Ήταν 2008 όταν γνώρισα το Γκάζι. Την περιοχή που εκείνη την περίοδο μεσουρανούσε στην αθηναϊκή διασκέδαση. Κοσμοσυρροή στα κλαμπ, τύχη-βουνό αν έβρισκες μια θέση να κάτσεις να πιεις απογευματινό καφέ. Το Γκάζι ασφυκτιούσε από φοιτητές, κυρίως του Γεωπονικού Πανεπιστημίου -μιας και ήταν κοντά- αλλά και όχι μόνο. Ήταν σημείο αναφοράς για ραντεβού, για ρακόμελα και για βραδινό μπουκάλι με μουσική υπόκρουση διαφόρων ειδών μουσικής. Τα είχε -εν μέρει- όλα. Όμως δεν έγινε ποτέ το Soho της Αθήνας και πλέον μοιάζει να έχει σταματήσει.
Πώς ήταν και πώς έγινε το Γκάζι;
Έχοντας περάσει πια χρόνια από το 2008, έχουμε γίνει αθόρυβοι παρατηρητές του πόσο έχει αλλάξει αυτή η περιοχή. Και όχι προς το καλύτερο. Το Γκάζι, έτσι κι αλλιώς ανά τα χρόνια επιδέχεται αλλαγές. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, τη δεκαετία του ’30 γινόταν η λαχαναγορά, ενώ μέχρι και το ’80 ήταν μια βιομηχανική περιοχή που εξαπλωνόταν μέχρι την Πειραιώς και τον Κολωνό. Φυσικά, η μετάλλαξη της περιοχής δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη. Σίγουρα έβαλε το λιθαράκι ο δήμαρχος του 1987, που «έχρισε» κτίριο εργοστασίου ως χώρο πολιτισμού, όπου αργότερα έγινε στέγη του ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας, 9,84. Εκεί βρίσκεται μέχρι και σήμερα.
Στην πορεία πολλά εργοστάσια μεταμορφώθηκαν σε νυχτερινά μαγαζιά, ενώ αναμφίβολα καταλυτικό ρόλο για να γίνει μια περιοχή συνυφασμένη με τη διασκέδαση, έπαιξε η λειτουργία του Μετρό και πολύ μετέπειτα, η γκέι κοινότητα που απόκτησε τα δικά της στέκια. Στο σήμερα, το Γκάζι έχει τα περισσότερα γκέι μαγαζιά.
Ανέκαθεν το Γκάζι δεν ήταν μια περιοχή που είχε χαρακτήρα. Ένα μεγάλο τουρλουμπούκι ήταν όλα και ένα ατελείωτο trash. Φεύγοντας από κάποιο μαγαζί το βράδυ, έβλεπες κόσμο να ξερνάει στην πλατεία. Να το ανάβουν (όλοι ξέρουμε τι) στη μέση του δρόμου. Από την άλλη, με εξαίρεση κάποια πολύ ιδιαίτερα μαγαζιά, δεν είχε τίποτα που να το κάνει ανταγωνιστικό με άλλες αθηναϊκές περιοχές, όπως η Πλάκα ή το Ψυρρή. Αλλά ήξερες ότι θα γίνει παιχνίδι με άλλους φοιτητές, κάτι που στην ηλικία των 20 (και) αυτό ήθελες από την έξοδό σου.
Στη Βουτάδων, υπήρχε κάποτε το Hoxton, με ατμόσφαιρα από μπαρ της Αγγλίας και τρεις σκύλους να σε υποδέχονται. Κυριολεκτικά κάθονταν παντού. Ήταν πιστοί θαμώνες του μπαρ. Το Hoxton έκλεισε και στη θέση του άνοιξε μία ακόμα καφετέρια από τις πολλές ίδιες στο Γκάζι. Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα πρωτότυπο.
