Όταν ακούει ο καθένας τη λέξη «σουβλάκι», του έρχονται συγκεκριμένες εικόνες. Κατά βάση, έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε μια πίτα που να τυλίγει υλικά. Και μετά, σκεφτόμαστε το καλαμάκι. Όταν, επομένως, διαβάζεις τον τίτλο, το πιθανότερο που θα σκέφτηκες είναι έναν λουκουμά μέσα σε πίτα και θα εκνευρίστηκες σχεδόν, διότι κάποιος παίζει με τα ιερά και τα όσια. Ηρέμησε, χαλάρωσε και συνέχισε να διαβάζεις.
Από ό,τι είδαμε, κάτι τέτοιο έκανε πριν κάποιο καιρό ένα αρτοποιείο στη Μυτιλήνη. Στην Αθήνα δεν το είχαμε εντοπίσει μέχρι πρόσφατα. Βέβαια, ότι εντοπίζουμε κάτι τώρα, δε σημαίνει πως δεν υπήρχε πριν.
Μια χαρά υπήρχε το κατάστημα Dennis Donuts στην περιοχή της Πανόρμου, πίσω από τον Δαναό, στην οδό Λουκά Μπέλλου 14, εδώ και κοντά μια δεκαετία, όπου θα φας οτιδήποτε μπορείς να σκεφτείς σε ντόνατ, αφού έχει 16 επιλογές σε μεγάλο, μεσαίο και μέγεθος μπουκιάς. Έχει και 13 επιλογές για donut τάρτα, με την τρύπα του ντόνατ να γεμίζει με διάφορες κρέμες, μαρμελάδες, με διάφορα πράγματα που τα βλέπεις και θες να τα γλείψεις.
Καθώς λοιπόν είχαμε πάει στο μαγαζί και τσεκάραμε το μενού, το μάτι μας έπεσε στον λουκουμά-σουβλάκι και υποκύψαμε στην επιθυμία να το πάρουμε. Γευστικά δεν είναι κάτι διαφορετικό από έναν λουκουμά με ζάχαρη, μόνο το σχήμα του αλλάζει για να μπορεί να καρφωθεί σε καλαμάκι και να μοιάζει με σουβλάκι.
Είναι αυτό το μάρκετινγκ που χτυπάει ευαίσθητη χορδή και, όσο κι αν ξέρεις ότι δεν έχει κάτι διαφορετικό, υποκύπτεις και το αγοράζεις γιατί παίρνει τα ηνία το παιδί μέσα σου, ακούει το όνομα και σου φωνάζει «ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΟ ΘΕΛΩ».
