας στήνει ή που μας πιάνει η όρεξη μες στο ατελείωτο δρομολόγιο του ηλεκτρικού.
Ξεκίνησα να διαβάζω ένα θρίλερ του T.J Newman, την «Πτώση» από τις εκδόσεις Κάκτος. Το βιβλίο πούλησε λέει πάνω από 22.000 βιβλία την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του στις ΗΠΑ, το καλοκαίρι του 2021. Η υπόθεση: Μόλις επιβιβαστήκατε σε μια πτήση προς Νέα Υόρκη. Υπάρχουν άλλοι 143 επιβάτες. Αυτό που δεν γνωρίζετε είναι ότι 30 λεπτά πριν την πτήση η οικογένεια του πιλότου έπεσε θύμα απαγωγής. Για να ζήσει η οικογένειά του, πρέπει όλοι οι επιβάτες της πτήσης σας να πεθάνουν.Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η οικογένειά του είναι να ακολουθήσει ο πιλότος τις εντολές και να ρίξει το αεροπλάνο.
Στο μεταξύ, πεινάσαμε.
Να φτιάξουμε ένα εύκολο και πρωτότυπο φαγητό για να μας καλοπιάσουμε: σπαγκέτι με αγκινάρες. Κατεψυγμένες κούπες αγκινάρας, που ξεπαγώνουμε (2-3 κομμάτια αρκούν), σοτάρουμε έχοντας ψιλοκόψει, σβήνουμε με λευκό κρασί και προσθέτουμε λευκό τυρί και ξύσμα λεμονιού, μαζί με μερικές σταγόνες. Βράζουμε πένες ή ριγκατόνι και προσθέτουμε μαζί με λίγο από το αμυλούχο νεράκι τους στο τηγάνι, μέχρι όλο το φαγητό να έχιε γίνει μέσα εκεί ένα. Ανακατεύουμε, Τρίβουμε άφθονο πιπέρι, αλατίζουμε, αν θέλουμε προσθέτουμε λίγο ακόμα ξύσμα λεμονιού και πασπαλίζουμε με λίγη παρμεζάνα ή γκράνα παντάνο (το αγαπημένο μου). Τρώμε απολαυστικά μαζί με ένα ποτήρι κρασί, από αυτό που σβήσαμε το φαγητό μας.
Να ψεκάσουμε πάνω στις λάμπες του σπιτιού μας λίγο από το αγαπημένο μας άρωμα. Ή το δικό της/του. Να μην παίρνουμε την ζωή μας, την καθημερινότητά μας ως απολύτως δεδομένη.
Όσο μπορούμε. Κάποιες μέρες είναι απολύτως αδύνατο.
Παρότρυνση τέταρτη: λίγο ακόμα φαγητό
Οι chimichangas στο Che στον Πειραιά. Η κρεατότουρτα στο Όξω Νου στα Εξάρχεια. Ο αφρός τυροκαυτερής στο Dopios στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων στο κέντρο της Αθήνας. Το σουβλάκι του Μάνου Θεμιστοκλέους και Κωλέττη-μόνο μεσημέρι. Βαριέμαι, αυτή την εποχή, τις νέες, πολλά υποσχόμενες αφίξεις-δεν ακυρώνω καμία προσπάθεια.
Μου έχει λείψει το κλασικό, το αγαπημένο, το δοκιμασμένο, όχι απαραιτήτως το παμπάλαιο. Στα ολοκαίνουργια εστιατόρια δεν μιλάμε για εμάς, αλλά για το φαγητό.
Θέλω να βγαίνω έξω και να συμβαίνουν συναρπαστικά πράγματα και όχι μόνο στον ουρανίσκο μου.
Παρότρυνση πέμπτη: ένα παλιό Tedx
Μόνο λινκ, πολλά δάκρυα:
