Όλη μου τη ζωή την έχω περάσει στο κέντρο της Αθήνας. Ζω λίγο πιο «επαρχιακά», ανάμεσα σε Παγκράτι και Νέο Κόσμο, αλλά όλα μου τα ξενύχτια, όλες μου οι έξοδοι έχουν γίνει στο κέντρο. Είμαι πια 31 ετών. Έχω περάσει από φάσεις που είχα σιχαθεί το κέντρο κι από άλλες που δεν ήθελα να σκεφτώ πως δε θα βγω εκεί για ποτό ή φαγητό. Κι όμως, παρά το ότι κάποιος θα περίμενε ότι το έχω φάει με το κουτάλι, κάθε χρόνο νιώθω ότι έχει να μου αποκαλύψει ένα σημείο που είναι σαν να μην το έχω ξαναδεί στην Αθήνα.
Μέσα σε αυτή τη διετία του κορωνοϊού, έχασα λίγο επαφή με τις εξόδους και με την Αθήνα. Γι΄αυτό τώρα είναι μια συναρπαστική ανακάλυψη για εμένα το κέντρο, τα Εξάρχεια, η Ομόνοια, το Μοναστηράκι, η Πλατεία Καρύτση, η Κολοκοτρώνη, η Αιόλου, η Αγίας Ειρήνης και η Πραξιτέλους.
Όλα αυτά είναι στέκια που τα έχω περπατήσει πολύ, τα έχω ζήσει, έχω αναμνήσεις κι όμως αισθάνομαι να μου ξανασυστήνονται. Ειδικά όμως με τα Εξάρχεια, έπαθα ένα ευχάριστο σοκ πριν από μερικές εβδομάδες που έτυχε να ανέβω την Εμμανουήλ Μπενάκη μέχρι πάνω από την πλατεία.
Εκεί και στη Θεμιστοκλέους από τη Σταδίου μέχρι τέρμα πάνω, κάθε 4-5 τετράγωνα είναι κι ένα νέο στέκι. Μεζεδοπωλεία άφθονα, μπαράκια με πολύ ωραία cocktails, άπειρες επιλογές σε street food. Και σε όλα αυτά, βλέπεις κόσμο τόσο όμορφο, ειδικά το καλοκαίρι που η χαλαρότητα αυξάνει την ομορφιά της αύρας των ανθρώπων, που θες να φλερτάρεις μέχρι εκεί που δεν πάει και χωρίς απαραίτητα να υπάρχει μια κατάληξη με σεξ ή οτιδήποτε. Αν προκύψει, καλώς να ορίσει, αλλά δεν είναι αυτός ο αντικειμενικός σκοπός.
Στάση πρώτη: Φειδίου 2. Ένα μεζεδοπωλείο για παρέες, με αφθονία σε φοιτητόκοσμο, που δεν έχει κάτι το τρομερό σε φαγητό, αλλά σπάνια δεν θα το δεις γεμάτο. Και το παράξενο είναι πως γεμίζει περισσότερο Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη. Τα live βοηθάνε πολύ. Γεμάτο είναι και το απέναντι πεζοδρόμιο για χάρη των πολύ ωραίων πιάτων, κυρίως με ψάρι και θαλασσινά, που έχει ο Καπετάν Μιχάλης.
Σε συνδυασμό με το Frau λίγο πιο δίπλα που πάντα μαζεύει οτιδήποτε υπάρχει από 35 και κάτω, η Φειδίου είναι ο δρόμος του άγαστου φλερτ, του μη παρεξηγήσιμου αν θέλετε. Δεν υπάρχουν ταμπού, δεν υπάρχουν φοβίες, δεν υπάρχει κάτι να σε κρατάει. Απλώς γυρίζεις στο διπλανό τραπέζι, λες ένα «γεια είμαι ο τάδε» και μετά τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κι αν δε βρεις τραπέζι να κάτσεις εκεί, πάρε την άνοδο για Εμμανουήλ Μπενάκη και μόλις φτάσεις στο Cafe Bistro 67, έκανες την τύχη σου. Από πιο πριν στον δρόμο αρχίζει η ωραία φάση και γενικά σε αυτά τα τετράγωνα που πιάνουν και τη Θεμιστοκλέους και τη Ζωοδόχου Πηγής. Εξυπακούονται τα Jarmusch και Κόκκινος Λωτός, το Τσιν Τσιν στην Κιάφας, η Σπείρα και το Popeye, το Maigret και το Jack In The Box ανάμεσα στη Σόλωνος και την Κωλέττη, η Rota και το Kik Project προς Θεμιστοκλέους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αλλά αυτό που συμβαίνει στο 67 και μέχρι το Ρακουμέλ, είναι λόγος για να μη θες να πας κάπου αλλού. Σε ένα βράδυ μπορεί να ερωτευτείς 3-4 φορές, μπορεί να πιάσεις την κουβέντα σε 4-5 διαφορετικά άτομα, θα νιώσεις λες και είσαι σε μπαρ στο νησί που δε σε νοιάζει τίποτα και απλά μιλάς γιατί θες να γνωρίσεις και να περάσεις ευχάριστα το βράδυ σου. Και θα φας και ωραία πράγματα όπως το βίγκαν γλυκό σοκολάτα-φουντούκι ή αυτό που δοκίμασα εγώ με σπανάκι, μύρτιλα και ράσμπερις που με εντυπωσίασε.
Αν δεν κάτσεις στο 67 ή στο Ρακουμέλ, υπάρχει ο Όξω Νους, το Αντέστε, το Γιάντες, το Filomila, το Keenkies και το Sorolop για γλυκές απολαύσεις και μετά τα μπαρ Risko και Ekeino ή Underground, Ap-alllou και Poetry. Για vegan γεύσεις θα πας στο Cookoomela Grill. Τέλος, έχουν το πιο σεξουλιάρικο τους τα Va.Ben.E και Revolt.
Το κέντρο είναι ένα μέρος όπου το φλερτ αναδύεται στην ατμόσφαιρα περισσότερο κι από την τσίκνα την Κυριακή του Πάσχα. Αυτό που συμβαίνει από τη Φειδίου μέχρι τη συμβολή της Μπενάκη και μέχρι πάνω, είναι το ζητούμενο σε μια Αθήνα που μέσα σε λίγα τετραγωνικά είναι χαοτική. Άλλες φορές με ωραίο κι άλλες με άσχημο τρόπο. Και μέσα στο χάος, το φλερτ είναι πάντοτε ένας φωτεινός φάρος.
Κι είναι και μια λέξη αδικημένη για την πράξη που υποδηλώνει. Κανονικά το φλερτ θα έπρεπε να αντικαταστήσει στο σεξ και να περιγράφει όλη τη διαδικασία από την αρχή ως το τέλος. Από το «γεια είμαι ο τάδε» μέχρι το «πέρασα ένα υπέροχο βράδυ, πρέπει να φύγω…πού είναι η κάλτσα μου;».
Τα λέμε στην Εμμανουήλ Μπενάκη!
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Μια μέρα στο Χαλάνδρι: Πού να πας για brunch, καφέ, φαγητό και ποτό
