Τον τελευταίο ένα χρόνο, έχω βγει αρκετά, αλλά σπάνια πάω ξανά σε μέρος που έχω ήδη πάει. Έλκομαι διαρκώς από το καινούργιο. Και η Αθήνα βοηθάει σε αυτό, διότι πριν προλάβεις να κλείσεις τα μάτια σου, ένα νέο μπαρ έχει ανοίξει κάπου και συζητιέται ή ένα εστιατόριο έχει κάνει μεγάλο buzz. Το συγκεκριμένο μπαρ στο Παγκράτι για το οποίο θα μιλήσω εδώ, αν και άνοιξε τον Οκτώβριο, είναι από τον Γενάρη και μετά που έχει κάνει τον θόρυβο και έχει μετατραπεί σε place to be.
Αυτό δε συμβαίνει παράλογα, ούτε επειδή βρίσκεται στο Παγκράτι. Προφανώς, βοηθάει πολύ αυτό, αλλά δεν είναι από τα μπαρ που γεμίζουν επειδή πηγαίνουν εκεί οι «απόκληροι» των άλλων μαγαζιών. Ο κόσμος πάει στην Τράκα, περί ης ο λόγος, γιατί θέλει να πάει στην Τράκα. Και θα καταλήξει σε άλλο μπαρ, διότι δε θα χωράει στην Τράκα, αν κάνει το λάθος να πάει μετά τις 10.
Για να καταλάβετε πόσο γρήγορα γεμίζει Παρασκευές, Σάββατα και Κυριακές, εγώ κατάφερα να κάτσω στην Τράκα στην 3η φορά που πήγα εκεί. Τις πρώτες δύο, πήγα μετά τις 10 και είδα να γίνεται το αδιαχώρητο στο πεζοδρόμιο, οπότε ανέκρουσα πρύμναν και επέστρεψα κατηφής σπίτι.
Αυτό βέβαια, ότι μαζεύει τόσο κόσμο, δεν είναι απαραίτητα θετικό ή κάτι που θα σε πείσει να πας. Κι εγώ δεν είμαι πια 20 χρονών για να πιέζομαι πανταχόθεν από την πολυκοσμία. Γι’ αυτό και η Τράκα έχει κατά βάση τέτοιο κόσμο, γύρω στα 25. Δύσκολα θα συναντήσεις, ειδικά στον εσωτερικό χώρο, πάνω από αυτή την ηλικία. Εγώ που είμαι 33, ένιωθα μπάρμπας.
Επειδή όμως επηρεάζομαι εύκολα από λεπτομέρειες, πάω τρέχοντας σε ένα μαγαζί για να δω αυτή τη λεπτομέρεια, χωρίς να με νοιάζουν τα υπόλοιπα. Έτσι, όταν είδα ότι σε αυτό το μπαρ προβάλλονται στον τοίχο σκηνές από Τα Φιλαράκια, κάτι μέσα μου με έτρωγε να παω, κυρίως για να βγάλω στόρι όπου θα λέω «ήρθα μόνος και συνάντησα κάτι Φιλαράκια». Και το έκανα. Γιατί δεν κωλώνω.
Σε αυτό το μπαρ θα ακούσεις κομματάρες που θα σου χτυπήσουν φλέβα νοσταλγίας
Φρόντισα να πάω στην Τράκα κατά τις 8, ένα κρύο βράδυ Παρασκευής, και το αναφέρω αυτό γιατί όταν θα έρθει πιο καλοκαίρι, θαρρώ πως ακόμα και στις 8, θα είναι αργά να πας για να βρεις τον χώρο σου.
Έχει μια ενδιαφέρουσα διακόσμηση η Τράκα, όχι κάτι εξτρίμ, είναι μινιμαλιστική. Άλλωστε, όλα τα μάτια πέφτουν στον τοίχο όπου μέχρι τις 9 το βράδυ προβάλλεται ένα compilation σκηνών από Μπομπ Σφουγγαράκη και μετά, μέχρι το κλείσιμο, παίζουν ασταμάτητα σκηνές από Τα Φιλαράκια. Είναι κι ένα στοιχείο που προσφέρει εύκολο πάτημα για να πιάσεις συζήτηση με τους γύρω σου. Εγώ ξέρω μέχρι και ποιο επεισόδιο ήταν η τάδε σκηνή, εσύ πόσο καλή είσαι, σε πάω μια κόντρα αν θες, και τέτοια. Κι εγώ όντως σας πάω κόντρα. Προκαλώ όποιον θέλει να πάμε στην Τράκα και να κοντραριστούμε.
Όχι μόνο για Τα Φιλαράκια βέβαια. Αλλά και γιατί τα dj sets Παρασκευής και Σαββάτου τα σπάνε. Ο dj παίζει 00s pop από αμερικάνικη μουσική για περίπου μια ώρα, όπου θα ακούσεις Pussycat Dolls, Akon, Μπρίτνι Σπίαρς (έπαιξε το Womaniser κι έγινε χαμούλης), Τζάστιν Τιμπερλέικ, Ριάνα και εκεί που δεν το περιμένεις, παίρνει μια απότομη στροφή και σου πετάει μια Βίσση, το «Από Αγάπη Υπερβολική». Και ξαναγυρίζει μετά από λίγο στα ξένα pop. Και ξαναπάει στα ελληνικά pop και ελαφρολαϊκά. Βαράει και μερικά γιουροβιζιονικά.
Γενικά, η playlist έχει την ιδανική διακύμανση και δε σε αφήνει να προλάβεις να κατεβάσεις την ένταση από το ένα τραγούδι στο άλλο.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από τη μουσική και τον κόσμο που δεν έδωσα καμία σημασία στο αν έχει κοκτέιλ ή κάτι στο μενού να εστιάσεις. Βρισκόμουν περιτριγυρισμένος από νέο κόσμο που γούσταρε και είχε το κατάλληλο vibe και ήταν σαν να μου έκαναν ενέσεις ενέργειας.
Κι από όσα κατάλαβα και ρώτησα, αυτή η μουσική είναι η συνηθισμένη φάση στην Τράκα, επομένως να ένα μπαρ για να γίνει στέκι, για να πηγαίνεις με την παρέα σου όταν βαριέστε να ψάξετε πού θα πάτε και να ξέρετε πως θα περάσετε καλά. Πολύ καλά.
