Λίγα πράγματα αξίζουν σε αυτήν την ζωή. Αλλά οι λέξεις «λίγος» και «ζωή» είναι υποκειμενικές, όπως τα πάντα- να γιατί έχει δυσκολέψει η μεταξύ μας επικοινωνία, λόγω της Απανταχού Υποκειμενικότητας.
Ας συμφωνήσουμε όμως ότι το φαγητό, η τέχνη, ο έρωτας, το γέλιο, η συγκίνηση είναι ικανοί λόγοι να μας συγκρατήσουν από τον θάνατο. Όπου θάνατος, εν προκειμένω, μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημος με τις έννοιες «αναχωρητικότητα», «θα μείνω μέσα», «βαριέμαι».
Είναι κρίμα που δεν έχουμε όσα χρήματα (νομίζουμε πως) μας αξίζουν για να γυρίσουμε τον κόσμο, να γίνουμε πιο όμορφοι, πιο σοφές, πιο δημοφιλείς. Για να μένουμε σε σπίτι ονειρικό και να κάνουμε ό, τι μάς καπνίσει. Είναι κρίμα γιατί αν τα είχαμε θα καταλαβαίναμε πως δεν ήταν εκείνα που μας έλειπαν όταν ήμασταν φτωχοί.
Η γράφουσα ασπάζεται ευλαβικά την θρησκεία της Μποεμίας. Με βαριές τσέπες και κυρτές πλάτες, με κρύα ντους και φρικτά προγράμματα γυμναστικής, με εξαναγκαστικά χαμόγελα σε frames ψηφιακής ευτυχίας και με την ανάγκη να ανήκω οπωσδήποτε σε μία πλευρά, δεν μπορώ να απογειωθώ στην ζωή.
Πρέπει να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματός μου και να της επιτρέψω να με βγάλει στον κόσμο κλείνοντάς την πίσω μου σθεναρά. Ύστερα, να ερωτευτώ ένα πουλί που αψηφά το μεγάλο λεωφορείο, να ξεχάσω αφόρτιστο το κινητό μου όλη μέρα, να επιλέξω μια άλλη διαδρομή για τον γυρισμό, να πω την αλήθεια έστω σε έναν άνθρωπο, έστω σε μένα.
Η ζωή είναι το μοναδικό όνειρο που αξιωνόμαστε ως απόντες. Καλό είναι να έχει γεύση, χρώμα, συναντήσεις. Και, αντί πολιτικής ορθότητας, αγάπη.
Μίμησις Πράξεως Σπουδαίας και Τελείας
Όλα είναι τραγωδίες-με την καλή την έννοια. Ό, τι θεατρικό, όποια συναυλία, όποια ταινία. Η μουσική έχει πάρει κεφάλια φέτος. Δεν έχω καταφέρει να πάω πουθενά, αναπνέω για συναυλία Θανάση Παπακωνσταντίνου στις 13 του Ιούλη, ήθελα σαν τρελή Σάτι στον Κήπο Μεγάρου, διάβασα τα καλύτερα, έσκασα από την ζήλεια μου κι η ζωή συνεχίζεται.
Από καλοκαιρινές εξόδους πολιτισμού, πήγα ένα θέατρο και ένα σινεμά και τα δύο με τον Α., πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, γιατί όταν είναι εκείνος ο Α. δίπλα μου, η αλήθεια διαστρεβλώνεται και φωτίζεται αλλιώς, με τον Τρόπο του έρωτα, τον άδικο για τους μη ερωτευμένους που βλέπουν τον κόσμο, τις ταινίες και τις παραστάσεις σαφώς πλησιέστερα στην πραγματική τους διάσταση.
