Όση δυναμή και να έχει μια εικόνα, όση δυνάμη κι αν έχουν τα social media, το word of mouth, η μεταφερόμενη εμπειρία του ενός προς τον άλλον, θα μεταδίδεται πάντα με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Κάπως έτσι συνέβη και με το σουβλατζίδικο που πολύς κόσμος υποστηρίζει για κοντά μια δεκαετία τώρα ότι κάνει το καλύτερο καλαμάκι στην Αθήνα. Τελευταία βέβαια, αρκετοί λένε πως δεν είναι πια το καλύτερο, αλλά ένα από τα καλύτερα, το οποίο είναι και λογικό.
Δεν ξέρω κανένα μαγαζί που να μπόρεσε να κρατήσει την ποιότητα και την ικανότητα του στο προϊόν που προσφέρει, στο 100% όταν η πελατεία του πήγε από τους 50 στους 1000. Όχι στα υλικά. Τα υλικά πάντα ίδια παραμένουν. Αλλά στην διαχείριση, στο σωστό ψήσιμο κτλ. Όταν έχεις 100 απαιτητικούς πελάτες που ζητάνε να έχουν την παραγγελία τους σε 10 λεπτά και σε περιμένουν στη γωνία, άντε να μπορέσεις να τους ικανοποιήσεις όλους.
Ο Έλβις είναι ένα μαγαζί-θρύλος για την Αθήνα και για τα σουβλάκια. Το πρώτο σουβλατζίδικο κυρίως, αυτό στο Μεταξουργείο, όπου έγινε η αρχή. Εκεί όπου από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας μέχρι να γίνει το δεύτερο σουβλατζίδικο στο Παγκράτι, έβλεπες όλο τον κόσμο να στήνεται για να πάρει 2-3 καλαμάκια.
Όσοι πήγαιναν για ποτό στα γύρω μαγαζιά, στον Μπλε Παπαγάλο, στο Πλυντήριο που ήταν τότε, σε όλα αυτά τα μαγαζιά του Κεραμεικού που είναι από την πλευρά της Ιεράς Οδού που κοιτάζει προς Μεταξουργείο, είτε πριν είτε, κυρίως, μετά, κατέληγαν στον Έλβις.
Τα χρόνια περνούσαν, το όνομα του μαγαζιού ακουγόταν όλο και περισσότερο, οι ουρές μεγάλωναν επίσης, οπότε ήταν αφόρητη συνθήκη. Άνοιξε λοιπόν το μαγαζί στο Παγκράτι κι επειδή το Παγκράτι είναι μια πιο πολυπληθυσμιακή περιοχή στην Αθήνα σε σχέση με το Μεταξουργείο, εκεί η ουρά ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
Ευνοήθηκε κιόλας το μαγαζί από το σημείο, αφού στο Chelsea, το μπαρ που είναι δίπλα, και στην Αρμπαρόριζα απέναντι, γινόταν και γίνεται κάθε μέρα χαμός, με πολλούς να πίνουν ποτό στα όρθια και πάνω στον δρόμο. Έτσι, για να χωρέσουν, πήγαιναν και προς τον Έλβις κι έπαιρναν μετά και τα καλαμάκια τους.
Πριν λίγο καιρό, άνοιξε και τρίτο σουβλατζίδικο, στη Νέα Σμύρνη, για να γίνει το 3/3 για τον Έλβις, αλλά η κίνηση-ματ έγινε ακόμα πιο πρόσφατα.
Ένα σουβλατζίδικο αποκλειστικά με καλαμάκια
Περπατούσα στο κέντρο πριν μερικές μέρες όταν έπεσα σε μια μεγάλη ουρά και είδα ότι είχε Έλβις κι εκεί. Στην αρχή, πίστεψα ότι άνοιξε και 4ο σουβλατζίδικο, αλλά το μαγαζί είχε ενημερώσει στις αρχές του χρόνου ότι μεταφέρει ακόμα πιο κεντρικά την επιχείρηση, αφήνει το Μεταξουργείο και πάει στην Ερμού 112, στου Ψυρρή.
Μέσα σε 6 μήνες η κίνηση αυτή αποδείχτηκε στρατηγικά επιτυχημένη, αφού ο κόσμος σε εκείνο το σημείο, κυρίως λόγω μεγαλύτερης τουριστικής κίνησης, είναι περισσότερος και περισσότερες μέρες την εβδομάδα, άρα οι ουρές είναι ακόμα μεγαλύτερες. Κι αν κάνετε μάλιστα και μια βόλτα στα Google Reviews, θα δείτε ότι το τελευταίο 6μηνο έχουν αυξηθεί πολύ οι κριτικές από τουρίστες που μιλούν για το καλύτερο σουβλάκι που έχουν φάει στην Αθήνα.
Δεν έχουν πάντα βέβαια το καλύτερο κριτήριο, γιατί οι περισσότεροι συνήθως επηρεάζονται από το μάρκετινγκ και πάνε σε κάτι εμπορικά που αποδεικνύονται κάκιστες επιλογές, απλώς επειδή δεν έχουν μέτρο σύγκρισης, θεωρούν ότι έτσι είναι το σουβλάκι.
Ο Έλβις και τα καλαμάκια του είναι από τις περιπτώσεις που δείχνουν στον τουρίστα πώς πρέπει να είναι το καλαμάκι.
Σε μερικά χρόνια, είτε υπάρχει ακόμα είτε έχει περάσει στο παρελθόν, θα συζητάμε για ένα σουβλατζίδικο-θρύλο και θα είμαστε σαν τους γονείς μας που συζητούν για τα μαγαζιά που γινόταν χαμός στην Αθήνα των 80s και πίσω.
Γιατί, δεν είναι πάνω από μια χούφτα οι περιπτώσεις που ένα σουβλατζίδικο, χωρίς social media ενεργά, κάνοντας ένα, στην καλύτερη, υποτυπώδες digital promo των υπηρεσιών του, φτάνει να έχει ουρές σε 3 σημεία στην Αθήνα και να συζητιέται τόσο, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
