Λίγα πράγματα αξίζουν σε αυτήν την ζωή. Αλλά οι λέξεις «λίγος» και «ζωή» είναι υποκειμενικές, όπως τα πάντα- να γιατί έχει δυσκολέψει η μεταξύ μας επικοινωνία, λόγω της Απανταχού Υποκειμενικότητας.
Ας συμφωνήσουμε όμως ότι το φαγητό, η τέχνη, ο έρωτας, το γέλιο, η συγκίνηση είναι ικανοί λόγοι να μας συγκρατήσουν από τον θάνατο. Όπου θάνατος, εν προκειμένω, μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημος με τις έννοιες «αναχωρητικότητα», «θα μείνω μέσα», «βαριέμαι».
Είναι κρίμα που δεν έχουμε όσα χρήματα (νομίζουμε πως) μας αξίζουν για να γυρίσουμε τον κόσμο, να γίνουμε πιο όμορφοι, πιο σοφές, πιο δημοφιλείς. Για να μένουμε σε σπίτι ονειρικό και να κάνουμε ό, τι μάς καπνίσει. Είναι κρίμα γιατί αν τα είχαμε θα καταλαβαίναμε πως δεν ήταν εκείνα που μας έλειπαν όταν ήμασταν φτωχοί.
Η γράφουσα ασπάζεται ευλαβικά την θρησκεία της Μποεμίας. Με βαριές τσέπες και κυρτές πλάτες, με κρύα ντους και φρικτά προγράμματα γυμναστικής, με εξαναγκαστικά χαμόγελα σε frames ψηφιακής ευτυχίας και με την ανάγκη να ανήκω οπωσδήποτε σε μία πλευρά, δεν μπορώ να απογειωθώ στην ζωή.
Πρέπει να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματός μου και να της επιτρέψω να με βγάλει στον κόσμο κλείνοντάς την πίσω μου σθεναρά. Ύστερα, να ερωτευτώ ένα πουλί που αψηφά το μεγάλο λεωφορείο,
να ξεχάσω αφόρτιστο το κινητό μου όλη μέρα, να επιλέξω μια άλλη διαδρομή για τον γυρισμό, να πω την αλήθεια έστω σε έναν άνθρωπο, έστω σε μένα.
Η ζωή είναι το μοναδικό όνειρο που αξιωνόμαστε ως απόντες.
Διαβάστε, σε λίγο χανόμαστε
Έπαθα την πλάκα μου με το ‘’Τοστ Ζαμπόν’’ του Μπουκόφσκι, που δεν τον λατρεύω κιόλας. Το διάβασα σε τρεις νύχτες, χάνοντας σχεδόν τον βραδινό μου ύπνο. Τώρα, τελειώνω τις Ώρες του Michael Cunningham και θέλω να ξαναδώ και την ταινία. Γραφή που δεν πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει.
Στο εγχώριο τερέν, από τα τέλη καλοκαιριού είχα ξεκινήσει τα βιβλία δύο αγαπημένων μου γραφιάδων, για να τα τελειώσω όταν πια τα σχολεία είχαν ανοίξει και τα μαγιώ είχαν αρχίσει να αποσύρονται στο βάθος του συρταριού.
Το ένα, «το Γέλιο σου», του Θοδωρή Λιμήτσιου, αποτελεί ένα εύγλωττο, αλλά καθόλου δύσκολο στην ανάγνωση και την παρακολούθηση οδοιπορικό στην ποιμενική ζωή και τη μαγεία της φύσης που ξεκινάει στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την Πίνδο και φτάνει μέχρι το Μεγάλο Κάστρο της Κρήτης λίγο μετά την απελευθέρωσή της. Πρόκειται για την συνέχεια της ιστορίας της Μαρουσώς (το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα), που ως απεσταλμένη της μοίρας έχει να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον και την αγάπη που δένει τους δύο πρωταγωνιστές. Ο Λιμήτσιος εξελίσσεται συγγραφικά και στέλνει κόσμο στα βιβλιοπωλεία. Σύντομα, θα ανήκει στους σοβαρά ευπώλητους συγγραφείς μας και νομίζω πως το αξίζει.
Το άλλο, «Τα Ρούχα της Εύας», της Αγγελίνας Ρωμανού, αυτής της συγκλονιστικής ποιήτριας που θα έπρεπε να διαβάζει όλη η Ελλάδα και δεν υπερβάλλω. Πορνογραφία με άρωμα ανεμώνας, στυφό, ξινό, σπάνιο.
Και καμιά βόλτα πού και πού στην γύρα
Το Lit Athens (στην οδό Θησείου 15, κέντρο καράκεντρο) είναι μια προσπάθεια νέων, έξυπνων παιδιών να επανασυστήσουν την ελληνικότητα και στους ντόπιους και στους τουρίστες, με πανέξυπνα πρωινά (ένα διώροφο πλατουδάκι με κουλούρι Θεσσαλονίκης και αλμυρά ή γλυκά καλούδια είναι το big hit), συμπαθητικό φαγητό (χορταστικό το μπέργκερ κοτόπουλο) και εκπληκτικά κοκτέιλ, φρέσκες μουσικές και βερολινέζικη ατμόσφαιρα στο εσωτερικό. Φυτά, μοντερνιές, πλατιά, χορταστική μπάρα και φάτσες από όλη την πόλη-τι άλλο θέλετε;
Δοκίμασα νοστιμιές και από τον Γιάννη Λουκάκο, στο ολοκαίνουργιο Comal του, που έχει μεξικάνικο χαρακτήρα, προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα και σε ένα συνολικό νεοϋορκέζικο, κοσμοπολίτικο περιβάλλον κεντρικά στο Χαλάνδρι. Άχαστη η salsa macha του: καυτερή σάλτσα με διαφορετικά είδη από πιπεριές τσίλι, σκόρδο, λάδι και ξηρούς καρπούς.
