Καθώς πλησιάζουμε προς το φινάλε της εβδομάδας, είμαι σίγουρη πως αναζητάς μέρος για να πας για φαγητό σήμερα το βράδυ ή το ΠΣΚ. Ε, σταμάτα την αναζήτηση εγώ είμαι εδώ. Κι εγώ προτιμώ πάντοτε ένα καλό ιταλικό εστιατόριο που να μην είναι εξεζητημένο, που να έχει απλές γεύσεις, αλλά να τις έχει στην καλύτερη γευστική τους εκδοχή. Και θέλω και ένα μαγαζί να με παρασύρει στο να ανακαλύψω κάτι καινούργιο, αν είναι εφικτό.
Το Περιστέρι είναι μια περιοχή που δεν την έχω γυρίσει ιδιαίτερα, ελάχιστα έχω ανακαλύψει (ένα στο έχουμε γράψει εδώ) και σε μια από τις περιπλανήσεις μου εκεί, πήγα για πρώτη φορά στο Tarantella και στο Easy Peasy.
Εδώ θα σου μιλήσω για το πρώτο, το Tarantella Athens, και δε θέλω να σε βομβαρδίσω με πληροφορίες που, στο τέλος της ημέρας, είναι αχρείαστες σε σχέση με αυτό που αναζητάς. Τι αναζητάς; Το φαγητό.
Έχω καταλήξει πως από τον χώρο και τη μουσική και τη γενικότερη ατμόσφαιρα σε ένα εστιατόριο, δε ζητάς τρομερά πράγματα. Θες απλά να μη σου χαλάσουν την εμπειρία. Δε θες να στη φτιάξουν. Αν το φαγητό δεν αξίζει, όσο καλά και να είναι τα γύρω γύρω, ενοχλημένος θα φύγεις από το μαγαζί.
Τι ζητάμε από ένα ιταλικό εστιατόριο;
Το Tarantella Athens είναι ένα ιταλικό εστιατόριο που φροντίζει το πιο βασικό και διακρίνεται για την απλότητά του σε όλα τα υπόλοιπα. Επειδή θα φας τόσο καλά, ούτε που θα ασχοληθείς με τη συνολική ατμόσφαιρα, αν και μέχρι να φτάσει το φαγητό στο τραπέζι σου, θα χαζεύεις τον πολύ αριστοκρατικό του χώρο, με vintage στοιχεία, αυτή την αναγεννησιακή αισθητική. Έχει και έναν τίμιο κατάλογο σε κοκτέιλ αν σε ψήνει, αν κι εγώ είμαι φαν της ιταλικής μπίρας, κι αν βρίσκω Moretti σε ιταλικό εστιατόριο, πίνω μόνο αυτή.
Στο Tarantella η Moretti συνόδευσε τις εξής επιλογές που έκανα από το μενού: σκορδόψωμο, arancini, πίτσα μαργαρίτα, patatte crocanti που είναι πατάτες τηγανητές-rocks, με πανάρισμα από κρόκο αυγού και κρέμα παρμεζάνας πράσου, πίτσα margherita ζυμαρικά bigoli με σπίτι pesto σπανάκι και βασιλικού, stracciatella di mozzarella, ημίλιαστα ντοματίνια και τριμμένο κουκουνάρι και το ριζότο D’ Asti, με βούτυρο τρούφας, mix μανιταριών, παρμεζάνα και τρούφα.
Εγώ είμαι άνθρωπος της ζύμης και των ζυμαρικών, οπότε σε ένα ιταλικό εστιατόριο σπάνια θα αναζητήσω καρπάτσιο, καμιά σαλάτα με ντοματίνια και μοτσαρέλα ή τίποτα που να περιέχει κρέας ή ψάρι. Θέλω ζύμη πίτσας και ζυμαρικά.
Γι’ αυτό μπορώ να πω ότι από το σκορδόψωμο (το βλέπεις στην κεντρική φώτο), το Tarantella κερδίζει το συναίσθημά μου και υποδέχομαι πιο ευχάριστα τα υπόλοιπα πιάτα. Μετά, δοκίμασα τα arancini και είναι στα καλύτερα που έχω φάει, καλύτερα από όσα έχω δοκιμάσει στην Ιταλία. Και μετά, ήρθαν αυτές οι ιδιαίτερες πατάτες με κρόκο αυγού που είχαν περισσότερη «κρατσανάδα». Ήδη ήμουν ικανοποιημένη, δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο.
Η margherita, το πιάτο με τα ζυμαρικά και το ριζότο ήταν άρτια, αλλά ήδη μου είχαν απογειώσει την εμπειρία τα τρία ορεκτικά που και άρτια να μην ήταν, ποσώς θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα.
Γενικά, αν δεν έχετε πάει σε ιταλικό εστιατόριο, το Tarantella ενδείκνυται για την μύηση, για να καταλάβεις τη βάση της ιταλικής κουζίνας και πόσο δεν χρειάζεται τις υπερβολές και τα φαντασμαγορικά για να σε ικανοποιήσει.
Κι αν έχεις διάθεση, πήγαινε μετά απέναντι στο Easy Peasy για να πιεις το κοκτέιλ σου στην ταράτσα του με θέμα τις γειτονιές του Περιστερίου.
