Πήγα εκεί μετά από την υπέροχη παράσταση «Σέρρα, η Ψυχή του Πόντου» στο Άνεσις. Με πήγε, για την ακρίβεια, μια φίλη που έχει ξαναπάει εκεί. Θεωρώ εαυτόν σχετικό γνώστη των δρώμενων της διασκέδασης στην Αθήνα, αλλά ομολογώ πως αυτό το μπαρ δεν το γνώριζα. Κι ας βρίσκεται σε τόσο κεντρικό σημείο. Κι ίσως δεν το γνώριζα γιατί δεν είναι μπαρ. Δεν είναι δηλαδή αυτή η πρώτη του ιδιότητα.
Το Espressaki Cafe Bistro είναι ένα μαγαζί που από το όνομά του κατανοείς πως έχει επενδύσει στον καφέ και στο φαγητό bistrot style. Καφέ δεν πίνω, κοντά στους Αμπελόκηπους δεν είμαι για να πάω κατά το μεσημέρι να φάω, οπότε γι’ αυτό ήταν έξω από τα ραντάρ μου.
Μόνο που, μάλλον ως απόρροια της πανδημίας, το μαγαζί αυτό απέκτησε περισσότερο την ταυτότητα του μπαρ, κι ας αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή για τις παρακείμενες εταιρείες και τους εργαζόμενους σε αυτή την περιοχή, που παραγγέλνουν τον καφέ τους.
Εκείνο το βράδυ που με έσυρε η φίλη (Αθηνά αν το δεις, ξέρω ότι θα χαμογελάσεις), ήταν Παρασκευή άρα μέρα που βγαίνει ο κόσμος, και είχε αρκετά καλό καιρό. Δεν καταφέραμε καν να κάτσουμε γιατί ήταν γεμάτο μέσα και έξω και στους δύο χώρους που διαθέτει, αφού είχε επεκταθεί για να μπορεί να χωράει την κοσμοσυρροή.
Ποιος είναι ο λόγος που ένα καφέ-μπιστρό είναι τόσο δημοφιλές ως μπαρ;
Αν έχεις βρεθεί ποτέ σε κάποιον από τους πεζοδρόμους του κέντρου όπου υπάρχουν μαζεμένα 3-4 μπαρ και μέρη για να πας, τότε θα έχεις ζήσει τη φάση να έχει γεμίσει από κόσμο ο πεζόδρομος και να ξεπερνά η φασαρία των συζητήσεων τη μουσική. Ε, αυτό συμβαίνει και στο Espressaki. Είναι ένα υπαίθριο πάρτι με τον κόσμο να συρρέει εκεί τις 5 από τις 7 ημέρες της εβδομάδας και να δημιουργεί το αδιαχώρητο. Ούτε τα αμάξια στον δρόμο δε μπορούν να περάσουν πολλές φορές.
Δεν μπόρεσα να βρω χώρο να κάτσω για να δω τι μουσική παίζει, αλλά έκατσα για κανένα δεκάλεπτο να παρατηρήσω τον κόσμο και αφού κατέληξα να κάτσω στο διπλανό μαγαζί, είχα τη δυνατότητα να ψιλοακούω και να βλέπω τι συμβαίνει. Σαν να βρίσκεσαι σε νησί όπου τα στέκια είναι πολύ συγκεκριμένα και όλος ο κόσμος βρίσκεται εκεί. Αυτό κατάλαβα για το Espressaki. Και είδα πολύ χαλαρό κόσμο, ανάλαφρο, παραπάνω κι από το συνηθισμένο.
Κατέληξα στο ότι αυτή η επιτυχία του Espressaki Cafe Bistro (και μπαρ) έγκειται στο ότι μοιάζει να ενώνει ένα ελληνικό νησί με μια μικρή γαλλική πόλη και το αποτέλεσμα να το «πετάει» σε έναν στενό δρόμο σε μια περιοχή της Αθήνας που είναι πολυσύχναστη. Σαν μια ντουλάπα της Νάρνια που την ανοίγεις και σε βγάζει σε ένα βασίλειο.
Επιφυλάσσομαι για περαιτέρω διαμοιρασμό εντυπώσεων, αλλά μπορώ να πω πως με ξάφνιασε ότι σε μια τόσο γεμάτη Αθήνα, σε μια Αθήνα με τόσες επιλογές και με τόσα μπαρ γεμάτα, αυτό το «μη μπαρ» μαζεύει τόσο κόσμο που δεν βλέπεις στα περισσότερα γεμάτα μπαρ της Αθήνας.