Δηλαδή, εγώ την ταινία «Μαγνητικά Πεδία» του Γιώργου Γούση δεν θα άντεχα να την δω αν δεν ήταν ο Α. Αν εξαιρέσεις μια σκηνή που με ανατρίχιασε μέχρι το μεδούλι, βρήκα για ακόμα μια φορά φτωχό (και δεν μιλώ εδώ για μπάτζετ) το ελληνικό σινεμά. Αυτό έχουμε να παρουσιάσουμε; Πολαρόιντ, ινστγραμικής αισθητικής πλάνα ρετρό μαγαζιών, βρώμικων τζαμιών και μιας ανθρώπινης συνάντησης εκκρεμούς, καμωμένης από περιγράμματα ηρώων και όχι ήρωες;
Πού είναι η μυθοπλασία, η αγωνία, η καταβύθιση (όχι, δεν καταβυθίζομαι με φιλοσοφικές συζητήσεις και μακρινά πλάνα αυτοκινήτου που τρέχει σε άδειους δρόμους), πού είναι το νόημα που, όπως θα έλεγε και ο Α. Συγκινεί τον καθηγητή πανεπιστημίου και την φουρνάρισσα, που τους κάνει να συναντιούνται οι ψυχές τους;
Παραθέτω την γαμάτη σκηνή, όχι δείτε και ακούστε τραγούδισμα:
Και τι ωραία που είναι τα θερινά σινεμά, γενικώς. Εμείς πήγαμε στο Στέλλα στην γειτονιά μου, την Κυψέλη και έβγαλα τα παπούτσια μου και ακούμπησα στα χαλίκια. Γιατί να’ ναι άδεια, γιατί να κλείνουν ένα ένα τα σινεμαδάκια; Πρέπει το Υπουργείο Πολιτισμού να φροντίσει άμεσα και επιτακτικά γι’ αυτό.
Πολύ πιο γεμάτο το Θέατρο Βράχων, στην παράσταση «Το Όνειρο ενός Γελοίου». Για αυτήν την παράσταση, που προηγήθηκε της προβολής ταινίας, θα μπορούσα να γράψω ένα μικρό βιβλιαράκι με λιλά εξώφυλλο, από αυτά που βρίσκουμε στα ταμεία των βιβλιοπωλείων και τα αγοράζουμε γιατί δεν μπορούμε να τους αντισταθούμε.
Κείμενο του Ντοστογιέφσκι. Φανταστικό κείμενο. Σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα. Καταπληκτική σκηνοθεσία. Για τον Άρη Σερβετάλη τα λόγια είναι μικρά και περιττά. Ξεκίνησα να σημειώνω, όσο η Ηθοποιάρα αυτή, περπατούσε πριν την έναρξη της παράστασης (ή μήπως είχε κιόλας ξεκινήσει;) στις κερκίδες και παραληρηματικά μονολογούσε υποβασταζόμενος σε πατερίτσες-μια κίνηση εντόμου που διατηρήθηκε και αναδιπλώθηκε σε όλη την διάρκεια, μια κίνηση που δεν θα μπορέσω ποτέ στην ζωή μου νε ξεχάσω, σαν το πιο ολοκληρωμένο ποίημα.
Σημείωσα λέξεις που μου έκαναν εντύπωση, λέξεις που σκοπεύω να χρησιμοποιώ συχνότερα:
Μαδέρι
Λάρυγγας
Νοτίζω
Κατάποση
Αδαπάνητος
Το κείμενο-αποκαλυπτικό και με μια άγρια θρησκευτικότητα- γράφτηκε κάπου στο μακρινό 1877, στο περιοδικό που εξέδιδε ο Ντοστογιέφσκι με τίτλο «Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα». Το θέμα του; Η ενσάρκωση του ανθρώπου που πασχίζει να βρει τα πατήματά του σε μια συνθήκη ζωής ζόρικης, σκοτεινής, μακριά από την Αλήθεια. Ο ήρωας θέλει να πεθάνει, μη βρίσκοντας νόημα σε τίποτα και, τότε, επινοεί ή βιώνει ένα Όνειρο-Αποκάλυψη, με αφορμή την άσχημη, απαξιωτική συμπεριφορά του απέναντι σε ένα μικρό, τυχαίο κοριτσάκι (έναν άλλο άνθρωπο) που ζήτησε την βοήθειά του.
Το σκηνικό είναι μέρος της παράστασης οργανικό: μια πολιτεία μεγάλων, ξύλινων επίπλων που πλέουν και ορθώνονται σε μια δεξαμενή γεμάτη με νερό, φωτίζονται εξαίσια από μπάρες φωτός που αλλάζουν χρώμα (Γιώργος Καρβέλας υποδειγματικός φωτιστής), ενώ μερικά πλαστικά λουλούδια υπογραμμίζουν τις έννοιες Ζωή-Θάνατος-Φώτιση.
Προς το τέλος της παράστασης, ο Άρης Σερβετάλης ανεβαίνει στα στοιβαγμένα έπιπλα που ανοίγοντας τα χέρια του σε σχήμα σταυρού ως άλλος Χριστός ή Βαραββάς, εσταυρωμένος από την ίδια του την φύση, την ανθρώπινη, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.
