Λίγους μήνες να έχεις ζήσει στην Αθήνα, λίγο να έχεις συζητήσει με κόσμο, θα έχεις καταλάβει τι είναι το Παγκράτι. Από τη στέγαση, το παρκάρισμα, μέχρι τη διασκέδαση. Αν είσαι κάποιος που σκέφτεται να ανοίξει ένα μαγαζί, βρες έναν χώρο στο Παγκράτι, βάλε και 2-3 καλά αισθητικά στοιχεία στον χώρο σου, επίλεξε ένα όνομα ψαρωτικό και δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Ακόμα κι αν ο κόσμος δεν επιλέγει στην αρχή να έρχεται σε σένα, θα καταλήγει αναγκαστικά σε σένα, διότι όλα τα άλλα μαγαζιά που είναι στο hype, δεν θα έχουν χώρο ούτε για κουνούπι.

Είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσο απότομα συνέβη αυτό που θα συναντήσει κάποιος σε έναν μικρό δρόμο της περιοχής. Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι Πλατεία Προσκόπων και Πλατεία Βαρνάβα ήταν τα hits. Και στην Πλαστήρα, όπου είναι η Αρμπαρόριζα και το Chelsea και ο Έλβις. Μετά ήρθε η Αρχελάου. Και το σημείο που είναι το Hippy. Εδώ και 2-3 χρόνια, τα μαγαζιά στο Παγκράτι αναγκαστικά επεκτείνονται σε άλλους δρόμους, κι επειδή είναι ωραία μαγαζιά, τους μετατρέπουν κι αυτούς σε hype.

Πιο τρανό παράδειγμα από αυτό που έγινε τους τελευταίους μήνες στην Ευφράνορος, δεν έχω ξαναδεί στα 33 μου χρόνια που ζω στην περιοχή. Μέχρι πριν ένα χρόνο, θα πήγαινες με άνεση στα μαγαζιά που είναι στην αρχή της Ευφράνορος και της Βρυάξιδος και θα έβλεπες ανθρώπους να κάθονται άνετα στα τραπέζια έξω ή στον εσωτερικό χώρο. Ακόμα και μέχρι πριν τον Νοέμβριο, πάλι το ίδιο θα συνέβαινε.

Από την ημέρα που άνοιξε το Profitis Spritzeria, το στάτους της Ευφράνορος και γενικά του σημείου, άρχισε να αλλάζει δραματικά. Είχε ήδη κάνει την αρχή η Τράκα που είναι στην άλλη άκρη της Ευφράνορος – μιλάμε για απόσταση 300 μέτρων, μη φανταστείτε κάτι τρομερό – και ο δρόμος είναι από την αρχή ως το τέρμα του γεμάτος.

Αν περάσεις ένα βράδυ Παρασκευής ή Σαββάτου ειδικά, αυτό που θα συναντήσεις, θα σε κάνει να μην ξαναβγείς στο Παγκράτι. Αρχίζω να κατανοώ τον χαρακτήρα της Οικονομάκου στο Έχω Παιδιά που το αποφεύγει.

Κατ’ αρχάς, σε αυτά τα δύο μαγαζιά, για να μπορέσεις να έχεις ένα αξιοπρεπές σημείο που να μη σε πνίγει η πολυκοσμία, θα πρέπει να πας από τις 7 το απόγευμα και να αράξεις σε ένα από τα τραπέζια έξω. Αν πας μέσα, είναι εγγυημένο πως σε 2 ώρες θα σε έχουν στριμώξει.

Στο Profitis γίνεται κάτι που δεν το έχει ξανασυναντήσει το συγκεκριμένο σημείο. Το μαγαζί μέσα χωράει δε χωράει 50 άτομα χωρίς να ασφυκτιούν. Και το πεζοδρόμιο έξω, έχει τραπέζια για να χωρέσουν άλλα 50 άτομα. Ε, αν πας βράδυ από Πέμπτη μέχρι Κυριακή, το μίνιμουμ που θα δεις στο πεζοδρόμιο, είναι τα 150 άτομα και το μέτριο κοντά στα 200-250. Χθες βράδυ, Σάββατο, πρέπει να είχαν στοιβαχτεί 300 άτομα σε λίγα μέτρα. Το πεζοδρόμιο δεν πρέπει να είναι πάνω από 20-30 μέτρα. Το πιο «πυκνοκατοικημένο» σημείο στο Παγκράτι ήταν αυτό.