Υπήρχε επίσης το Tramp, άλλο ένα μπαρ που αποτελεί πλέον μια ιστορία για το Γκάζι. Με ταράτσα να βλέπει την Τεχνόπολη και με κάπως lounge χαρακτήρα – αν και κάποιες βραδιές είχε και hip hop και r’n’b μουσικές- ήταν ιδανικό για οτιδήποτε. Είχε μια πιο cozy ατμόσφαιρα, ίσως το μοναδικό εκείνη την περίοδο σε όλη την περιοχή.
Must για χορό και διασκέδαση ήταν το αχανές Socialista. Όποιος πήγαινε τακτικά δεν υπήρχε περίπτωση να μη δει έστω και έναν γνωστό. Το Socialista γινόταν το κλασικό «ξεφτιλάδικο» στο Γκάζι, μετά τις 2-3 το βράδυ. Έβλεπες όλη την ‘90ίλα στο ντύσιμο, που ευτυχώς έχει παρέλθει. Τα υπόλοιπα που ήταν δίπλα, βρίσκονταν απλά στη σκία του, καθώς ήταν μαγαζιά που γέμιζαν όταν δεν μπορούσες να βρεις χώρο στο Socialista.
(Φωτογραφία από τη σελίδα του Socialista στο Facebook)
Δυναμική είσοδο στην βραδινή διασκέδαση στο Γκάζι, έκανε το Studio24 που άνοιξε τον Δεκέμβριο του 2015. Έγινε πολύ γρήγορα το απόλυτο νεανικό στέκι, με τεράστια ουρά να περιμένει κάθε φορά στην αναμονή για να μπει μέσα. Με vintage ρεκόρ που παραπέμπει σε ’70s ντίσκο αλλά και με το ξακουστό πάρτι με R&B από τα ‘90s, ήταν αρκετά για να γίνει «talk of the town».
What about Γκαζοχώρι; Το Γκαζοχώρι ήταν το ξεκίνημα. Ήταν το ρακόμελο που ήθελες για να ξεκινήσει η βραδιά ωραία. Ίσως το μοναδικό αυτής της φάσης, το οποίο μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει.
Μετά πάντως από κάθε βραδιά, ο Κάνδαυλος ήταν μονόδρομος. Δεν ξέρουμε αν έφταιγε το ότι είχαμε πιει, αλλά το σουβλάκι του ήταν πολύ ωραίο. Ειδικά αυτή η σος που γλιστρούσε υπέροχα.
Τι έχει να προσφέρει σήμερα το Γκάζι;
Το Γκάζι ήθελε να γίνει ο «άρχοντας» της νύχτας, αλλά στην πραγματικότητα παραμένει ένα ημιτελές και αχανές μέρος που υπάρχει απλά για να υπάρχει. Μια σκιά στην Αθήνα. Αν κάποτε είχε μια κάποια αίγλη, τώρα την έχει χάσει εντελώς. Η διασκέδαση, που το έκανε να είναι στέκι νέων, είναι φτιαγμένη από μια προχειρότητα που μπερδεύει. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι το Γκάζι απευθύνεται πλέον σε πολλές μικρές ηλικίες. Είναι ορισμένα μαγαζιά που το κρατάνε ακόμα «ζωντανό», όπως το Shamone, Sodade2, Noiz και το S-cape, με την πλειοψηφία των θαμώνων να είναι γκέι, και τα Dirty Blonde, Πλυντήριο και Rio που μαζεύουν μάξιμουμ μέχρι 25 ετών.
Από την άλλη, αν κάτι του δίνει χέρι βοηθείας για να συνεχίζει να «ακούγεται» είναι η Τεχνόπολις, που διοργανώνει φεστιβάλ, εκθέσεις φωτογραφίες και συναυλίες που του δίνουν έναν πιο εκλεπτυσμένο χαρακτήρα. Είναι σίγουρα το οξυγόνο για να συνεχίζει να αναπνέει το Γκάζι.