Δείτε την παράσταση όπου την πετύχετε. Για τον κιρκάδιο ρυθμό της, ανάλογο με αυτόν της αναπνοής, για την ηρεμία που θα σας μεταδώσει το νερό και η εκφορά του λόγου. Η πρώτη φορά που μπαίνει σε αυτό ο Σερβετάλης (για να βγει μόνο στην υπόκλιση, μουσκεμένος ως το κόκαλο) είναι με την εκτόξευση της λέξης Μελαγχολία. Θα πετάξετε, θα δείτε Θέατρο πανάκριβο, δυσεύρετο πια.
Διαβάσματα
Φυσικά Αίτια, της Παρασκευής Παπία, από τις εκδόσεις Συρτάρι-φρέσκια ποίηση, σπαρταριστή, εγκόσμια, Θηλυκή και όχι γυναικεία γραφή. Διαβάστε το εκτός σπιτιού, σε κάποιο καφέ και παρατηρείτε, παράλληλα, τους περαστικούς.
Στον καιρό της Λιλιπούπολης, η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, του Γιώργου Αλλαμανή, από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ-μια αληθινή εγκυκλοπαίδεια που δεν πρέπει να λείψει από τις βιβλιοθήκες ημών των θαυμαστών του Χρυσαλιφούρφουρου και της Καφέ Αρκούδας. Φωτίζει, δε, λιγότερο γνωστές πτυχές της saga του Χατζιδάκι, αλλά και κατάστιχα της ΕΡΤ και, γενικώς, μια ολόκληρη εποχή, μέσα από εμπεριστατωμένη έρευνα και σπάνιο φωτογραφικό υλικό.
Κατάλογοι, του Δημήτρη Δημητριάδη από τις εκδόσεις Υποκείμενο-ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας, «δεν θα χύνεις δεν θα χύνεσαι δεν θα πιστεύεις δεν θα υψώνεσαι δεν θα χαντακώνεσαι δεν θα λερώνεσαι», μόνο αν τολμάτε να περιηγηθείτε στα ψηλά, δυσθεώρητα κάστρα της Λογοτεχνίας, μόνο αν αντέχετε να βλέπετε την Λογοτεχνία να έρχεται τις νύχτες στα όνειρά σας, μάγισσα με πρόσωπο αφανέρωτο και χέρια απλωμένα στο πουθενά.
Ευεργετικά ξοδέματα
Παξιμάδια Ντουρουντούς. Ο σφακιανός φούρνος ξέρει από ζυμώματα και γεύσεις οι οποίες ξεκινούν το ταξίδι τους από τα βάθη της ελληνικής παράδοσης. Κι αν δεν καίγεστε για παξιμάδια, ορμάτε για κριτσίνια, θρεπτικές μπουκιές βρώμης, κουλούρια και θεϊκά μπισκότα για τον καλοκαιρινό ελληνικό καφέ το πρωί στο μπαλκόνι. Όχι, δεν χρειάζεται να κατεβείτε ως την Κρήτη, να’ ναι καλά το e-shop. Αλλά, ειδικά αν κατεβείτε, εσείς θα χάσετε αν δεν δοκιμάσετε-αφήστε που είναι και τέλειες οι συσκευασίες, ό, τι πρέπει για μικρά δώρα.
Κεφτεδάκια, πατάτες τηγανιτές και αλμυροί λουκουμάδες δια χειρός Γωγώς Δελογιάννη τη “Στοά Φιξ” της, που από την υπόγεια στοά της Ομόνοιας ανεβαίνει για το καλοκαίρι στην κορυφή του καινούργιου Mosaikon Hostel επί της οδού Κολοκοτρώνη. Μαζί, δροσερά κοκτέιλ ή παγωμένη μπίρα.
Δαχτυλίδια και σκουλαρίκια και βραχιόλια και κολιέ Prigipo, λιτά, ελληνοπρεπή, «ακριβά» χωρίς να κοστίζουν μια περιουσία, νεανικά και για πιο μεγάλες ηλικίες. Πολύ πολύ αγαπημένα και με διάρκεια στον χρόνο.
Κρατηθείτε ενυδατωμένοι, δώστε αγάπη, πείτε αυτό που σκέφτεστε, κάντε μια βουτιά και για εμάς.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
5 πράγματα που θέλουμε να δούμε στη Μύκονο μετά τα λιοντάρια και την τίγρη
Πράγματα που θα φέρουν στον Μάη τον ήλιο που κρύβεται-ή και όχι
