Το τι μπούρδες βρίσκουμε να πούμε οι άνθρωποι για να δικαιολογήσουμε μέσα μας κάποιες περιστάσεις, είναι εντυπωσιακό. Τρανό παράδειγμα αυτό το «η Πέμπτη είναι η νέα Παρασκευή», που πρωτακούσαμε πριν καμιά 10ετία, όσον αφορά τη διασκέδαση στην Αθήνα. Ότι δηλαδή τις Παρασκευές βγαίνουν πια τα ανήλικα και η τρασίλα, ενώ η Πέμπτη είναι η πιο κλασάτη μέρα, αυτή στην οποία επιλέγουν να βγουν οι ώριμοι άνθρωποι, να πάνε για ποτό, για κρασί, για φαγητό, για χορό.
Με αυτό το αφήγημα ζούσαμε και δίναμε άφεση στους εαυτούς μας οι 35άρηδες για το ότι οι Παρασκευές μας έβρισκαν πάνω στους καναπέδες, χυμένους. Ήρθαν οι καραντίνες, ήρθε το άγχος της επόμενης πανδημίας, οπότε εκεί πια τέλειωσαν όλα τα αφηγήματα. Όλες οι μέρες έγιναν Παρασκευές και Σάββατα και κάθε μέρα θα βρεις 4-5 σημεία, ειδικά στο κέντρο στην Αθήνα, όπου η λέξη «φουλάρισμα» είναι μικρή. Πώς λέμε υπετουρισμός; Ε, υπερδιασκέδαση. Μήπως να το κάνω πατέντα αυτό, να του βάλω πνευματικά δικαιώματα;
Ας μπω στο παρασύνθημα. Αν υπάρχει μια μέρα που να είναι πιο Παρασκευοσάββατο, εκτός του Παρασκευοσάββατου, αυτή είναι η Κυριακή. Μέσα σε αυτή την 2ετία μετά το τέλος των καραντινών, η ανάγκη για ποτό, για να βγει ο μέσος Αθηναίος (εικάζω ο μέσος Έλληνας εν γένει), είναι υπερπολλαπλάσια από πριν. Σε βαθμό όμως που κάνει μπαμ ότι πρόκειται για ψυχολογικό σοκ, για τραύμα, για φόβο της απώλειας. Ένας ψυχολόγος να μας δει, θα βγάλει τη διάγνωση στο πρώτο μισάωρο. Είναι σαν τον φόβο της μοναξιάς.
Κυριακές στην Αθήνα σαν Σάββατα
Πάλι παρεκκλίνω, ας επανέλθω στο θέμα. Η Κυριακή λοιπόν έγινε μια μέρα στην οποία τα μαγαζιά ποντάρουν πια πολύ και έχουν ειδικές βραδιές, οι οποίες τείνουν να γίνονται πιο δυναμικές κι από τα Σάββατα ή τις Παρασκευές. Ίσως να φταίει ότι είμαι σε αυτή την ηλικία όπου ο κύκλος μου θέλει να ξεκινάει τη διασκέδαση στις 7-8 και μέχρι τη 1 να το έχει ζήσει στο τέρμα και να πάει για ύπνο σε μια νορμάλ ώρα.
Σίγουρα υπάρχει κι αυτό, αλλά είναι κι ότι η Κυριακή ήταν κάποτε η μέρα της ξενέρας, η μέρα που μάζευες τα κομμάτια σου από το γλέντι του Σαββάτου και κάπου στο απόγευμα συνειδητοποιούσες ότι έρχεται Δευτέρα και επιστροφή σε υποχρεώσεις. Οπότε, το να βγεις Κυριακή, να παρτάρεις, είναι σαν μια ψευδαίσθηση, πας σερί στη δουλειά Δευτέρα, μέχρι να καταλάβεις ότι άρχισε νέα εβδομάδα, έχει έρθει Τετάρτη και μπορείς να το διαχειριστείς ψυχολογικά.
