Καταπώς το έλεγε το αλήστου μνήμης άσμα του Χρήστου Κυριαζή, «τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια». Μα τι θα ήταν η ζωή χωρίς τις τρέλες; Χωρίς τη γλύκα της «νύχτας»; Έπεται μίνι αφιέρωμα για κάποια από τα πλέον θρυλικά μπαρ της Αθήνας. Για του λόγου το αληθές…
Δεν είναι όλα ακόμα «εκεί έξω» για μας, μαζί μας. Δεν ήταν επίσης ίδιου χαρακτήρα, στιλ ή εποχής. Ορισμένα έκλεισαν, άλλα μεταλλάχθηκαν στην πάροδο των ετών. Όμως όλα τους έγραψαν ιστορία με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο στην αθηναϊκή νύχτα. Έγιναν «ιεροτελεστία», έγιναν νταλκάς, κέφι ή ό,τι άλλο ένιωθε ο καθείς. Έγιναν συναίσθημα, σφύζοντας από ζωή…
7 θρυλικά μπαρ της Αθήνας
Ρετρό 27
Διάσημο για τα ξεσηκωτικά live του, ο χορός δεν σταματούσε μέχρι αργά το βράδυ ή πιο σωστά, νωρίς το πρωί. Ένα στέκι στην Καισαριανή που δεν υπάρχει πια. Ένα από τα θρυλικά μπαρ της Αθήνας που σταμάτησε τη λειτουργία του αφήνοντας πολύ κόσμο με το «γιατί» και με τις αναμνήσεις. «Οι καθημερινές μας θέλουν μεζέδες και παρέα», ήταν το μότο του.
Geluk
Παρασκευή και Σάββατο βράδυ γινόταν το αδιαχώρητο. Είτε είχε live, είτε πάρτι, είτε… οτιδήποτε. Ένα all day στέκι που όμως τη νύχτα άλλαζε κάπως χαρακτήρα και έπαιρνε περίοπτη θέση δίπλα στα πιο θρυλικά μπαρ της Αθήνας.
Το μαγαζί μια χαρά ζει και βασιλεύει και σήμερα. Απλά έχει τροποποιήσει το ύφος και τις προτεραιότητές του. Έχει επενδύσει στην κουζίνα, σε πιο χαλαρές στιγμές. Παραμένει συνεπώς σημείο αναφοράς για την Ηλιούπολη, απλώς σε διαφορετικό πλαίσιο από το αλλοτινό.
Ράδιο
Επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, θύμιζε σπίτι, υπό μια έννοια ήταν, αφού ήταν οικογενειακή η φάση. Φοιτητόκοσμος κατά κανόνα που ήθελε να ξεσκάσει, να γνωριστεί με κόσμο, να κάνει παιχνίδι.
Από τα ηχεία ακουγόταν ελληνική μουσική, λαϊκή κατά βάση και λίγο έντεχνη, ενώ η φάση πήγαινε στάνταρ ως τα ξημερώματα. Ένα hot αφτεράδικο που έκανε τον κύκλο του, έπεσε σε παρακμή και έκλεισε δίχως να κάνει θόρυβο. Ένα άδοξο τέλος για ένα από τα θρυλικά μπαρ της Αθήνας, που δεν σου ζητούσε τίποτα άλλο από το να είσαι ο εαυτός σου.
Bizarre
Μάλλον από εδώ θα έπρεπε να ξεκινάει η συζήτηση για τα θρυλικά μπαρ της Αθήνας. Bizarre σημαίνει «περίεργο» και ήταν… όνομα και πράγματα! Χαμηλά στην Αγίου Μελετίου κοντά στην Αχαρνών, αποτέλεσε τον ορισμό του μαγαζιού για τους ξενύχτηδες. Καψουροτράγουδα ως τις πολύ πρωινές ώρες, με γυαλιά ηλίου έβγαιναν από εκεί μέσα οι τελευταίοι… όρθιοι, αφού έξω είχε ξημερώσει για τα καλά.
Μπορούσες πραγματικά να δεις τους πάντες και τα πάντα εκεί. Καλλιτεχνικός κόσμος, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και πολιτικοί. Όποιος έμπαινε μέσα όμως, άφηνε το… τουπέ απ’ έξω. Εδώ δεν υπήρχαν διακρίσεις, τύπου διάσημοι-άσημοι, πλούσιοι-φτωχοί. Σε αυτό το underground ξενυχτάδικο όλοι ήταν ίσοι, όλοι γινόντουσαν ένα σώμα, μια ψυχή. Μια παρέα. Μια μεγάλη παρέα, πιο σωστά.
Πλυντήριο
Από τα πλέον φημισμένα all time classic after (everything, πιο σωστά) της πόλης,, ένα από τα πιο θρυλικά μπαρ της Αθήνας δίχως ίχνος αμφιβολίας. Το πρόγραμμα πάντα πήγαζε από το κέφι της φάσης, της στιγμής, κυρίως όμως σε 80s και 90s μονοπάτια.
Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι σε ένα μαγαζί που αποτελεί φάρο συντροφικότητας. Ένα trash ταξίδι στο χρόνο σε ξέφρενους ρυθμούς.
Αρχάγγελος
Ακόμα ένα μαγαζί που έρχεται πάντα κατά νου όταν η συζήτηση πάει στα θρυλικά μπαρ της Αθήνας, και στα 3 σποτ που έχει στεγαστεί από το 1996 όταν και πρωτοάνοιξε.
Ένα βαρύ πένθος σκιάζει την ιστορία του: Ο θάνατος του Σωτήρη Λαφαζάνη σε τροχαίο. Ιδιοκτήτης και ψυχή του μαγαζιού, ήταν μονίμως εκεί, επέλεγε ο ίδιος κάθε βράδυ τις μουσικές. Πάντα ελληνικά, πάντα λαϊκά.
Λίγους μήνες μετά την τραγωδία, ο επί χρόνια μπάρμαν του Αρχάγγελου, Πέτρος Ξανθόπουλος, φρέσκαρε το μαγαζί και το άνοιξε ξανά. Ξανά στην οδό Κίμωνος, απέναντι από τις γραμμές της Λεωφόρου Κωνσταντινουπόλεως.
Μετά το σκοτάδι, το φως, σε έναν χώρο που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και έχεις την αίσθηση πως κάθε βράδυ «σουλατσάρει» το πνεύμα του ανθρώπου που όρισε όλη αυτήν την ιστορία.
Β’ Παθολογική
Στο Γκάζι ήσουν (ξεκίνησε από το υπόγειο στο Κολωνάκι, εκεί κοντά στην πλατεία στα 90s), στο Μπουρνάζι ένιωθες. Είχε ως και concept βραδιές με νοσοκόμες και… σφηνάκια από ενέσεις.
Μετά τις 2, γινόταν του «ελληνάδικου», ένας χαμός α λα 90s. Ο κόσμος γέμιζε κάθε γωνιά, ήταν το after που όλοι ήθελαν να πάνε, που «έπρεπε» να πας. Χορός και κέφι μέχρι τελικής πτώσης -ο ορισμός!