Και στην Τράκα δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Το κόνσεπτ με τον προτζέκτορα και το πανί που δείχνει στον τοίχο Φιλαράκια ή Μπομπ Σφουγγαράκη ή οτιδήποτε άλλο ρετρό και 90s, έχει μεγεθύνει τη φήμη του μπαρ τις τελευταίες εβδομάδες, με αποτέλεσμα να βλέπεις σε μια σπιθαμή χώρο, να βρίσκονται εντός κι εκτός κοντά 250 άτομα και να έχουν φτάσει οι καθήμενοι στα τραπέζια να κάνουν το σίγμα τελικό για να μη φάνε κανέναν αγκώνα στο κεφάλι.

Και στα δύο σημεία της Ευφράνορος, ο κόσμος είχε αρχίσει να βγαίνει στον δρόμο και τα αμάξια δυσκολεύονταν να κινηθούν. Αν είσαι πεζός και θες να περπατήσεις από το πεζοδρόμιο, θα είναι σα να περνάς από Συμπληγάδες, θα σου πάρει κανέναν 3λεπτο να περπατήσεις 15-20 μέτρα.

Μεταξύ των δύο μαγαζιών, υπάρχει κι ένα τρίτο, το Ma ‘Fro, που υποτίθεται είναι για καφέ και μπραντς. Και Σάββατο βράδυ είχε ένα πολύ ωραίο dj set, «βαρούσε», και έβλεπες σε ούτε 15 τετραγωνικά, να είναι γύρω στα 50 άτομα και να χορεύουν.

Πώς νιώθει ένας «ντόπιος» στο Παγκράτι;

Η παραπάνω εικόνα τείνει να γίνει κανόνας για το Παγκράτι στα περισσότερα σημεία του. Αν το δεις από την οπτική των επιχειρήσεων εστίασης, θα πεις ότι είναι θετικό. Αν το δεις όμως από την οπτική όσων μένουν εκεί, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Είτε γιατί στη γειτονιά τους δεν έχουν πλέον μέρος να πάνε ήρεμα για ποτό, είτε γιατί ο θόρυβος είναι πια μεγάλος, είτε γιατί οι «μετανάστες» πιάνουν θέσεις πάρκινγκ, οι οποίες δεν υπάρχουν και βλέπεις οχήματα διπλοπαρκαρισμένα ή πεζοδρόμια κατειλημμένα από μηχανάκια.

Το να περπατάς και να ζεις στο Παγκράτι, έχει γίνει πια αφόρητο και σε αυτό δε φταίνε προφανώς τα καταστήματα εστίασης. Φταίει η νοοτροπία που υπάρχει πλέον και η υπερπροώθηση, άρα, κατά βάση, εμείς που γράφουμε για μαγαζιά στις ιστοσελίδες. Να ανοίγει μαγαζί πριν 1.5 μήνα και να έχει 3-4 φορές τον κόσμο που χωράει; Αν κάνετε αναζήτηση για Profitis Spritzeria και Τράκα, θα βρείτε τουλάχιστον 15 αναρτήσεις από ιστοσελίδες, χώρια τα έντυπα.

Το Παγκράτι έχει μετατραπεί σε μια βιομηχανία διασκέδασης, με μια στρατιά από μαγαζιά που προσελκύουν κόσμο από κάθε άλλη περιοχή της Αθήνας. Lost, Hippy, Profitis, Τράκα, Coterie και κάμποσα ακόμα που δεν έχουν πάνω από 2-3 χρόνια παρουσίας στο Παγκράτι.

Εγώ μένω λίγο πιο χαμηλά, ακόμα δε με έχει πιάσει η απελπισία που έχει πιάσει όσους μένουν στο βαθύ Παγκράτι. Αλλά το βλέπω να έρχεται, γιατί και το Μετς όπου μένω, είναι αυτή τη στιγμή στο σημείο που ήταν το Παγκράτι πριν 3-4 χρόνια. Είναι αναπόφευκτο να γίνει κάτι αντίστοιχο. Σε μια Αθήνα που κάθε τι καινούργιο διαφημίζεται, έκον ή άκον, από 10 μεριές, τα κεντρικά σημεία καθίστανται απρόσιτα και σε απωθούν.

Δεν το καταγράφω κατηγορητικά, γιατί ποιος έχει δικαίωμα να στερήσει από κάποιον να βγει για ποτό ή φαγητό στο Παγκράτι, επειδή δε μένει εκεί; Κανείς. Όσο κι αν μένουμε κάπου, δε μας ανήκουν οι δρόμοι και τα μαγαζιά. Όπως εγώ πάω στο Κολωνάκι, στα Εξάρχεια, στο Περιστέρι, έτσι κι ο Περιστεριώτης ή Γλυφαδιώτης θα έρθει στο Παγκράτι.

Είναι όμως μια πραγματικότητα πως μιλάμε για συνθήκες ασφυξίας πια, ειδικά σε αυτόν τον δρόμο, στην Ευφράνορος.