Τώρα προβαίνω σε διαπιστώσεις αυθαίρετες προφανώς, αλλά πάντα θέλουμε να εξηγούμε αυτά που μας κάνουν εντύπωση με βάση τις παρελθοντικές εμπειρίες και το να βρίσκομαι στην Αθήνα χθες, στην πλατεία Καρύτση, και να την βλέπω γεμάτη για ένα πάρτι στο Bless Me Father, και να μη χωράς να τη διασχίσεις, ήταν εντυπωσιακό. Και να περπατάω στα πέριξ στενά και να βλέπω πως δεν είναι απλά ένα σημείο, αλλά η Αθήνα έχει μόνο πέριξ της Καρύτση 3-4 σημεία τέτοια, ακόμα πιο εντυπωσιακό.
Ξεκίνησα να φύγω από το μπαρ που ήμουν, για να γυρίσω σπίτι, και πέρασα από ένα άλλο μπαρ, το Πι-καπ, που είδα να είναι γεμάτο μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο, να παίζει πιο ωραία, προς τα γούστα μου, μουσική, και έκατσα για μισή ώρα. Και μετά ξαναπροχώρησα και βρήκα ένα καινούργιο φαγάδικο και έκατσα να το δοκιμάσω. Κι από κει που πήγα για ένα ποτό στην Αθήνα, στο κέντρο, κατέληξα να κάτσω ένα γεμάτο 2ωρο μόνος μου και να μη νιώθω ότι δεν έχω παρέα.
Σαφώς, αυτή τη στιγμή μεταφέρω ένα προσωπικό συναίσθημα και το κάνω προβολή, το ανάγω σε μια γενίκευση, αλλά είναι από τις γενικεύσεις που λες ότι δεν θα πέσω πολύ μακριά από αυτό που στοχεύω. Η αλήθεια δεν απέχει παρά μερικά μέτρα από αυτό που λέω.
Αθήνα, μια πόλη μοναδική στον κόσμο
Ειδικά όσο θα έχουμε τέτοια φθινόπωρα και χειμώνες, χωρίς ακραίες θερμοκρασίες, και με τις βροχερές μέρες να είναι λίγες, οι υπαίθριες Κυριακές στην Αθήνα θα συνοδεύονται από τιγκαρισμένα μαγαζιά, πεζοδρόμια και σοκάκια όπου αν κάνει το λάθος να μπει αμάξι, θα κάνει τόση ώρα για να περάσει, όση κι ο Παναθηναϊκός από το αεροδρόμιο όταν πήρε την Ευρωλίγκα ή ο Ολυμπιακός για να πάει στον Πειραιά όταν πήρε το Conference.
Η Αθήνα είναι μια πόλη όπου μπορείς να δεις ξεκάθαρα τι άφησε ως τραύμα η πανδημία, αλλά και να καταλάβεις ότι είναι Νο1 στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο, στη διασκέδαση, στις επιλογές, στο πάρτι.
Σε μια μέρα δηλαδή, χθες, που υπήρχαν κοντά 25.000 άνθρωποι στην Πλατεία Νερού για το Primer Festival, οπότε θα περίμενες να είναι ψιλοάδεια η Αθήνα στο κέντρο της, να βλέπεις 4-5.000 ανθρώπους μόνο στα πέριξ της Καρύτση (φανταστείτε στα υπόλοιπα γνωστά hotspots) είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα των ανθρώπων της πως θέλουν να ζήσουν στο εδώ και τώρα. Να συναναστραφούν, να δουν πλήθη κόσμου, να χορτάσει το μάτι τους.
Δεν έχω γυρίσει όλο τον κόσμο να ξέρω, αλλά δε μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο όπως η Αθήνα, σε αυτό το κομμάτι. Ακόμα και στη Νέα Υόρκη ή το Παρίσι, δεν θα βρεις μίνιμουμ 10 μέρη όπου σχεδόν καθημερινά βρίσκεται κόσμος και κοσμάκης μέχρι και τις 2 το βράδυ.