Πάει απλώς με όλα! Το Comal δεν είναι ένα ακόμα tex mex με προκάτ νοστιμίλες, έχει χαρακτήρα και πιατάρες αξιώσεων, όπως ας πούμε το barbacoa, για την μέση, με σιγομαγειρεμένο, κοκκινιστό κατσικίσιο κρέας που λιώνει στο στόμα και mole αμυγδάλου. Λάτρεψα την εκδοχή της caesar salad σε μαρουλένια τάκος: τι γεύση, τι πυκνή νοστιμιά σε κάθε μπουκιά! Να πάτε, να πάτε.
Να μην παραλείψετε μια επίσκεψη και στο Luis Bistro στην Καλαμιώτου, με τον posh χαρακτήρα αφθονίας του (σαμπάνιες, τυριά και αλλαντικά στην μικρή βιτρίνα, πλεκτές καρέκλες και ατμόσφαιρα παρισινής μπρασερί). Εκτός από τον εξαιρετικό καφέ και την ποικιλία σε ροφήματα και ποτά, έχει καταπληκτική κουζίνα, Το κριθαρώτο με γαρίδες και τσορίθο είναι το καλύτερο που έχω φάει στην ζωή μου, να μην μιλήσουμε για τον κοκκινιστό κόκορα και τις τραγανές μπαγκέτες του, ολόφρεσκες κάθε μέρα.
Θέατρο, θέατρο, θέατρο
Είχα προβλέψει τον πλούτο της φετινή θεατρικής σεζόν, τις παραστάσεις με περίσσια αυτοπεποίθηση και εκλεκτούς θιάσους που μοιάζει να επέστρεψαν για τα καλά στον καλλιτεχνικό ρυθμό της μετα-covid εποχής. Θεάματα για όλες, για όλους: από τον λαϊκό και εύπεπτο Μπακαλόγατο του Βάλαρη με έναν αεικίνητο και αγέραστο Γιάννη Ζουγανέλη κι έναν ολότελα τρυφερό Γιώργο Αρμένη, μέχρι μιούζικαλ ταινιών που θεωρούνται καλτ, βλέπε Σπιρτόκουτο, όποιος θέλει να μορφωθεί θεατρικά φέτος, δεν έχει καμία δικαιολογία να μην το κάνει.
Μου άρεσε πολύ, αλλά όχι όσο πολύ περίμενα, η Αυλή των Θαυμάτων (σε μιούζικαλ εκδοχή!) στο Θέατρο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη και με την εμβληματική μουσική του Στέφανου Κορκολή. Ωραία δουλειά, πληθωρική, συγκινητική στα σημεία. Η Μαρία Διακοπαναγιώτου, όπου παίζει, κλέβει την παράσταση. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης αναπάντεχα καλοκουρδισμένος και περισσότερο από διεκπεραιωτικός-σε αντίθεση με άλλες δουλειές στις οποίες τον είχα δει.
Οι ρόλοι του Μάνου Βακούση, του Δημήτρη Πιατά και της Φιλαρέτης Κομνηνού υπέροχοι: οι ίδιοι κάπως σαν στενεμένοι, σε σχέση με το εύρος των υποκριτικών δυνατοτήτων τους. Πέρασα καλά, αλλά έμεινα με ερωτηματικά, σα να μη λυτρώθηκα. Η κυρία Ρούλα Πατεράκη έχει κουραστεί πολύ, πάρα πολύ. Από τον Γιώργο Γάλλο δεν περίμενα τίποτε λιγότερο από αυτό που είδα. Μια παράσταση ιδανική να σας ξεκουνήσει από το σπίτι και, πιθανά, ως έναρξη μιας ωραίας εξόδου. Μετά, φάγαμε σούσι στο Ατενέ, πρώην Ζόναρς, αλλά μετά από μια παραστασάρα δεν τρως, κανονικά, σούσι στο Ατενέ, πρώην Ζόναρς. Έχεις έναν κόμπο στο στομάχι.
Το Μίνιμαλ της Ήρας Κατσούδα στο Θέατρο Αλκμήνη μου άρεσε τρομερά. Γέλασα όσο είχα γελάσει με το περσινό της ανάρπαστο «Για Γυναίκα καλή είναι». Το stand up comedy αποκτά σιγά σιγά τα θεατρικά γαλόνια που του αξίζουν και η συγκεκριμένη κοπέλα είναι μεγάλο ταλέντο, την χαίρομαι τρομερά. Διαβάστε, αν θέλετε, την συνέντευξη που μου έδωσε για το Nitro εδώ.
Σας προτρέπω, όμως, να μην χάσετε και την παράσταση-κατάθεση ψυχής που δίνει ο Φαίδων Καστρής τα Δευτερότριτα σε ένα ζεστό μπαρ-πολυχώρο στο Παγκράτι. Λέω για το έργο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» του Εμμανουέλ Νταρλέ. Ο Καστρής υποδύεται αριστοτεχνικά την Μαρί-Πιερ, μια τρανς γυναίκα που μια φορά την εβδομάδα, κάθε Τρίτη, φροντίζει τον γέρο πατέρα της, ο οποίος, φυσικά, ουδέποτε την έχει αποδεχτεί γι’ αυτό που είναι. Καθηλωτική παράσταση, συγκινητικός και μαυλιστικά εύθραυστος ο Φαίδων.
