Εκτός από τα πολλά μπαρ, εκτός από τα πολλά εστιατόρια και το άνοιγμα σε νέες έθνικ κουζίνες, η Αθήνα αποκτά τον τελευταίο χρόνο και μια γαλλική κουλτούρα, με bakeries να ανοίγουν και να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Ένας νέος φούρνος στην Αθήνα είναι και το Neropistolo, που άνοιξε πριν από λιγότερο από δύο μήνες και πρόλαβε να συζητηθεί τόσο, ώστε να πηγαίνεις και να βλέπεις γεμάτα τραπεζάκια στον έξω χώρο και ουρές 10-12 ατόμων για τον μέσα χώρο ώστε να παραγγείλουν για take away.
Σου είχαμε γράψει επιγραμματικά κάποια πράγματα εδώ για το Neropistolo, αλλά κρατήσαμε μια ξεχωριστή θέση για να μιλήσουμε για όσα γευτήκαμε, μόνοι μας απέναντι στο γευστικό μας συναίσθημα.
Αφού πρώτα αναφέρω πως όλα οφείλονται στην Γεωργιάνα Φοντριέ (την μάθαμε για τα καλά στο Kora Bakery) και τον Καμέλ Σασί, που έχουν στήσει τον κατάλογο και τη φιλοσοφία του μαγαζιού, μπαίνω στο ψητό. Στο φουρνιστό, για την ακρίβεια.
Να πω πως είναι τρομερά επιτυχημένη η ιδέα να χρησιμοποιήσουν νεροπίστολα για να φέρουν ετικέτες με το τι είναι το κάθε προϊόν που βλέπεις στον πάγκο και προσδίδει μια παιδικότητα, σε βάζει σε πειρασμό να πάρεις ένα και να κάνεις πως ρίχνεις νερό. Σίγουρα αυτό δεν θα αρέσει στους ανθρώπους που εξυπηρετούν. Όπως όμως λέει ο στίχος πως αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις, έτσι λέω κι εγώ πως αν δε φαντάζεσαι παλιμπαιδισμούς, μην έχεις παιχνίδια.
Αυτός ο φούρνος στην Αθήνα φέρει συνήθως τον χαρακτηρισμό new age bakery, αλλά εγώ τα βρίσκω λίγο μαρκετίστικα αυτά και δηθενιές. Είναι ένα ανούσιο περιτύλιγμα που δεν ξέρω, αν, στο τέλος της ημέρας, ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους ανθρώπους του μαγαζιού. Τους ενδιαφέρει η βιωσιμότητα, αλλά κυρίως ο κόσμος που πηγαίνει και δοκιμάζει, να φεύγει και να λέει «πωωω, τι έφαγα τώρα…εννοείται πως θα ξανάρθω». Και να ξαναπηγαίνει.
Ακόμα κι αν είσαι του αλμυρού, αυτός ο φούρνος στην Αθήνα θα σε «ρίξει» στις γλυκές ζύμες
Κι αυτό το βρίσκω απίθανο να μην επιτευχθεί. Βασικά, ο μόνος λόγος να μη συμβεί, είναι όσοι πάνε να βλέπουν στο Neropistolo πως θα πάρουν αρκετά κιλά γιατί δεν ξέρω πώς μπορείς να αντισταθείς πρώτα στην υπέροχη εικόνα με τις βιενουαζερί να απλώνονται μπροστά σου σαν πεσμένο ντόμινο, και μετά με τη γεύση.
Θα φας για παράδειγμα το cheese bun, που είναι πρακτικά ντόνατ πασπαλισμένο με ζάχαρη και γεμιστό με κρέμα τυριού και μαρμελάδα, που έχει και μια τρύπα στο κάτω μέρος για να φεύγει η κρέμα καθώς πιέζεις και να πασαλείβεσαι στα χέρια και να γλείφεσαι σαν γατί ολόκληρος, και μετά θα σκέφτεσαι τα κιλά; Όχι. Θα είσαι υπό την επήρεια αυτού του «ναρκωτικού» αφρατοσύνης, «κρεμότητας» και ζύμης. Και μετά, θα έχεις ανοιχτές εκ-κρεμότητες με το Neropistolo.
Άλλα πράγματα που σου προτείνω να γευτείς από τα γλυκά, είναι το vanilla bun (γλυκιά βουτυράτη ζύμη με μια κρέμα βανίλια, τόνκα και ρούμι) και το lemon bun (γλυκιά βουτυράτη ζύμη με μια κρέμα λεμονιού και παπαρουνόσπορος).
Αλμυρά δεν έχω προλάβει να δοκιμάσω, πράγμα παράξενο γιατί εγώ του αλμυρού είμαι, τις ζάχαρες και τα γλυκά τα αποφεύγω, αλλά αυτός ο φούρνος στην Αθήνα το κατάφερε κι αυτό. Να δοκιμάσεις σίγουρα τις φοκάτσες και τους αλμυρούς συνδυασμούς σε κρουασάν.
Σε αφήνω με φωτογραφίες, πάω να συνεχίσω να τρώω.
* Φωτογραφίες: Intronews.gr
